Maar gelukkig hebben katholieken altijd nog de biecht om van hun zonden verlost te worden. Eén van deze jeugdzonden heb ik nooit opgebiecht. Dat doe ik dus nu: als jongetje droomde ik er ooit van om Paus te worden. Voor een katholiek het hoogst haalbare.
Gisterenavond nam Benedictus XVI afscheid als Paus.
Een unicum. De meesten sterven in het harnas.
Maar zoals het oude adagium luidt: "De koning is dood, leve de koning!" Dit gaat ook op bij de verkiezing van de Paus. Er komt altijd een nieuwe vorst op de troon van Vaticaanstad te zitten. Een wonderlijke combinatie van koninkrijk en republiek. Een op een zeer archaïsche, Middeleeuws aandoende wijze gekozen vorst!
Maar ja, dat kan nu eenmaal niet anders. Door het celibaat komen er, voor zover wij weten, geen nakomelingen. Alleen Dan Brown dacht daar anders over in "Het Bernini mysterie".
Dit boek is trouwens ook verfilmd.
Maar dit terzijde. Door dat celibaat kom ik niet in aanmerking om tot Paus gekozen te worden, daar ik met Ada getrouwd ben. In theorie kan iedere ongetrouwde katholieke man van onbesproken gedrag zich kandidaat stellen. Alleen mijn gehuwde status past niet in deze profielschets, terwijl ik daar beroepsmatig een voorsprong op andere kandidaten zou moeten hebben: het Vaticaan heeft immers een uitmuntende bibliotheek!
Dus dat celibaat is jammer, want de wereld weet niet, wat ze moeten missen. Ik ga niet beweren, dat ik een theologische hoogvlieger ben, want dat is absoluut niet het geval. Maar wat ik wel terug zou brengen is de typisch katholieke gemoedelijkheid. Geloven met een knipoog, zoals pastoor Vlaar deed met zijn Oranjemis.
Nu kent iedereen mijn voorliefde voor het schaatsen. Met Vaticaanstad als domicilie zou ik dat moeten missen. Dacht u. Er zou echter een prachtige oplossing mogelijk zijn. Het Sint-Pietersplein is 240 meter breed en de lengte is 340 meter. Dat zou omgetoverd worden in een kunstijsbaan van die afmetingen. Als geestelijk leider moet immers het goede voorbeeld geven en in training blijven voor de Elfstedentocht.
Na Willem-Alexander van Buren vermoed ik, dat het bestuur van de Vereniging "De Friesche Elf Steden" een Nederlandse Paus wel een wildcard zou willen geven voor de jaren, dat ik niet ingeloot zou zijn.
Maar zoals gezegd: u moet dit allemaal missen, net als de zeer toepasselijke naam, die ik bedacht had. Er is een twaalftal Pausen geweest, die luisterden naar de naam Pius. Welnu, ik zou gekomen zijn met een variant hier op.
Ik zou voor mijn pontificaat gekozen hebben voor de naam Pias I.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten