We ontbeten, toen alles op de fiets zat, in de keuken en wilden de camping om 8 uur verlaten. Helaas was de receptie nog niet open, zodat we pas een kwartier later op pad konden.
Het eerste stuk was simpel. Tot Klecancy fietsten we pal langs de Moldau waarbij we de eerste skeeleraar al tegenkwamen. Ze liet haar hond uit. We zagen later skeeleraars achter kinderwagens en hele gezinnen, die samen een tochtje reden zoals wij dat op natuurijs doen.
Bij Klecancy hadden we de eerste afwijking van de route. De lange steile klim lieten we achterwege. We reden door naar Husinec, waar 8 korte haarspeldbochten ons op dezelfde hoogte brachten, namelijk Drasty.
De weg was wat langer, maar wel geleidelijker. We konden gewoon blijven fietsen met bepakking. Vanaf Vodochody daalden we af door het bos. Het slechte wegdek vormde de grootste uitdaging. Langs de Moldau reden we dezelfde weg als zaterdag tot de veerpont bij Luzec in omgekeerde volgorde.
Na 2 eerdere pogingen om koffie te kunnen drinken slaagden we in Nelahovezes bij de Marina, het terras van de watersportvereniging. De koffie was goed. Dat kon niet gezegd worden van de chocolademelk. De slagroom was bedorven.
Terwijl er nieuwe voor me klaargemaakt werd, klonk uit de radio "Biter Sweet Symphony".
Ook het mountainbikeparcours pal langs de Moldau werd weer door ons genomen.
We zagen bij het oversteken van de brug een twintigtal mannen in kayaks oefenen in wildwatervaren in het snelstromende water pal naast de hoofdstroom.
Dezelfde veerman als zaterdag zette ons rond het middaguur over, waarna wij de gewone weg namen vaar Vrbno, waarbij wij het fietsen over gras achterwege lieten.
Via de zonnebloemenvelden bereikten we Horin.
Over de brug reden we Melnik binnen. Het was een redelijk zware klim naar het centrum van dit stadje, waar de Moldau in de Elbe stroomde.
Na een gebakje gegeten te hebben met Milckaffee und Milch, lunchten we bij de kerk, waar we een prachtig uitzicht hadden tot ver in de omtrek. We bleven ruim een half uur om ervan te genieten.
Bij de afdaling merkte ik, dat mijn achterrem groeven maakte in de velg. Vandaar ook het kabaal bij het remmen. Hopelijk zou er in Roudnice een fietsenmaker werkzaam zijn.
Op deze halfbewolkte dag met prima fietsweer hadden we de wind half in de rug. We schoten op het vlakke fietspad dus lekker op. Langs de roeibaan bij Racice kwamen we in Roudnice, waar een politieagent wist te vertellen, waar een fietsenmaker zat.
De achterrem, die schuin was afgesleten tot op het ijzer, werd voor 150 kronen (€ 6,-) vervangen. Dat gaf een veiliger gevoel.
Na een ijsje op een plein trapten we naar de Labe. We zouden over de alternatieve route via Terezin/Theresienstadt gaan.
De weg was niet alleen beter dan de onverharde aan de overzijde, ze was ook veel mooier.
Het leek wel een panorama, waar je in fietste met overal opdoemende heuveltoppen om je heen.
Misschien was dit wel het mooiste stuk van de reis tot nu toe, zeker met alle wolkenluchten erboven.
Afwisselend was het zeker, mede doordat we door dorpjes als Hrobce, Nucnicky en Ceske Kopisty fietsten. Je keek je ogen uit.
In Theresienstadt vonden we geen camping, dus we reden door naar Litomerice, waar we vrijdag al gekampeerd hadden.
Onderweg er naar toe deden we bij Interspar boodschappen. Om half 7 reden we onder een dreigende lucht camping "Slavoj" op. Op hetzelfde veld mochten we de tent opzetten. Dat deden we na 112 kilometer fietsen graag.
Ada kookte de aardappels met sperciebonen en salami. Onder het eten begon het te spetteren met flinke donderklappen op de achtergrond. Het toetje aten we in de keuken.
Nadat we de yoghurt met gekookte pruimen op hadden, kwamen 2 Duitse vrouwen met de zoon van een van hen als verzopen katten de keuken binnen. En ze moesten de tent nog opzetten ook!
Wij verkasten naar het restaurant, waar ik het dagboek bijwerkte en Ada verder las in "Kenau" van Theun de Vries. Je moet je literatuur bijhouden....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten