We hadden om 12 uur afgesproken bij station Voorschoten. Ik fietste er in de regen naar toe. Om half 12 onweerde het weer eens, maar om kwart voor 12 waren de donder en bliksem weggedreven.
Hans kwam naar station Voorschoten toe gelopen en had er dus al een km of 6 op zitten, toen we langs de Papelaan naar Den Deyl liepen. Door de winkelstraat van Wassenaar slalomden we door het winkelend publiek door, tot we bij Duinrell kwamen. Door het bos liepen we naar De Klip. Hier werd het eindelijk droog.
We sloegen bij het eerste bospad linksaf, richting Meijendel. Over de glooiende schelpenpaden liepen we opnieuw een kilometer in de regen. Voor mijn tepels was dit net even te veel gevraagd. Zij begonnen door het schuren van het natte wielershirt te bloeden. Een vrij bekende marathonkwaal.
De regen hield gelukkig vrij snel op en de rest van de loop liepen we onder een dicht wolkendek langs "Pannenkoekenhuis Meijendel" om over onverharde paden naar de zoveelste villawijk van Wassenaar te lopen.
Hier kreeg Hans het op zijn heupen. Het marathontempo werd verwisseld voor een hoger tempo van zeker 12 km per uur. Langs "Auberge de Kievit" vervolgden we de route langs lommerrijke lanen.
Bij de A44 namen we het tunneltje naar de Horstlaan en langs het bescheiden optrekje van onze sportieve kroonprins en zijn Argentijnse schoonheid was ik toch weer terug bij de fietstocht van eind juli en begin augustus: de Oranjeroute.
Bij de tunnel onder het spoor door sloeg Hans rechtsaf in de richting van zijn huis in Leidschendam, waar hij zijn eerste 30 km in ongeveer 3 uur zou voltooien. Dat deed hij hehoorlijk goed, zeker in vergelijking met mijn eerste 30-er.
Ik liep over de Velostrada naar station Voorschoten, waar ik in twee uur en een kwartier een halve marathon als training gelopen had. En vrijwel uitsluitend door mooie natuur. Dat kan gelukkig ook nog in dit deel van de Randstad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten