De Rottemeren of "Hier is het goed!"

Via de mail had ik naar mijn trainingsmaten een bericht gestuurd, dat we om kwart over 9 zouden verzamelen bij de Leidse IJshal en dan om half 10 te vertrekken. Alleen Hans van der Plas, met wie ik gisteren in Blokzijl deze afspraak had gemaakt, was aanwezig. Samen vertrokken we naar Bleiswijk.
Op de A4 kwamen we naast een auto te rijden met Arthur van Winsen achter het stuur. Wij schatten in, dat hij ook naar de Rottemeren zou gaan. We bleven achter hem aan rijden en ons vermoeden klopte. Ook Jos Fugers stapte uit de auto.
We parkeerden vlak bij de ijsbaan van Bleiswijk, waar we op het ijs stapten, waarna we over de dijk moesten klimmen om op de Rottemeren terecht te komen. Vanochtend vroor het in onze omgeving 11 graden, maar nu het zonnetje scheen liep de temperatuur al gauw op naar enkele graden vorst op deze windstille morgen.
We reden met zijn vieren richting Rotterdam tot we bij de brug bij Oud-Verlaat kwamen. Dit was het uiterste punt, tenzij je graag tussen de eenden wilde zwemmen. Daartoe voelden wij geen enkele behoefte, dus wij keerden om en reden in een behoorlijk tempo over de breder geveegde baan aan de oostzijde. Zo kwamen we langs de molens.

Hoe Hollands wil je het hebben?
Het eerste rondje was een verkenningsrondje, waarbij we keken, waar de plekken zaten, waar je goed op moest passen, zoals scheuren, hobbels en kapotgereden sneeuwranden. Tijdens dit rondje zagen en spraken we Jos van Teijlingen.
Het tempo werd na deze ronde opgeschroefd. Ik kon het net niet bijhouden. Dan kun je twee dingen doen: je kunt proberen om koste wat kost toch bij te blijven, maar dan blaas je jezelf op. De tweede mogelijkheid is, om in eigen tempo door te rijden, waardoor je het veel langer vol houdt. Voor die mogelijkheid koos ik. En dan valt het vaak mee, hoe weinig je op een half rondje van 8,7 km verliest. Aan het eind van ieder "recht" eind wachtten we op elkaar.
Ondertussen waren we Kees Olsthoorn tegengekomen, die zich bij ons treintje aansloot.
Op een gegeven moment reed ik achter Hans. We hadden net een stuk met veel en soms diepe scheuren gepasseerd.
"Hier is het goed!" liet Hans zich ontvallen. Het "goed" klonk, terwijl hij al viel!
Bij de vierde ronde ging het niet helemaal goed. Ik moest een gat van een meter of 20 laten vallen, net als de andere keren, maar op het smalste stuk van het parcours kwam ik achter een groepje te rijden, dat heel langzaam een paar andere schaatsers inhaalde. Het gat was al snel meer dan 100 meter. En dan krijg je te maken met de macht van het getal: mensen gaan eerder opzij voor een groepje schaatsers dan voor een individu.
In de hoek stond niemand te wachten, dus ik reed ook maar door. Bij café "De Roerdomp" zag ik Jos en Arthur aanstalten maken om naar binnen te gaan.
"Zijn Hans en Kees al binnen?" vroeg ik.
"Nee", antwoordde Jos: "Zij reden een stukje voor ons."
Ik ging de andere twee ophalen, maar toen we 10 minuten later "De Roerdomp" binnen stapten, zagen we Jos en Arthur niet. Ik keek naar de vloer en zag, dat deze van steen was.
"Arthur is zijn schaatsbeschermers even aan het halen", gaf ik als verklaring.
Wie we hier verwachtten, zagen we niet, en wie we niet verwachtten, zagen we wel: Bauke Dooper.
Na de warme chocolademelk schaatsten we met zijn drieën nog een rondje, daar Bauke om 2 uur in Leiden moest zijn. Tijdens het rijden van deze lus reed ik in een scheur en lag languit.

Net als gisteren was de nieuwe binding van mijn Rossignol-kluunschaats losgesprongen. Met skiën kan zoiets handig zijn, met schaatsen is het dit niet!
Het was inmiddels veel drukker geworden, hetgeen de kwaliteit van het ijs beslist niet ten goede was gekomen. Dit hield in, dat we regelmatig stapvoets moesten rijden.
Een laatste rondje reden we ontspannen met de "rustige rijders" mee. Hans en ik gingen nog een kopje snert eten in "De Roerdomp". Gerrit de Mooij en Wim Hogewoning kwamen net naar buiten, zodat we deze krasse knarren even gedag konden zeggen.
Dat konden we om 3 uur na zo'n 70 km schaatsen ook tegen de Rottemeren, waar de opstekende wind het 's middags kouder maakte. Het meest verrassende was: het was zuidenwind!

Deze van weerwoord geplukte foto's geven de sfeer van deze prachtige schaatsdag goed weer.

De Rottemeren is zaterdag voor mensen, die rustig willen schaatsen en voor gezinnen met kinderen een prima bestemming. Degenen, die (een beetje) door willen kachelen, kunnen hun heil beter elders zoeken. Vermoedelijk zal het op de laatste dag, voor de dooi invalt, zeer druk worden op de Rottemeren.
Na een week schaatsen in de natuur stond ik om kwart over 4 weer op de schaatsen in de Leidse IJshal. Ik mocht weer schaatsles geven aan kinderen. En dan is het toch leuk om te merken, dat de meesten van hen hadden genoten van schaatsen op natuurijs.
Dit doet een trainershart goed. Daar doe je het allemaal voor!