Onze kleinzoon van bijna 3 had vorige week aan de telefoon gezegd: "Ik ga met opa schaatsen!"
Met een schuine blik op de weersvoorspellingen, die voor zondag dooi aankondigden, had ik het idee, dat het maandagochtend op de ondiepe sloten in de wijk nog zou kunnen lukken.
Helaas had de dooi feller toegeslagen dan gedacht of gehoopt.
Vooral de combinatie met veel regen was funest.
Dit mondde uit in een paar centimeter water op het ijs. Zelfs als het ijs nog sterk genoeg was om je te dragen, hetgeen niet vanzelfsprekend is, omdat dooiijs de helft minder draagkracht heeft als gewoon ijs, was de kans op natte kleren door het ijskoude water behoorlijk groot. En anders zorgde de regen, die de hele ochtend naar beneden kwam, er wel voor, dat je het liefst binnen bleef.
Zodoende had ik alle tijd om de schaatsen te slijpen, terwijl mijn kleinzoon bij opa in de buurt lekker speelde. Als ik naar buiten keek, dan zag ik de dooizooi.
Het weer mocht dan troosteloos zijn, we hebben mooie herinneringen aan een korte maar hevige natuurijsperiode.
En van mijn knie heb ik, na de val gisterenmiddag op de Zijp, minder last van dan ik had verwacht. De kniebeschermers hebben een flink deel van de klap opgevangen. Wat dat aangaat ben ik blij, dat deze val aan het eind van de natuurijsperiode gebeurde en niet aan het begin. Nu krijgt mijn knie voldoende rust om te herstellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten