Het was prachtig weer. Het was nog net even te fris om in de tuin te ontbijten, maar het zag er prima uit voor de Omloop van Noordwijkerhout. Om kwart voor 10 ging de bel. Jaap de Gorter meldde zich. Hij raakte in gesprek met Siebe en Ana, die gisteren naar de bloemencorso waren geweest, maar tevens naar Huis Dever, waar een fototentoonstelling was van mijn neef Eric Breed.
De foto's van de tentoonstelling kwamen uit het door Eric geschreven boek "Lost tulips".
Het boek en de tentoonstelling zijn gebaseerd op het levenswerk van mijn broer Kees. Hij zorgt ervoor, dat oude tulpenrassen niet uitsterven. Het levert zeer kleurrijke bloembedden op.
Normaal gesproken lopen we bij de Omloop van Noordwijkerhout langs de bloeiende tulpenvelden. Maar door het koude voorjaar is de bloei van alle bloemen vertraagd. We liepen vooral langs velden vol gele narcissen, die je eerder eind maart verwacht.
Ook een aantal velden met hyacinten zorgden er voor, dat we ons volledig in het lentegevoel onderdompelden. Niet alleen door de kleur, maar ook door de geur. Want het was heerlijk weer: een graad of 15, zonnig en weinig wind. Heel ander weer dan het winderige weer van de afgelopen dagen.
Hans Boers en ik startten om 11 uur op een van de achterste startrijen, maar we konden al snel aan een inhaalrace beginnen. Het parcours in Noordwijkerhout was veranderd, waardoor we meteen na de rotonde bij "De Schelft" over een brede weg liepen.
We hopten van groepje naar groepje tot we bij de eerste drinkpost kwamen aan de voet van de duinen. Waar veel lopers de kans op vochtinname lieten liggen, namen Hans en ik een beker water, voordat we aan de steilste klim van de dag begonnen.
Op 5 kilometer zaten we op een schema van 1.41. Nog steeds waren we aan het inhalen. In mijn oranje shirt deed ik zeer veel kopwerk tegen de wind in. Een man in een zwart shirt was bezig aan een intervaltraining van 21 km. Terwijl wij een zeer gelijkmatig tempo liepen, sprintte hij naar het volgende groepje, waar wij een paar minuten later ook aansloten. En zo ging het keer op keer. Op 17 km haalden startnummer 1748 en 1751 deze Söndral van het hardlopen definitief in.
Intussen liepen we een zeer gelijkmatige race. Iedere 5 km ging in ongeveer 24 minuten.
Zo haalden we op het stuk langs het zweefvliegveld een man in een SP-shirt. Zo rond de 12 km kon ik niet nalaten om de quote van Emile Roemer te gebruiken, die bij zijn eerste optreden in een lijsttrekkersdebat zei: "Men kan alles van me zeggen, maar niet, dat ik te vroeg gepiekt heb."
"Volgens mij heb je te vroeg gepiekt", zei ik tegen deze SP-er. Hij vond van niet: "Ik wil 1.45 lopen", was zijn antwoord, en daar wij nog steeds op 1.41 zaten, lag hij volgens Bartjens ver voor op schema.
Zonder enig verval kwamen we uit op 1.41.11, waarmee "Bert en Ernie" 119e en 120e waren in een veld van 269 gefinishten. De in het zonnetje gezeten Jaap de Gorter was 122e geworden bij de veel drukker bezette 10 km in 50.44.
Nu is het leuke aan het Zorg- en Zekerheidcircuit, dat je na de slotloop geen medaille krijgt, maar een plant uit mag zoeken. Dit jaar waren het rozen in allerlei kleuren. Hans, die in een wit shirt gelopen had, koos een oranje rozenplant uit, terwijl ik ging voor witte rozen. Maar dat had meer te maken met het feit, dat ik ruim 5 jaar met veel plezier op Witte Rozenstraat 58a gewoond heb en daar ook vader ben geworden. Als ik dus kan kiezen....
Nu we het toch over bloemen hebben: op weg naar huis reden we weer langs heel veel velden vol narcissen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten