"Het is zijn schuld!"

Met Jos Drabbels fietste ik gisteren naar de skeelerbaan in Leiderdorp. Jos en ik hadden geruild met het geven van skeelerles aan de G-schaatsers, zodat ik op de halfbewolkte maar heerlijke nazomeravond mee kon trainen met de groep van Tjeerd Wierdsma. Een grote groep, want ik telde 23 skeeleraars.
Onder hen was Irene, die ik een paar weken geleden geholpen had om haar bochtentechniek te verbeteren. Gisterenavond hadden we een training met de nadruk op de techniek, maar door de oefeningen was het best nog zwaar. We begonnen met veel Steigerungen, waarvan de meeste tegen de wind in waren. Daarnaast hadden we ook een serie glijstarts, eveneens tegen de wind in. Tussendoor hadden we een paar rondjes rustig op techniek rijden.
Doordat je bij de Steigerung langzaam begint, kon ik Irene nog wat aanwijzingen geven, hoe ze op het rechte eind ook beter kon gaan skeeleren. Vooral bij de zijwaartse afzet was nog veel winst te behalen. De aanwijzingen werden snel opgepikt, want halverwege de training zei een andere vrouw tegen Irene: "Wat ben jij snel vooruit gegaan."
Het antwoord kon ik in mijn zak steken: "Het is zijn schuld!"

Doe je het, en dan krijg je nog de schuld ook....

Aan het eind van de heerlijke training kwam de bochtentechniek weer om de hoek kijken. Na 3 rondjes pootje over, hetgeen de snelle leerling prima deed, mochten we in tweetallen de bochten lopen, waarbij je goed naar binnen kon hangen en flink druk opbouwen. Ook dit ging haar veel beter af dan 14 dagen terug.

Ik zou er bijna een schuldgevoel aan over houden.