Ik geef het direct toe: ik was te laat in de Leidse IJshal. Om 9 uur stapte ik de ijsbaan binnen. Het moment waarop we met de "Krasse knarren" beginnen aan hun piramide van 125 rondjes.
Onze kleinzoon had bij ons gelogeerd en daar ging vanochtend onze aandacht naar uit. Tel daarbij de stramme spieren op, die traplopen tot een licht masochistische bezigheid maakte, en het te laat van huis gaan was verklaarbaar.
Bij de Vondellaan aangekomen moest ik ook nog naar een plek zoeken om mijn fiets neer te kunnen zetten, want er waren een paar schoolklassen op de binnenbaan aan het schaatsen.
Kortom, smoezen genoeg. Met gevoelige bovenbenen liet ik het peloton onder leiding van John Val voor wat het was en reed ik rustige rondjes op de inrijbaan langs de binnenboarding. Meer zat er vandaag gewoon niet in.
Eergisteren ging het bij de marathon van Leiden verbazingwekkend soepel. Dat kon ik vandaag niet zeggen. De inspanningen op de 42.195 meter van zondag hadden hun uitwerking niet gemist. Het werd vandaag dus een rustige hersteltraining, waarbij ik wel de tijd had om al schaatsend op halve kracht bij te kunnen praten met één van de 25 aanwezige "Krasse knarren".
Net als bij de marathon maakte ik er een gezellige aangelegenheid van. Als je 66 bent, dan mag je dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten