Buiten zag het gras wit van de rijp, maar ik verliet de echtelijke sponde: de winterbiatlon stond op het programma.
Voordat jullie denken: "Wat een ongezellige vent!", wil ik hier tegenin brengen, dat deze jaarlijkse afsluiting van het schaatsseizoen ook iets gemeenschappelijks met zich meebrengt. Ada is namelijk mijn teller.
Afgelopen nacht waren we om half 1 thuis van het feest van Willem Jongsma, dus het kostte enige moeite om op gang te komen. Alle spullen had ik vrijdagavond al klaargezet, zodat ik niet mis kon grijpen. Terwijl Ada nog een uiltje knapte, at ik 4 boterhammen, alvorens naar de Leidse IJshal te fietsen, waar ik het hesje met nummer 20 kreeg overhandigd.
Het evenement, of het nu wintertriatlon, Run-Skate-Run of winterbiatlon is, is altijd reuze gezellig. Je komt in en om de IJshal zeer veel bekenden tegen.
Om half 9 klonk het startschot van de jeugdbiatlon, de volwassenen waren, in diverse categorieën, om 9 uur aan de beurt.
Er deden meer atleten mee als vorig jaar. De hele en de halve biatlon vertrok tegelijkertijd. Ik kwam, met een lichte pijn in de rechterkuit, in de middenmoot terecht met een groepje met Jos Drabbels, Jaap de Gorter en Carolien Smit, vorig jaar bij de dames de winnares. Hans Boers, die met Hen van den Haak een duo vormde, vertrok wat rapper. Een vergeefse moeite van Hans, want de toegewezen teller liet Hen 5 of 6 rondjes teveel schaatsen, dus elke seconde winst bij het lopen was zodoende vervlogen. En dat bij een team, dat bestond uit 2 accountants....
Bij de Torenvlietbrug moest ik Jos en Carolien laten gaan, terwijl Jaap al eerder was afgehaakt. Ik liep zo in mijn eentje in het tempo, dat ik vorige week bij de City-Pier-City liep. Fysiek klopt dit wel: je bent ongeveer dezelfde tijd aan het sporten.
In de laatste paar kilometer kon Jaap me weer bijhalen, zodat we samen de Leidse IJshal inliepen.
Jaap zegt altijd: "Het omkleden is mijn sterkste punt", en daar is geen woord bij gelogen. Hij pakte zodoende ruim een ronde op me. Na een rondje of 10 had hij me op een tweede ronde gezet, waarna hij 70 ronden lang achter mij bleef hangen. Ik zat er niet mee. Ooit heeft Jaap me zo de Elfstedentocht uit helpen rijden, dus wat dat aangaat sta ik levenslang bij hem in het krijt.
In een behoorlijk vlakke race reed ik mijn 100 rondjes, terwijl Jos Drabbels druk bezig was met een inhaalrace, die hem uiteindelijk de eindzege in de eerste winterbiatlon van de IJVL op zou leveren.
Heel lang reed ik een tijd van iets boven de 2 minuten per 5 rondjes. Alleen aan het einde trad er een licht verval op. Kennelijk voelde Jaap dit heel fijn aan, want met nog 20 ronden te gaan demarreerde hij achter mijn rug vandaan, om uiteindelijk nog een halve ronde te pakken. Hij bleef me zo een minuut voor.
Nu had ik het geluk, dat Paul Verkerk zo'n uitstekende mentale coach is. Samen met Sjaak Stuijt vormde hij een team, dat opereerde onder de naam Jaap de Gorter. Paul wist het hardlopen zo lang te rekken, dat Sjaak Stuijt, ondanks zijn gruwelijk hoge tempo in de IJshal, mij niet meer kon achterhalen. Anders had het een dramatisch droogtrainingsseizoen voor me geworden: niet 1 x Jaap de Gorter boven me, maar 2x!!
Helaas was Jos Fugers, die bijna alle wintertriatlons aanwezig was, door omstandigheden afwezig. Jos, Jaap en ik zijn redelijk aan elkaar gewaagd en dat geeft altijd een leuke wedstrijd in de wedstrijd. En Jaap en Jos gaan voor en na de wedstrijd hier vrolijk mee door. Het is een permanente voorstelling in de geest van Adriaan en Olivier.
Zelf was ik trouwens best tevreden over de eigen prestatie. Met 48.50 als looptijd en 44.10 inclusief schaatsen aandoen als schaatstijd, was ik op de 8e plek beland, net voor Jos van Teijlingen. De totaaltijd, die goed was voor de 8e plek, wat 1.33.00. In het klassement had ik de 6e schaatstijd.
Onze droogtrainingsgroep had behoorlijk goed gepresteerd: Jos Drabbels als eindwinnaar, Robert Nozeman, die brons haalde en Andrea Landman als beste vrouw op de halve biatlon: 't kon minder. Dit lag trouwens geheel in lijn met hetgeen ik deze week voorspeld had!
Een speciale vermelding wil ik maken voor Kobus Turk, die ooit bij de IJVL binnen kwam als G-schaatser en die nu bij beide onderdelen, ook al heb ik hem een paar keer gedubbeld, boven zijn toenmalige trainer eindigde in de zwaarste wedstrijd, die onze vereniging kent. Kobus Turk werd 6e. Klasse, Kobus!!!
Ondanks dat Ada er niet zo blij mee was, had ik na afloop van de 20 km schaatsen de lauwerkrans, die ik gisterenavond had gedragen, weer opgedaan. "Nu kan ik op mijn lauweren rusten" zei deze schaatser, die binnen de IJVL de naam heeft de clown van de club te zijn. Gelukkig heb ik die naam alleen daar.
De uitdrukking "Op je lauweren rusten" komt trouwens bij de Romeinen vandaan. Met een lauwerkrans om het hoofd, gingen ze aanliggen op een soort bedbank.
Nu ga ik dat ook doen. Ik neem rust. Tot aanstaande vrijdag om precies te zijn, als ik een begin ga maken met de training voor de marathon van Leiden.
Na de prijsuitreiking volgde nog een gezellig buffet en had ik alsnog goud te pakken: goudgeel om precies te zijn.
Uiteraard reed ik mee naar de firma Breed in Nieuw-Vennep, waar mijn broer Paul de schuurdeur opende, zodat we de spullen op konden slaan voor de volgende winterbiatlon.
Om half 3 was ik weer thuis. Daar wachtte een verkwikkende douche. Ook hier kan ik slechts beperkt op mijn lauweren rusten. Liefde is immers een werkwoord, of het nu je trouwdag is of een "gewone" dag.
Waar kan ik trouwens bijtekenen voor minimaal nog eens 28 goede jaren met Ada?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten