We aten thuis met zijn zevenen en vertrokken om kwart over 7 op 7 fietsen naar Valkenburg. Ik had tussen de bedrijven door nog even een paar banden opgepompt. Na 3 kilometer hoorden we een flinke knal. Het was niet de voorstelling, die al begonnen was, maar een ouderwetse klapband.
Een wijze les: pomp oude banden nooit te hard op! We stalden de fiets langs de kant van de weg en met 1 persoon bij Siebe achterop fietsten we met de harde noordoostenwind in de rug naar de theaterhangar.
Dit was de eerste keer, dat ik een gebouw op het voormalige militaire vliegveld betreden had: als dienstweigeraar had ik er ook niet zo veel te zoeken. Behalve in de jaren '80, toen ik net in Leiden woonde en erg actief was in de strijd tegen kernenergie en kernwapens. Valkenburg werd nadrukkelijk genoemd als vliegveld met atoomtaken, de gelukkig nooit gebruikte nucleaire dieptebommen.
Er school dus geen soldaat in mij. En al helemaal geen soldaat van Oranje. Ik zou in het verzet een zeer groot risico gevormd hebben. Met mijn, laat ik het voorzichtig zeggen, karakteristieke kop, zou ik dusdanig opvallen, dat ik binnen de kortste keren opgepakt zou worden.
Maar gelukkig leven wij al bijna 68 jaar in vrede. Dankzij de Europese Unie. Laat dat ook maar eens gezegd worden. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. Hoewel....
Datzelfde gold voor de musical. Het is behoorlijk prijzig, maar ik durf het zonder meer aan te raden. Ooit wilde ik leraar geschiedenis worden, dus historische onderwerpen hebben sowieso mijn belangstelling. Maar de uitwerking van het boek van Erik Hazelhoff Roelfzema was prima. Er was een uitstekende mix van ernst en luim.
De decors waren prachtig en praktisch. Doordat het podium kon draaien, kwam je elke keer voor een verrassing te staan. Er was zelfs een stuk zee gecreëerd, waarin gezwommen en gevaren kon worden. Ook zeer herkenbare stukken uit Leiden en omgeving werden keurig in de decors verwerkt.
Kortom, we verveelden ons geen moment tijdens de voorstelling van 8 tot half 12 met een klein half uur pauze, waarin er ook een prima balans was tussen toneelspel en liedjes.
Na de jassen bij de garderobe opgehaald te hebben, wandelden we in de snijdende wind naar de fietsen. Met zijn zessen op 7 fietsen zwoegden we tegen de wind in naar de fiets met de lekke band. Het was nog 3 km van ons huis. Ik stapte af en gaf mijn fiets aan Siebe, terwijl ik met de fiets met de lekke achterband ging lopen. Vooral hardlopen, al geef ik eerlijk toe, dat ik af en toe een stukje wandelde om mijn rechterarm wat rust te geven.
Thuis gekomen namen we nog een afzakkertje, voordat we om half 2 moe maar voldaan naar bed gingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten