In de bibliotheek hebben we daar geen last van, maar vandaag kreeg ik toch met piepers te maken. De aardappels op de volkstuin moesten nodig uit de grond. Ada had afgelopen week al het nodige gerooid, maar de helft zat nog in de grond. Daar sommige aardappels al begonnen te rotten, was het duidelijk: de piepers moesten eruit.
Daar buienradar voor vanmiddag veel regen voorspelde betekende dat, dat we vanmorgen om 10 uur op de fiets naar de volkstuin zaten.
En zo gebeurde het, dat ik op deze zwaarbewolkte zondagmorgen op mijn knieën lag voor mijn vrouw. Ada was druk in de weer met de hak. Dit was niet om mij een hak te zetten, maar om de aardappels los te woelen, zodat ik ze kon rapen.
We hadden in 2 uur tijd 3 grote emmers vol. Ana en Siebe kwamen ook nog helpen, zodat ook de Asturiaanse aardappels, die wij nog wilden laten staan, gerooid werden.
Toen ook deze klus met de piepers was gepiept, dronken we thee bij het schuurtje. Op dat moment zagen we iets, dat mij totaal niet beviel. Ondanks dat er door het natte weer veel minder wespen zijn dan in andere jaren, zagen we door een kleine kier onder het dak wespen in- en uitvliegen. Er zit dus een wespennest.
Daar ik in de jaren '70 en '80 regelmatig door wespen ben gestoken, heb ik een overgevoeligheid ontwikkeld. Iedere keer, dat je gestoken wordt, wordt de reactie op het wespengif sterker. Terwijl de anderen nog wat klussen gingen doen op de tuin voordat de regen zou komen, leek het mij verstandiger om een veilig heenkomen te zoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten