Blessuretijd

De predroogtraining startte gisteren. Doordat het niet alleen een beetje regende, maar vooral afzeggingen regende, waren Hans Boers en ik de enige deelnemers aan de trainingsloop van 10 km. In de eerste regenbui sinds een week of 3 fietste ik om 7 uur over de Velostrada naar Leidschendam.
Nu was ik benieuwd, hoe het zou gaan. Zondag kreeg ik na de Braassemloop last van mijn rechterheup. Een gevoel, alsof er een spiertje verrekt was. Daarnaast voelde ik mijn linkerenkel een beetje. De enige verklaring voor mij was, dat we langs het Paddegat een flink stuk dijk hadden, waarop het asfalt vrij schuin liep, waardoor zowel de enkel als de heup meer belast werden dan goed was voor mijn teer gestel.

Waar ik dus extra alert op was, was het lopen op souplesse. Voor alles wilde ik voorkomen, dat de pijntjes zouden ontaarden in een blessure. Maar dan gebeurt het gekke: als je aan het lopen bent, verdwijnen de pijntjes. Het eerst gebeurde dat met de zware bovenbenen, daarna bij de enkel en tenslotte voelde ik de heup niet meer.
Wat ik wel voelde, was dat ik na het vrij late eten toe was aan een toiletbezoek. De laatste 2 kilometer liep ik met samengeknepen billen.
En dat gebeurde ook in Dortmund, waar het slot van de voetbalwedstrijd Borussia Dortmund-Malaga een dusdanig spannend was, dat flink wat Duitse en Spaanse toeschouwers mijn weinig elegante voorbeeld zullen hebben gevolgd.

Als neutrale toeschouwers genoten Hans en ik van deze wedstrijd, die alles in zich had, wat voetbal een leuke sport maakt. Natuurlijk scoorden de Duitsers in de laatste minuut. Maar dat ze dat in de blessuretijd 2 keer wisten te doen, is ongelofelijk, maar desalniettemin niet alleen maar geluk. Het zegt ook iets over de mentale weerbaarheid van onze Oosterburen.