Als je een schuld oploopt, dan moet je deze vroeger of later aflossen. En ik kan niet ontkennen, dat ik wat dat aangaat gisteren de waarheid flink onder de neus kreeg gewreven: "Het is zijn schuld!"
Nu was de Katholieke kerk altijd goed in het je aanpraten van een schuldgevoel, die je vervolgens bij diezelfde kerk kwijt kon raken dankzij de biecht.
In mijn kinderjaren bediende de Rooms-Katholieke kerk zich nog van het ons nietszeggende Latijn. In plaats van "Door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld" zeiden wij als onschuldige kinderen: "Mea culpa, mea culpa, mea Máxima culpa. De vingerwijzing, hoe ik mijn schuld in kon lossen, was dus duidelijk: ik moest bij Máxima langs.
Vanmorgen skeelerde ik in het nazomerzonnetje over de Via 44 naar Horstlaan. Maar waar u had verwacht, dat de rode loper naar Villa Eikenhorst voor mij uitgerold zou liggen, daar moet ik u toch teleurstellen.
De poort was gesloten zonder dat ik de schuld in kon lossen, dat ik iemand beter had laten skeeleren.
Ik skeelerde verder over de Horstlaan, waar ik de fietsende Ans van Dijk tegenkwam. Over een maand schaatsen we weer samen iedere dinsdag- en donderdagmorgen in de Leidse IJshal.
Via de Nordheyweg skeelerde ik na een stukje Veurseweg en Horstlaan naar de Velostrada om via de Rijndijk weer op huis aan te rijden onder het voortdurend prevelen van "Mea culpa, mea culpa, mea Máxima culpa".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten