Nee, de titel heb ik gekozen, omdat het zo'n mooi beginrijm was. De naam "Homoschaatsen" was bedacht door de Katwijkse kapper Edwin Minnee. Kappers hebben de naam, dat ze homo zijn, dus als geuzennaam doopte Edwin zijn nieuwe kluunschaatsen om in homoschaatsen.
Met mijn schaatsen in de rugzak fietste ik naar Jaap de Gorter toe, met wie ik mee zou rijden naar "De Westfries", waar we om 11 uur door de organisatoren Mijke Hartendorp, Sonja Hoogsteen, Karlien van der Wees en Jan Kant werden verwelkomd in "De Hoge Noor". We zouden een dag meedoen met het "Krasse knarren en Schone schaatsters weekeinde". Daar het het vierde lustrum van dit trainingskamp was, was er als extraatje een drietal masseurs ingehuurd om de spieren los te maken.
Een van de fysiotherapeuten vertelde, dat het voornaamste doel van de massage het krijgen van een optimale doorbloeding is.
Na de koffie, thee en warme chocolademelk gingen we om half 12 het ijs op. De 40 deelnemers werden in 3 groepen verdeeld. Ik zat in de middelste groep met Ron Kortekaas. Na het inrijden volgde een aantal oefeningen met diep zitten. Bij een ervan moest je uit de bocht vandaan zo diep mogelijk zittend op twee benen glijden tot halverwege het rechte eind en dan in deze houding tot de bocht schaatsen. Ik kan u verzekeren: de benen lopen dan behoorlijk "vol", zeker na een serie.
Wie dacht, dat we er dan al waren, had het mis. We kregen een serie met dezelfde oefening, maar nu met de bocht erbij. Nog ietsje zwaarder dus.
Het ijs werd trouwens ook zwaarder, doordat het door de hoge luchtvochtigheid op deze grauwe winterdag met lentetemperaturen aansloeg. Tel daar een hogedrukgebied van 1030 hPa bij op en nog wat oefeningen, die de benen flink belastten, zoals uit de bocht komend zo lang mogelijk op één been doorglijden en een tiental aantal Steigerungen aan het slot en het zal duidelijk zijn, dat de eerste 70 rondjes van de dag af en toe best pittig waren. Maar ja, Homoschaatsen in Hoorn is niet voor mietjes.
In de pauze zat ik aan tafel met Jos Fugers en Ben van Haastrecht, medewerker bij Jan van der Hoorn Schaatssport in Ter Aar. Ben kon enthousiast vertellen over dat andere deel van de schaatstechniek, zodat ook de pauze zeer leerzaam was.
Net als vanmorgen ging de eerste serie in een tempo, dat als dit inrijden was, aan het eind van de middag het baanrecord eraan zou gaan. Dat moest dus over. Het ging rustiger, waardoor je inderdaad beter kon plaatsen.
Dit was de voorbereiding op de volgende oefening: op het rechte eind moest je een of twee keer een overstap maken alsof je de bocht in ging. Dit vergde inderdaad concentratie: waar doe je dat, en minstens zo belangrijk, waar had je voorganger in het treintje dit bedacht?
Nu we ons zo geconcentreerd en op souplesse over de drukke ijsbaan voortbewogen, kwam Paul met de volgende oefening op de proppen: in tweetallen moesten we zo dicht mogelijk achter elkaar aan rijden. Zo dicht, dat je de schaatsen van je voorganger niet eens kon zien. Na ieder rondje wisselde je van kop.
Daar ik bij deze oefening aan een man gekoppeld was, zou je deze oefening kunnen indelen in de categorie "Homoschaatsen voor beginners".
De opbouw in de training zat logisch in elkaar. We moesten in twee groepen een rondje of 8 rijden. Bij iedere bocht moest de laatste van dat treintje naar voren sprinten en de kop overnemen.
Ik reed op kop van de tweede groep en werd ingehaald door Martin Langbroek, die met een webcam onze verrichtingen filmde.
Bij de volgende bocht bleek, dat we de rest van onze groep in de drukte kwijt waren geraakt. Dat betekende, dat we iedere ronde een bocht hadden, waar we naar voren moesten sprinten. Ik vond alles prima, zolang Martin het maar niet zei: "Het was me een genoegen!"
Dat laatste kon in ieder geval niet gezegd worden van de volgende oefening: in tweetallen moesten we om beurten driemaal een rondje voluit rijden. Het was nadrukkelijk geen wedstrijd, maar in de praktijk werd het dat toch. Geertje van Hoek was verreweg de snelste, maar mijn maat Jan Kant was steevast tweede. En dan wil je natuurlijk niet verzaken in jouw rondje. Ik kan u verzekeren, na 130 rondjes geschaatst te hebben ga je drie keer een rondje voluit goed voelen.
Met de hele groep gingen we nog 4 rondjes uitrijden. De training was klaar met 139 rondjes op de teller. En wat doet Bert Breed dan? Inderdaad, hij schaatst door tot de 150 bereikt was. 60 km oogt immers beter dan 55,6.
Na het zweet van het lijf te hebben gespoeld begaven we ons naar "De Hoge Noor", waar we een biertje namen en ik me om 5 uur als laatste kon laten masseren. Alleen mijn kuiten, daar ik morgen 10 km ga lopen in Stompwijk. Toevalligerwijs kwam ik terecht bij de enige masseuse. Dat kwam goed uit, want het zou met de uitgekozen titel allicht tot speculaties leiden, als ik me liet masseren door een man.
Maar om nu te beweren, dat door een vrouw gemasseerd worden alleen maar aangenaam is....
Af en toe werd de pijngrens nadrukkelijk opgezocht. Maar zoals al eerder was gemeld: Homoschaatsen in Hoorn is niet voor mietjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten