Kylltal Radweg

In Frauenkron hadden we een bankje in de schaduw, waar we de Bikelinegids "Südeifel" tevoorschijn haalden. Bij het zien van de routes wijzigden wij ons plan. We zouden via het Kylltal naar de Moezel rijden en via de Maare-Mosel Radweg naar Daun gaan.

Vanaf Frauenkron reden we in de hitte naar Kronenburg, waar we een door een Talsperre ontstaan recreatiemeer passeerden.

Het was er zeer druk. Via boswegen fietsten we naar Stadtkyll om op de noordoever naar Jünkerath te rijden. Voor Stadtkyll zagen we een vos een stuk over de weg rennen om een meter of 100 verderop in het struikgewas te verdwijnen.

In Gönnersdorf werd het tijd voor een ijsje. Met een aardbeiencornetto achter de kiezen reden we via Lissendorf en Birgel over lieflijke landwegen naar Bolsdorf toe.
Via klimmen en dalen fietsten we van Bewingen naar Gerolstein, waar we 10 jaar geleden ook geweest waren.Voor de camping in Gerolstein moesten we flink klimmen om bij Freizeitpark "Felsenhof" uit te komen. Maar daar kregen we dan ook een unieke standplaats voor terug: op het midgetgolfveld!

Het toiletbebouw was 300 meter verderop, maar verder hadden we een prima plaats. Om beurten douchten we, na 71 km fietsen, het zweet van ons lijf.
Na de ravioli metpaprika en ui liepen we nog even na de Auberg, waar we op de top werden verjaagd door honderden vliegende mieren.

Bij de tent lazen en schreven we tot het te donker werd om de letters te kunnen zien.
's Nachts werden we wakker van het gespetter op het tentdoek, maar daar bleef het bij. Om 5 uur werd ik gewekt door vogelgezang. Ada ronkte rustig door, maar de slaap kwam niet meer. Om half 7 was het licht genoeg om "Als broer en zus" van René Appel uit te lezen, het volgende boek, wat ik af kon voeren.

Om kwart over 9 zat alles op de fiets en konden we aan de afdaling naar Gerolstein beginnen vanaf de midgetgolfbaan van camping "Felsenhof".
We volgden de Kyll, die langzaam maar zeker naar beneden ging met weinig verval. Via Birresborn kwamen we in het mooie Mürlenbach met zijn Bertrada-Burg.

Over een stil weggetje trapten we naar Densburg, waar het om half 11 tijd werd voor een terrasje. Bij "An der Ecke" bestelden we bij de dagelijkse dranken Apfelstrudel. Deze kregen we geserveerd met slagroom en ijs. Hier kon ik Ada even aanspreken op haar gedrag. Toen we Gerolstein uitreden, hadden we een steile afdaling. Door de wind verloor ik mijn zonnehoed. Met een smile van oor tot oor lachte Ada me uit: "Eindelijk verlies jij je pet ook eens!"
Vanaf Densborn konden we deze hoofddeksels goed gebruiken, want de zon brak even fel door.

Voorbij Sankt-Thomas was het gedaan met het zonnige weer. De bewolking werd steeds dichter. Wij hadden echter meer oog voor de klim, die ons na 200 meter tunnel werd voorgeschoteld. Een helling van 10% is geen sinecure.
We dachten, dat het wat afvlakte. E'n bocht om precies te zijn. We keken neer op het diep onder ons gelegen Kyllburg, maar we moesten meteen weer vol in de beugel voor een helling van 13%, met bepakking ongeveer het hoogst haalbare.Met veel moeite kwamen we boven, maar veel tijd om van het uitzicht op de top te genieten, hadden we niet.

Het begon te regenen. Net onder de top van de Mühlenberg was een schuilhut, waar we onze lunchpauze namen, terwijl de regen in vlagen naar beneden kwam zetten. Toen de bui voorbij was, gingen we weer afdalen, maar na een paar honderd meter kwam er nog een bui. Voor het eerst (en achteraf het laatst) kon ik deze vakantie mijn nieuwe regenbroek gebruiken. De bui was gelukkig snel overgetrokken.
Het over de bergen trekken ging wat moeizamer. De Nederlandse campingbaas van "Felsenhof" zei ons, dat we slechts 1 keer flink moesten klimmen: bij Kyllburg.
De Bikeline-route gaf alleen maar afdalingen aan, maar dat viel even tegen. Er waren kort wat korte, steile klimmen. Dit traject was flink afmattend.
Tussen Erdorf en Hüttingen volgde een afdaling van 25%. Hier moesten we verplicht afstappen. In Hüttingen kwam Ada er achter, dat ze haar wielerhandschoenen in de schuilhut had laten liggen. Jammer, maar we gingen niet terug.

Eén van de mooiste stukken van de dag volgde. We reden vlak langs de inmiddels vrij brede Kyll, dwars door de bossen op de steile hellingen. Voorbij Speicher aten we onze banaan op, waarna we naar het plaatsje Auw reden.

Na een laatste steile klim kwamen we in Kordel, waar ik weer geld pinde. We reden al weer een tijd in het zonnetje, dus een ijsje ging e wel in, voordat we in het steeds breder wordende dal naar die Mosel afdaalden. Een mooi stuk, vooral in de buurt van Burg Rammstein.

Drei Länder Route

Na een koude nacht beklommen we vanaf Campingplatz Schafbachmühle de steile klim naar Schönseiffen. We hadden het meteen warm. Over het fietspad langs de drukke weg reden we, tot we de Eifel Höhen Route kruisten. Door de uitgestrekte bossen reden we naar de Perlenbach over onverharde paden met allerlei soorten ondergrond, van aangenaam glad tot een soort kleine kasseien. Met klimmen niet prettig, met afdalen zeer onaangenaam. Het voelt alsof je uit elkaar rammelt.
Boven onze hoofden zagen we een paar keer ein Adler vliegen. Imposant.
Doordat we een andere afslag dan gepland hadden over twee heuveltoppen vanaf Knottenpunkt 41, reden we over mooie asfaltwegen naar Monschau.

Een prachtig stadje. Je kijkt je ogen uit. Het centrum van dit stadje is vergeven van de horeca.

Op het Marktplatz stalden we onze fietsen en zochten we het terras van Oebel op. Bij deze Bäckerei namen we onze dagelijkse portie chocolademelk en cappuccino. Ada had chocoladetaart, ik Kirschtorte.

Aansluitend wandelden we door het mooie Monschau.



Om 1 uur volgde het hoogtepunt van onze vakantie. We aten onze lunch op een bankje op het Marktplatz. Dit grensde pal aan het terras van een Italiaan.
Twee vrouwen met 3 kleine kinderen bestelden 2 pizza's voor zichzelf en 2 spaghetti voor de 3 kleintjes. Een kind van hooguit anderhalf jaar at vol overgave. Het gezicht van het meisje en haar mooie blauwe jasje zaten er al aardig onder, toen moeder gebeld werd. Multitaskend sprak ze in haar mobiel, terwijl haar kind op schoot nu met beide handen in de spaghetti Bolognese graaide.
Toen ze naar ons keek, lagen Ada en ik dubbel. Ze leek wel geschminckt als Pipo de clown.

Het meisje zocht contact met haar geestverwanten en voor de aardigheid stak ik mijn tong uit. Twee tellen later stak ook zij haar tong naar ons uit. Dit kind komt er wel!

Om kwart voor 2 reden we Monschau uit en haden, dankzij de knooppunten, al snel de fietsroute langs de Rur te pakken. Een prachtige route over een zeer hobbelige ondergrond.
We klommen naar Kaltherberg, waar we langzaam afdaalden. Daar niet helemaal duidelijk was, welke stille weg we moesten hebben, reden we even verkeerd. We keerden ter hoogte van een bank met in het hout een opschrift gekerfd: Breed wech.

Een foto later daalden we over een bochtige weg af naar de Perlenbach, waarna we de Galgenberg moesten beklimmen. Over lange, maar slecht te beijden paden kwamen we tenslotte uit bij Knottenpunkt 41. Op een bank aten we een banaan, toen een huifwagen langs kwam, vol met zingende Duitsers, die werden begeleid door een accordeonist.

Het volgende traject door de bossen hadden we vanmorgen in omgekeerde richting al gereden. Door een bordje Privatweg niet te nemen, misten we de weg naar de Oleftalsee.
Geen nood, bij de Kalenberg met een hoogte van 555 meter konden we over onverharde wegen met veel losse stenen zo'n 200 meter af gaan dalen in een paar kilometer. We werden flink door elkaar gehusseld.
Langs het stuwmeer fietsten we naar Hellenthal via de Oleftalsperre. Hier deden we boodschappen en namen een ijsje bij een Italiaanse ijssalon in dit van scouts vergeven dorp. Dat klopte, want op de Wolfsberg was een enorm scoutingterrein.
Het duurde even voor we er waren, want het was een pittige klim vanaf Hellenthal.
Vanaf Harperscheid daalden we over een smalle, bochtige weg tussen akkers en weilanden af naar Schafbachtal, waar we om 6 uur terug waren bij onze tent.
We waren na een rit van 65 km zonder bepakking op deze halfbewolkte dag met een paar spetters stijgingsregen blij, dat we niet met bepakking naar Monschau waren gefietst.
Terwijl Ada de macaroni met paprika en courgette en bebakken ei klaarmaakte, las ik "Krabat" van Ottfried Preussler uit, die ik daarna kon afvoeren.

Na het eten las Ada verder in "De schaduw van de wind" van Carlos Ruiz Zafon.

Er volgde de koudste nacht tot dan toe. Toch was het de voorbode van de warmste dag. Er was geen wolkje aan de lucht. De tent was behoorlijk na. Niet van de regen, maar van de dauw. We stonden op een zeer schaduwrijke plek, dus hingen we de buitentent te drogen over een voetbaldoel. De onbeschutte binnentent kreeg met vogelpoep zijn eerste vlek.
Na betaling van € 19,- vertrokken we om 10 over 10 van Schafbachmühle. Het eerste stuk schoot lekker op: 5 km afdalen naar Schleiden. De tocht door het Oleftal naar Hellenthal was mooi.
Langs de Praher Bach reden we door de bossen langs Hollerath, waarna het flink klimmen was naar Udenbreth. In dit plaatsje kwamen dan ook op een hoogte van 630 meter uit. Even later passeerden we de Ginsterberg , die 650 meter mat. Op een paar kleine klimmetjes na op weg naar Frauenkron was het vooral afdalen. Dat vonden we niet erg. Ons deel van de Drei Länder Route, waar we de afgelopen 2 dagen regelmatig over reden, zat er op.

Over knurften en Berescheid

Rond het middaguur staken we de Paulushofdamm weer over om langs de Urfttalsperre te fietsen. Net als langs de Rursee reden we redelijk vlak over een slingerende weg langs de veel droger staande Urftsee.

Het uitzicht was er niet minder mooi om!

De bewolking was wisselend. Af en toe dreigde het te gaan regenen, maar we hielden het droog.

Vlak voor Gemünd namen we op een bankje onze lunch, waarna we in dit stadje boodschappen deden voor het avondeten, voor we via een ommetje door het centrum naar Olef reden. Olfe heeft een prachtig plein met rondom allemaal vakwerkhuizen.

Een zeer pittige klim volgde op weg naar Schleiden, waar we na de afdaling moesten gaan klimmen naar de camping Schafbachmühle. Deze natuurcamping was ons aangeraden door Hans Boers.
Het is inderdaad een prachtige camping. Op een vrij drassig veld zochten we een wat hoger stukje op om onze Susten 3XP op te zetten na 44 km fietsen. Het was 4 uur. Zo vroeg waren we de laatste jaren niet vaak op een camping. We liepen wat te utteren en namen een verfrissende douche.
Na de rijst met broccoli gingen we een stukje wandelen. De helling van 19% naar Berescheid leek me wel wat. Aan de rand van het dorp sloegen we linksaf op de Schafberg. Tussen de akkers en weilanden had je een prachtig uitzicht over de heuvels rondom.

De route, die we terug wilden lopen, bleek net even anders als gedacht, dus we keerden ons om om via Berescheid terug te lopen naar camping Schafbachmühle.
Daar zat ik te filosoferen over woorden, die plotseling verschijnen om daarna weer in het niets te verdwijnen. Door de fietstocht langs de Urft zat ik de hele dag met het woord "Knurft" in mijn hoofd.

In de tweede klas van de MULO was dat woord ineens daar. Dat schooljaar op "Porta Vitae" in Hoofddorp is het woord knurft vaak gebruikt. Natuurlijk zit je als 13-jarige in een klas vol knurften. Maar dat heeft meer met je eigen onzekerheid te maken. In werkelijkheid was het gewoon een leuke klas op een leuke school.
In ieder geval hoefde ik daarover bij Berescheid geen beerput te openen.

Rur Ufer Radweg

Vanaf Campingplatz "Bruckenkopf" reden we naar Jülich, waar we die Zitadelle bekeken. We reden anders de stad uit als vorig jaar, maar op weg naar Düren kwamen we genoeg bekende punten tegen op het onverharde fietspad langs de Rur van Altenburg naar Hoven. Wat ons niet bekend voorkwam was de wilg, die over het fietspad was gevallen, vermoedelijk afgelopen vrijdag. Het pad was bezaaid met takken en takjes, een teken, dat het flink tekeer moet hebben gegaan. Ook de vele diepe plassen waren hier een bewijs van.
In Düren zochten we een terras op bij een Konditorei. Toen we wilden bestellen, moesten we plaats maken. Een klant was onwel geworden en de ambulance kwam eraan. Nadat de patiënt was afgevoerd, bestelden we cappuccino, Kakao en 2 stukken kwarktaart. Ik keek in de Bild op de toonbank voor het weerbericht en moest van de cheffin, die haar eerste cursus klantvriendelijkheid nog moest volgen, deze krant kopen. Dat deed ik uiteraard niet.

Vanaf Düren werd de Rur Ufer Radweg steeds mooier. Na de kermis, die kan wedijveren met die van 3 oktober, fietsten we door de bossen naar Kreuzau, waarna het steeds glooiender werd. Wat is het hier mooi!

Met af en toe pittige klimmetjes koersten we aan op Nideggen, waar we halverwege de steilste klim bij een mooi uitzichtspunt lunchten.


We reden door het mooie dorp Abenden met veel vakwerkhuizen om de Rur een paak keer te kruisen op weg naar Heimbach. We kwamen langs de camping, waar we 10 jaar geleden met de jongste 3 kinderen en Stella, een vriendin van onze dochter, gestaan hadden. Dit haalde een hele serie herinneringen omhoog aan die vakantie in de Eifel.
We fietsten door Heimbach heen om langs de kleine Stausee richting Rurberg te trappen.

Het was erg druk met wandelaars op het fietspad. Met wat slalommen kwamen we een eind, maar op een gegeven moment liep onze route dood bij een volgende stuwdam. Geen nood, we reden een stukje terug. Er was een weg de berg over. Die moesten we kennelijk hebben. Het bordje, dat het nu een doodlopende weg was, negeerden we. Als fietser kun je er meestal wel omheen.
Voor de bouw van een park met luxe vakantiewoningen was echter de hele weg afgesloten en konden we alleen nog maar rechtsomkeer maken. De hele klim was tevergeefs geweest.
Doordat Ada op de plattegrond bij het Jugendstilkraftwerk keek, zag ze toevallig een getypt briefje. De Rur Urer Radweg was omgeleid. Ons plan om naar Schleiden te fietsen lieten we varen. We zetten onze tent voor € 10,- op bij een eenvoudige camping aan de overkant van de brug. Er stond slecht 1 andere tent op Campingplatz Kohl.
In het zonnetje fietsten we via Hasenfeld naar Heimbach. De supermarkt was dicht. We namen bij de midgetgolfbaan een ijsje en gingen wandelen langs de Rur.

Het wandelpad, dat we eventueel terug zouden willen nemen, bleek ongeschikt voor fietsers. We besloten naar Trappistenabtei Mariawald te klimmen. Het was een prachtige, maar behoorlijk steile klim over een pad, dat bij regen dienst doet als beek. Om de 200 meter was er een kapel met de kruiswegstatie. Dat ging door tot de kloostermuren.

We bekeken de abdijkerk, die naar Rooms-Katholieke traditie vol wierooklucht was.

Over een ander pad daalden we af.

Via mooie uitzichtspunten kwamen we in Heimbach.

Hier kwamen we langs galerie Augenweide. Een fraaie woordspeling op mijn favoriete Duitse folkrockgroep Ougenweide.

Op het terras van "Zur alten Mühle" aten we Rindergulasch mit Nudeln. Na € 25,60 betaald te hebben fietsten we om half 9 over dezelfde route als vanmiddag langs een spiegelglad stuwmeer naar Campingplatz Kohl, waar de dagetappe 70 km bleek te bedragen.
De hele nacht was het een komen en gaan van buien, maar toen we om 8 uur de tent verlieten, keken we tegen een strak blauwe lucht aan. Na afscheid te hebben genomen van de vriendelijke campinghoudster reden we om half 10 via Hasenfeld klimmend en dalend naar de Staudamm bij Schwammenauel. Deze stuwdam staken we over om op behoorlijke hoogte vrij vlak boven de Rursee te fietsen over halfverharde bospaden. Mede dankzij het zonnetje zag het er allemaal schitterend uit: dicht beboste steile hellingen en diep onder je het stuwmeer.

Om een uur of 11 waren we in Rurberg, waar we bij de Tourist Information een goede kaart van de Eifel kochten. Op het terras van een restaurant met uitzicht op de Rursee namen we de dagelijkse dranken bij verrukkelijke Käsetorte.
Daar de hoeveelheid contant geld begon te slinken, zochten we de Volksbank op. Deze was gelegen in het hoge gedeelte van Rurberg. Dat betekende een flinke klim voor we konden pinnen. Na de afdaling verlieten we de Rur Ufer Radweg.

Wasserburgenroute

Die Wasserburgenroute was zowel het begin als het eindpunt van onze fietsvakantie in de Eifel. Tevens was het een bewijs, dat je aan klimmen kunt wennen. In het begin hadden we veel meer moeite met de eerste heuvels, dan aan het eind van de vakantie.
Zowel op de heen als de terugreis van zo'n 75 km fietsen waren Den Haag CS en Heerlen de stations, waartussen we treinden.
Beide keren kwamen we in Zuid-Limburg langs een standbeeld van 2 monniken.

Naar een liedje van Jaap Fischer doopte ik hen Hans en Joop. Het was dus een gezegende vakantie.
Bij Kerkrade staken we de grens over.

Herzogenrath was 2 weken geleden ons startpunt van de Wasserburgenroute, zoals beschreven in de Bikeline-gids "Nordeifel".

In Herzogenrath waren we al snel de route kwijt. Een behulpzame Duitser wees ons de weg, zodat we op onverharde boswegen. Hier was het erg mooi, maar af en toe behoorlijk drassig. Er was de afgelopen nacht dus veel gevallen. Ook een grote houten paraplu, die als schuilhut dienst deed.
Via Olden en Sankt-Jöris fietsten we naar Hehlrath, waar we de weg weer eens kwijt waren. Via navraag vonden we de route naar Blausteinsee. Over onverharde paden trapten we om dit recreatiemeer. Na Oldenhoven kregen we een mooi nieuw fietspad, wat echter niet correspondeerde met "Nordeifel" uit 2009.

Langs de bruinkoolafgravingen bij de Inde kwamen we in Jülich uit, waar we om 7 uur op Campingplatz "Brückenkopf" waren. De tent stond in 10 minuten. De camping was mooi gelegen, maar helaas hoorde je de Autobahn een km verderop voortdurend.
's Avonds aten we op het terras van restaurant "Liebevoll". We waren net klaar met eten, toen het ging regenen. We wachtten de bui in "Liebevoll" af.
Twee weken later stapten we in Bedburg weer op en over op de Wasserbrgenroute, nadat we in dit stadje aan de Erft het prachtige Schloss Bedburg hadden gezien.

Door een bos, waarin we meer zwerfafval hadden zien liggen dan in 14 dagen Eifel en Mosel, kwamen we uit bij een onverwachts pareltje: Alt-Kaster, een wat op Woudrichem lijkend plaatsje.

De bewegwijzering op de Wasserburgenroute liet flink te wensen over, zodat we ons diverse keren afvroegen, of we nog op de juiste weg zaten. Nou ja, weg, het ene onverharde pad volgde op het andere. Vooral op de Kasterer Höhe, waar we ruim een km over een zandpad moesten klimmen, was het zwaar. Was 2 weken ervoor blubber het probleem, nu zakte de beladen fietsen af en toe vrij diep weg in mul zand. Het had meer weg van mountainbiken dan van het gebruikelijke toerfietsen.
In Kirchherten raakten we de weg kwijt, maar via Grottenherten kwamen we in Kalrath. Hier zag je de stuwwal met een hoogte van 300 meter oprijzen uit het vrij vlakke land van zo'n 100 meter hoogte. Na een appel gegeten te hebben op deze behoorlijk warme middag vervolgden we de weg naar het leuke Rödingen, waar we 7,5 km over een zanderig pad aan de voet van de stuwwal reden. Toen we net dit pad richting Stetternich insloegen, zagen we zand in een soort miniwindhoos omhoog dwarrelen. Behalve van zand, dat opstoof, was er ook nog het stof van het dorsen met combines, dat ons af en toe tegemoet kwam waaien.
Bij Stetternich verlieten we de zandweg langs het bos op de 300 meter hoge Steinstrasser Wall. Langs een beek reden we op Jülich aan, waar we een welverdiend ijsje namen in het park voor die Zitadelle. We fietsten door naar camping "Brückenkopf", waar we op dezelfde plek onze Eureka Susten opzetten, waarna we onder de douche het stof van 80 km fietsen van ons lijf spoelden.
Na op de camping gegeten te hebben, zochten we het terras van "Liebevoll" weer op.

Er volgde een onbewolkte, maar daardoor koude nacht, de koudste van de vakantie, maar 's ochtends was er dan ook een stralende zon. De buitentent was drijfnat van de dauw. Terwijl deze te drogen hing, haalde ik boodschappen voor de terugreis. Net als de vorige keer betaalden we € 9,- voor de camping.
De route was in grote lijnen hetzelfde als op de heenreis. Toch reden we voor een flink deel over neue Bahnen.
Het begon al bij het wegrijden van Campingplatz "Brückenkopf". We fietsten linea recta naar Engelsdorf, een zijtak van de Wasserburgenroute. Bij Aldenhoven pikten we deze wer op om na een lus door Niedermerz naar de Blausteinsee te trappen.
Bij Fronhoven wist Ada een hoek af te snijden, waarna wij over onverharde wandelpaden het halve meer te ronden.

Zo kwamen we uit bij het strandje, waar we Milchkaffee, Kakao en 2 kersenkoeken tot ons namen.
Over verharde paden wisten we de route naar Hehlrath nu wel te vinden. Bij Haus Kambach stonden we te dubben, hoe we verder moesten. Een golfsteler wees ons de weg over het golfterrein. Door ons af te laten schrikken door het bord Privatweg hadden we op de heenreis de juiste route door Kinzweiler gemist.

Na Neusen ging het opschieten. De grote "paraplu" was nu weggehaald. Via het Broichtal reden we op Herzogenrath aan, waarna we na een steile klim Kerkrade binnenreden op een bijzondere plek. Links was de Aachener Strasse, dus Deutschland, rechts de Nieuwstraat, dus Nederland. Het midden van de weg was de grens tussen het Limburgse heuvelland en de Eifel.

Schoonmaakdag

Het kampeerseizoen zit er helaar weer op voor Ada en mij. Dat betekent, dat alle spullen weer netjes opgeborgen moeten worden tot volgend jaar. Dit jaar sliepen we voor het eerst in een koepeltent en dat is uitstekend bevallen.

In de Eureka Susten 3XP hebben we meer ruimte in de binnentent, zodat we alles makkelijker droog konden houden dan in de vorige tent. Toch was er wel iets, waar we aan moesten wennen: de buitentent werd nat aan de binnenzijde. Dit betrof niet zozeer regen, maar het is het vocht, dat we uitademen of het is de dauw.
In de vakantie in Fryslân hebben we genoeg regen gehad om uit te testen, of de buitentent waterdicht was: welnu, dat is de Susten absoluut. Ook in de Eifel hebben we trouwens genoeg regen gehad, maar deze viel vrijwel uitsluitend 's nachts. Na de Elfstedenroute had ik een nieuwe regenbroek gekocht en deze heb ik nog niet eens een half uur aangehad. Slechts 1 keer was een bui zo hard, dat we onze regenbroeken aan moesten trekken!
Vandaag was echter een kurkdroge dag en dat kwam goed uit. We konden de tent nog even te drogen hangen over de parasol en na een half uur deze kurkdroog opruimen voor volgend jaar.

Om half 4 's middags was ik klaar met het drogen, schoonmaken en opruimen van de meeste vakantiespullen en kon ik nog even op het warmst van de dag een stukje gaan hardlopen. Ik zocht een schaduwrijk parcours uit door de parken in de Stevenshof en Ter Wadding. Na ruim 2 weken niet gelopen te hebben, ging deze eerste 5 km verbazingwekkend soepel.

Nolympics

In de jaren '80 was Amsterdam druk in de weer met het binnenhalen van de Olympische Spelen van 1992. Een bij voorbaat kansloze missie, daar Barcelona in de race was voor de Olympiade van dat jaar, precies 500 jaar nadat Columbus Amerika ontdekt had. Hij vertrok destijds uit Spanje.
Als u nu weet, dat de toenmalige voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité, Antonio Samaranch, uit Barcelona afkomstig was, de hoofdstad van Catalonië, dan hoef ik verder niet meer te vertellen....
Desondanks was er een actiegroep actief onder de naam "Nolympics", met gemeenteraadslid Saar Boerlage als uithangbord. Amsterdam was de eerste afvaller bij de stemmingen.
Voor mij was 2012 een beetje het jaar van de Nolympics. En dat heeft er niks mee te maken, dat ik geen sportliefhebber ben en de Olympische Spelen niet graag naar Nederland zou halen. Integendeel zelfs. Ik heb al een heel scenario uitgewerkt, hoe dit evenement naar HET centrum van de Randstad gehaald kan worden! Nee, dat 2012 voor mij het jaar van de Nolympics was, had een zeer praktische reden.

Met Ada ben ik 2 weken wezen fietsen in de Eifel en langs de Moezel.


In 15 dagen tijd hebben we 977 km gefietst oftewel gemiddeld ruim 64 km per dag.

Met de sportiviteit zat het dus wel goed. We hadden echter geen televisie tot onze beschikking, daar we kampeerden.

De komende week zal ik het nodige op dit blog zetten van deze fietsvakantie door een prachtig berglandschap. Wellicht wordt u ook enthousiast om deze mooie omgeving dicht bij huis te bezoeken.

Wellicht, dat ik veel gemist heb van dit prachtige vierjaarlijkse sportfestijn, maar het onbetwiste hoogtepunt heb ik wel gezien op de avond voordat we met de trein naar Heerlen afreisden: het optreden van mr. Bean tijdens de Openingsceremonie van London 2012.