Neervallen

Gisteren sliepen we uit. Tot 10 over 7. Na de kletsnatte zondag ging Ada sporten in het Stevenspark, terwijl ik het glas en oud papier wegbracht.

Om kwart voor 12 fietsten we naar Leiden Centraal, waar op het plein aan de kant van het LUMC het maandelijkse klimaatalarm was. 

Om 12 uur klonk het luchtalarm en konden we neervallen.

Na 2 minuten liggen op het winderige plein kregen de wethouders Abdelhaq Jermouni en Yvonne van Delft van de ruim 40 deelnemers aan het klimaatalarm een noodpakket aangeboden na het zingen van een lied met als slottekst "Leiden in zee".

Zoek de 7 verschillen.

Dat het klimaat volledig van slag is, kregen we de volgende dag te zien bij de temperatuur op klomphoogte. In Zeeland werd het in hartje zomer 30,6 graden onder nul. Wie biedt er meer?

We lunchten thuis, waarna Ada naar de volkstuin fietste. Ik kwam thee drinken. Op weg er naar toe reed ik in de zon, terwijl de regendruppels op me neervielen.
Na de thee, die ik dronk onder deze prachtige lauwerkrans, fietste ik naar huis voor het slot van de sprintetappe.

Deze was niet weggelegd voor groene truidrager Jasper Philipsen, die bij een tussensprint hard onderuit ging en met een sleutelbeenbreuk de Tour de France moest verlaten.

In de gevaarlijke slotkilometers in Duinkerken bleken diverse renners de kunst van het neervallen met 50 tot 60 kilometer per uur uitstekend te beheersen. 

Een slotkilometer met 2 haakse bochten, eentje naar links en eentje naar rechts. Hoe verzin je het?