Om 10 voor 8 vertrokken we met 11287 op de teller naar Den Haag CS. We fietsten met de wind in de rug langs de A44 er naar dit kopstation, waar we om 9 uur onze fietsen met bepakking in de trein naar Enschede geladen hadden.
Terwijl ik de ov-chippassen incheckte, kwam het bericht door, dat ons gedeelte van de trein niet reed. Wij eruit, helemaal naar de kop van de trein, waar bleek, dat juist dat gedeelte niet reed. Weer terug naar het achterste gedeelte, waar we net op tijd waren voordat de trein vertrok naar Gouda.
In Amersfoort stapten we over op de trein naar Zwolle. Wij hadden geluk. Er waren meer fietsers dan fietsplekken in de trein. Diverse mensen uit onze trein uit Den Haag moesten wachten. Om kwart voor 11 waren we in warm en zonnig Zwolle.
Met een bos bloemen fietsten we naar tante Aat. We werden hartelijk ontvangen. Ik schonk "De Elfsteden toch gereden", terwijl ik de chocomel in ontvangst nam.
Onder de parasol in de achtertuin praatten we bij met de tweelingzuster van Ada's moeder. We lunchten in de tuin en bedankten onze gastvrouw en vertrokken richting Zwartsluis. Tante Aat zwaaide ons uit tot we uit zicht waren.
Via de singels van Zwolle trapten we naar het Zwarte Water. We reden over de westdijk, om bij Hasselt de rivier weer over te steken. Langs de drukke provinciale weg reden we tegen de wind in naar Zwartsluis.
We reden nationaal park "De Wieden en Weerribben" binnen over het fietspad richting Blauwe Hand. Aan alle kanten had je water.
Bij Zuideinde aangekomen waren we zo slim om de toeristischr route te kiezen. Bruggetje op, bruggetje af door een van de mooiste dorpen van Nederland. Naarmate we het centrum van Giethoorn naderden, werd het steeds drukker met wandelende toeristen. We deden dan ook vrij lang over dit traject, maar genoten van alle mooie hoekjes.
Onze eerste en enige rustplaats vas het terras van hotel "De Harmonie". Een kleine 10 jaar geleden heb ik hier met een aantal trainingsmaten van de IJVL twee dagen verbleven, toen we in de Wieden gingen schaatsen.
Dit verhaal is beschreven als "It kin net" in "Molen- en Merentocht".
Dit schaatsboek wist ik te slijten aan ober Edwin, die ons voorzag van een jus d'orange.
Bij het verlaten van "De Harmonie" namen we nog een banaan. Net toen we wilden vertrekken, kwam de eigenaar van "De Harmonie" op ons afgelopen. We hadden onze fietsen tegen een groot uithangbord met de naam van het hotel erop gezet. Hij was bang, dat er krasjes op de verf zouden komen.
We fietsten richting Steenwijk en bij het industrieterrein bij deze plaats sloegen we af naar Steenwijkerwold. Langs het kanaal naar Ossenzijl namen we het jaagpad om bij knooppunt 23 de stuwwal te beklimmen, die ons naar Basse bracht, waar we linea recta naar camping "De Landerije" fietsten.
Op het achterste veld troffen we Nel en Bas Warnink, Tim de Beer en Joep Kapiteyn. De eerste lachsalvo's schalden over het veld. Joep had een nieuw luchtbed gekocht. Toen hij zijn auto uitlaadde kwam er van alles uit, alleen zijn mooie, nieuwe luchtbed lag nog thuis....
We namen een biertje alvorens we de tenten op gingen zetten. Daarbij constateerden we, dat onze tent na bijna 18 jaar toch wel op zijn einde begon af te lopen: het rubber, waarmee het grondzeil van de binnentent vastgezet moest worden, was helemaal verteerd.
Om kwart voor 8 arriveerde de camper met Rob en Margriet Ammerlaan. Vrij snel daarna konden we gaan eten. De tortellini's met spinazie en kaassaus ging er na 67 km fietsen wel in, evenals de sla.
Ada deed de vaat, Tim en ik droogden af. Na de koffie maakte het corveeteam nog een avondwandeling door Basse.
Er was een prachtige avondschemering. Om een uur of 11 zochten we moe maar voldaan de tent op voor onze eerste nacht in Basse.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten