Lastige Lijven Toertocht

Afgelopen dinsdag werd ik in de Leidse IJshal na de Carnavalstraining aangesproken door Willem van Vliet. Of ik zin had om zondag mee te gaan naar Haarlem voor de Lastige Lijven Toertocht. Ik had stante pede zin. Daar was geen toverspreuk voor nodig.

Voordat de wekker, die veiligheidshalve op 7 uur was gezet, afging, stond ik al naast mijn bed. Gisteren had ik vrijwel alles klaar gezet. Ik moest alleen nog een paar boterhammen smeren, die ik mee zou nemen.

Om half 9 werd ik door Willem opgehaald en reden we samen naar de Haarlemse IJsbaan. Daar betaalden we de gevraagde € 10,- voor deelname aan de Lastige Lijven Toertocht.

Om half 10 mochten we het ijs op, de start van de Toertocht was een kwartier later. Zo konden we lekker inrijden. Willem reed 10 rondjes, ik 14. Voor het startschot klonk werd er een foto gemaakt van alle deelnemers.

Om kwart voor 10 konden we van start gaan op de drukke ijsbaan.

Aanvankelijk reed ik op kop met een flink lint achter me aan, maar na een rondje of 20 haalde iemand uit mijn peloton mij in. Het begin van het harmonicarijden. Een hele sliert passeerde mij. Aanvankelijk reden ze harder dan ik deed, maar na anderhalve ronde stokte het tempo. Ik reed weer naar voren nadat een sneller peloton gepasseerd was en nam de kop weer over. Het riedeltje herhaalde zich tot drie keer toe.
Als je 100 kilometer wilt rijden, dan zijn dit soort tempowisselingen heel vervelend. Ik liet een gat vallen na een nieuwe versnelling en reed goeddeels in mijn eentje tot de eerste dweil.

Nou ja, in mijn eentje? Regelmatig doken drie pelotons tegelijk de bocht in. Naarmate we langer reden, werd het ijs dan ook steeds zwaarder. Temeer daar er behoorlijk wat wind stond.

Bij de dweilpauze na 66 rondjes kreeg ik voor de vierde of de vijfde keer vandaag te horen: "Wat een mooie helm heb je!"
Dat heb ik nog niemand horen zeggen van het hoofd, dat die helm draagt....

Na de dweil was het nog steeds zeer druk. Het ijs was weer spiegelglad. Na een half uur kwam er langzaam maar zeker meer ruimte. Ik kreeg meer ruimte voor mijn brede slag. Bij de tweede dweilpauze, waarbij ik "Krasse knar" Wim Klerk sprak, stond de teller op 139 rondjes.
Er kwam nu duidelijk meer ruimte op de ijsbaan, maar aanvankelijk nog niet genoeg om de slagen echt af te maken. Ik reed een lange tijd mee in een peloton met een tempo, dat mij wel lag. Maar een paar nieuwe kopmannen brachten de rondetijden in 2 rondjes tijd omlaag van 55 naar 50 seconden per 400 meter. Ik liet me afzakken en ging in mijn eentje schaatsen. Een kilometer lang te hard rijden en je blaast jezelf op.
Dat had ik helemaal niet nodig. Ik had wat last van mijn rug. Een echte schaatserskwaal. Dus wat dat aangaat was het écht een Lastige Lijven Toertocht. Ik loste dit op klassieke wijze op. Tegen de wind in ging ik diep zitten, met de wind in de rug reed ik rechtop.

De derde dweilpauze stopte ik bij de koek- en zopie van de Lastige Lijven Toertocht. Ik raakte in gesprek met een andere schaatser, die zich erover verbaasde, dat ik zonder pootje over zo'n hoge snelheid kon ontwikkelen.
Op de teller stond 210 rondjes. Ik had er dus nog 40 te gaan voor de eerste 100 kilometer van dit schaatsseizoen.

Deels reed ik die 16 kilometer in mijn eentje, deels achter 2 mannen van "Mooie Nel", die mooi vlak reden in rondjes 53 en 54. Tussendoor werd ik enthousiast aangemoedigd door Ageeth Bosma, die mij om de 5 rondjes een keer lapte.

Ik maakte de 250 rondjes vol en met een voldaan gevoel reed ik nog 3 rondjes uit, voordat ik het ijs verliet op deze duurtraining voor de Bert Grotenhuis Bokaal van 20 maart op hetzelfde ijs. Ik lig keurig op schema.

Om kwart voor 2 werd de totaalstand bekend gemaakt. De Lastige Lijven Toertocht had € 7843,- opgebracht. Een prima resultaat.
Met Willem van Vliet ging ik nog even wat drinken in de kantine. Daar kletsten we bij met Ageeth.

Thuis gekomen kon ik de afsluitende ritten van de 10 kilometer nog zien. Patrick Roest werd voor de derde keer op rij Wereldkampioen Allround. Het was een goede afsluiting van een prima schaatsweekeinde.