Een wonder der natuur

Het was vandaag bijzonder aangenaam weer. Nu had ik een maand geleden aan mijn vrouw beloofd om haar te helpen met het leegscheppen van de bak op de volkstuin, waar de compost helemaal klaar was om over de tuin gestrooid te worden. Na de vele natte weken was dit het uitgelezen weer om de belofte in te lossen.

Na thuis in de tuin gegeten te hebben fietste ik met Ada naar de volkstuin, waar ik met een schop en een emmer aan de slag ging. We liepen naar de bak met inmiddels tuinaarde toe en haalden het zeil en een paar houten planken weg. Er schoot een muis weg.

Ik ging aan de slag met het legen van de bak. Daar we deze tuinaarde pas in het voorjaar nodig hebben, leegde ik de emmers in een lege rolcontainer. Toen deze vol was maakte ik met de rest een hoop tuinaarde in een hoek in de kas, die nu leeg was. In de winter kunnen we die tuinaarde dan uitspreiden in de kas.
Toen de bak leeg was, mocht ik van mijn vrouw met de kruiwagen mest gaan halen. Ik ben toch maar een bofkont. Met een riek schepte ik de mest in de kruiwagen om eerst een laag mest in de nu lege bak te leggen. Ada had inmiddels een bodemlaag compost gelegd om verder te fermenteren.
Ik stond erbij terwijl ze bezig was bij het compostvat en ze zei: "Het is een wonder der natuur."

Nu denkt u natuurlijk meteen, dat ze het over mij had. Een logische gedachte. Maar ze bedoelde de compost: "Als je ziet, hoe het groenteafval er boven in het vat uit ziet en hoe het beneden al bijna aarde is, dan zie je hoe mooi de natuur in elkaar zit."
Daar had ik niet zo veel tegen in te brengen, behalve dan, dat ik een nieuwe laag mest uitstrooide boven op de tweede laag compost in de houden bak.

Bescheiden als ik ben ken ik mijn plaats.

Nee, dan had mijn vrouw meer eer van haar werk. Uit het compostvat kwam een sportbril met gele glazen. Ik moet u echter wederom teleurstellen. Ook dit was geen wonder der natuur. Bij het werken op de tuin in de avonduren was ze deze bril kwijtgeraakt....