Voor het zo ver was, moest ik eerst in de Leidse IJshal de laatste schaatsles van het seizoen geven. Om half 6 reed ik een paar rondjes met Alexander, waarna we de groepen bij elkaar veegden en er een les met heel veel spelletjes van maakten. Een uur later trok ik snel mijn schaatsen uit, daar ik op tijd de trein naar Hoofddorp moest hebben. Diverse kinderen kwamen me bedanken voor het leuke seizoen, ik werd nog door wat ouders aangeschoten en daarna fietste ik naar Leiden Centraal.
In Hoofddorp aangekomen wandelde ik naar het Cultuurgebouw, terwijl grote sneeuwvlokken naar beneden kwamen zetten. Het staartje van de vijfde vorstperiode. Daar ik om half 8 nog niet veel gegeten had, liep ik door naar Subway, waar ik een broodje met kaas en vlees at. Over het percentage paardenvlees zal ik geen uitspraken doen.`Dat horen we pas achteraf.
Om 8 uur betraden Bas en ik de Meerse, waar we op rij 4 stoel 21 en 23 hadden. Dat had Bas goed geregeld. We zaten ongeveer in het midden, dus konden alles prima zien.
Om kwart over 8 begon het optreden met "Arnold Layne".
Na deze opening werden we met hinkstapsprongen door het oeuvre van Pink Floyd geleid met geheide klassiekers en wat onbekendere werken.
Eén van de klassiekers was het van "The dark side of the moon" afkomstige "Time".
Een relatief onbekend nummer was "Fat old sun" van "Atom Heart Mother".
"Nu heb elk voordeel zijn nadeel", zou Neerlands beste voetballer ooit zeggen, en daar kwamen wij in de pauze achter. In het midden zittend ben je het laatst weg uit de zaal. De bij het kaartje inbegrepen Leffe blond kregen we pas toen de pauze ten einde begon te lopen. We hadden er voor betaald. We blijven Hollanders! We moesten echter wel sneller drinken.
De tweede helft bevatte veel later werk van Pink Floyd. De twee zangeressen, die voor de pauze slechts af en toe op het podium stonden, bleven nu staan en zongen dat het een lieve lust was. Net als de leadzanger hadden ze stemmen, die klonken als een klok. Ook alle instrumentalisten bleken stuk voor stuk rasmuzikanten te zijn. Het was natuurlijk niet het origineel, maar regelmatig kwam het er bedrieglijk dichtbij.
Op het grote scherm werden bij de nummers passende films vertoond, terwijl lichteffecten en een rookmachine er voor zorgden, dat je ogen en oren te kort kwam.
Zo kwam "Brain damage" van "The dark side of the moon" langs. Het laatste nummer, dat aangekondigd werd, was "Run like hell" van "The Wall". Het werd opgedragen aan de bevolking van Syrië, waar een slager, die koste wat het kost aan de macht wil blijven, in 2 jaar tijd 200.000 mensenlevens op zijn geweten heeft: "Hierover gaat dit werk van Pink Floyd!"
Een staande ovatie bracht ons nog twee toegiften. De eerste was het eveneens van "The Wall" afkomstige "Comfortably numb".
Aansluitend en afsluitend speelde Pink Project "Wish you were here" van het gelijknamige album.
We begaven ons weer naar de barruimte, waar we bij de Leffe blond en het kleine glaasje Oerblond met Daaf Slijkhuis en Jopie Soeters, die we kenden van "Lambiek" en "De Hobbit", napraatten over het optreden en het uitgebreid hadden over fietsvakanties. Jopie en Daaf hadden vorig jaar ook de Maare Mosel Radweg gefietst.
Om kwart voor 12 werd het tijd om de jassen en mijn rugzak met mijn schaatsen op te halen. Terwijl we ons kleedden op de koude buitenlucht, kwamen net een paar leden van Pink Project aangelopen. We praatten nog even met hen, waarna Daaf aan mij vroeg, of ik leden van "The Shoes" kende. En of!
Daaf had hen ooit nog op zien treden in de LTS op Haagweg 4 in Leiden bij het eindexamenfeest. Toen heetten ze nog "The Rocking Boys".
Bas zette me op station Hoofddorp af. In de regen namen we afscheid van elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten