Normaal gesproken hou ik dit soort zaken ook voor me, tenzij het invloed heeft op de sportprestaties, zoals bij de Elfstedentocht van vorig jaar, die ik vanuit de bedstee in Boksum gereden heb.
En vandaag was er wederom sprake van. Nu moet u weten, dat wij een houten bed hebben. Langzaam maar zeker begon het steeds meer te kraken. Als je je bed in en uit stapte, deed je dat zo voorzichtig mogelijk, daar het gekraak je partner kon wekken. Ook het simpele op een andere zij liggen ging vaak niet geheel geluidloos.
"We zakken nog eens door het bed", heeft Ada diverse keren tegen me gezegd. Maar met de wijsheid, opgedaan bij het schaatsen, stelde ik haar gerust: "Kraakijs is geen breekijs!"
Vanochtend deed deze wijsheid geen opgeld. Terwijl we net wakker waren en rustig naast elkaar lagen, hoorden we een stuk of 9 keer achter elkaar "krak", even later gevolgd door een harde klap. De balk, die de lattenbodem ondersteunde, viel op de grond en wij zakten in het midden een paar centimeter naar beneden. De oorzaak was, dat de dwarslat aan het hoofdeinde, die de balk droeg, van het hoofdeinde was losgeraakt.
Daar wij op zondagmorgen niet om half 7 al uit bed wilden, zochten we allebei een vrijstaand eenpersoonsbed op om verder te slapen.
Helaas, de slaap wilde niet meer terugkomen.
Om 8 uur namen we de schade op. De 4 schroeven, waarmee de dwarslat aan het hoofdeinde was vastgeschroefd, waren gebroken. Na het ontbijt waren we druk in touw om de schade te herstellen. Daarbij hebben we samen een prima taakverdeling: Ada doet het subtielere werk, het grove werk is bij mij in goede handen. Na een uur passen en meten, gaatjes uitboren op een nieuwe plek en het moeizaam indraaien van de dikkere schroeven konden we de balk weer op de juiste plek plaatsen en de lattenbodem er weer op laten rusten. En nu maar hopen, dat het volgende Calvinistische gezegde geen opgeld doet: "Een zondagssteek houdt geen week."
Met deze niet bepaald ideale voorbereiding stapte ik om 5 over 12 op de fiets naar Leiden Lammenschans, waar ik de trein naar Alphen nam. Ik zou in het team van GBA Accountants meedoen met de bedrijvenloop. We zouden de 10 km lopen.
Nu hadden we een mailtje gehad van Hans, met daarin dat we uiterlijk om 13.15 aanwezig moesten zijn in de Rijnstreekhal. Wie zijn Pappenheimers een beetje kent, weet, dat dit niet voor iedereen is weggelegd.
Maar gelukkig waren we ruimschoots op tijd en na ingelopen te hebben op de kleine kilometer naar het startvak liep Hans nog even met zijn schoonzus Rosa naar het gemeentehuis, om een GBA-shirt op te halen. Zodoende startten zij in het achterveld, waar ik met René Mersch vrij vooraan mocht starten. Daar we meteen na het startschot brede wegen hadden, kon je vrijwel meteen in je eigen ritme gaan lopen. Het begon dus goed op deze grauwe, maar bijna windstille dag met temperaturen van een graad of 5.
In het begin haalde ik veel mensen in, om na een paar kilometer met de mensen op te lopen, die ongeveer mijn snelheid hadden. We liepen een klein rondje door het centrum van Alphen aan den Rijn, waarna we de finishlijn voor de eerste maal passeerden. Een kleine kilometer verder deden we hetzelfde met de startstreep, waarna we aan de grote ronde begonnen.
Na de drinkpost ongeveer halverwege het parcours moesten we invoegen bij de lopers van de 20 van Alphen. Op het lange rechte eind, waarbij ik ongeveer 13 km per uur liep, werd ik ingehaald door een vrouw met nummer 302. En niet zo zuinig ook. Het leek wel of ik stilstond. Ruth van der Meijden zou de wedstrijd over 20 km bij de vrouwen dan ook winnen.
Aan de hand van de kilometerborden kon ik met een blik op mijn horloge uitrekenen, dat ik een uitstekende tijd ging lopen op de 10 km. Zo voelde het niet helemaal. Ik liep erg makkelijk op mijn nieuwe schoenen, maar het gevoel, dat je vleugels hebt, had ik vandaag niet.
Desondanks loog de klok bij de finish niet. Ik kwam binnen in een tijd van bruto 44 laag.
Netto zou het 43.55 worden.
Hans Boers kwam een minuut na mij binnen.
Zijn nettotijd was 44 rond.
Het team van GBA zou uiteindelijk 15e worden bij de bedrijvenloop.
Maar wat we al vermoedden bleek bewaarheid te worden: het parcours was te kort. Een meter of 500 om precies te zijn. Mijn persoonlijke record kon ik dus bijstellen naar 46 blank. Een tijd trouwens, waar ik vooraf voor getekend zou hebben.
Maar, en daar komen de bedgeheimen weer om de hoek kijken, er is een gevleugelde uitspraak van Joop Zoetemelk, Nederlands grootste wielrenner: "De Tour wordt in bed gewonnen!"
Deze uitspraak had ik, als winnaar van de laatste editie van de Swetterhagenloop, goed in mijn oren geknoopt. Helaas gooide het breken van schroeven in het bed roet in het eten. Doordat ik te weinig nachtrust had genoten, kwam ik vandaag niet aan het winnen van de 10 van Alphen toe....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten