Motsneeuw

Het is toch altijd een beetje vreemd, dat als je een half jaar lang iedere donderdagochtend naar de Leidse IJshal fietst om daar anderhalf uur te schaatsen, je dat ineens niet meer hoeft. Ik hoefde alleen maar 10 km te trainen voor de marathon van Leiden op 26 mei.
En dan doet zich een vreemde paradox voor. Doordat je ineens meer tijd hebt, ga je een beetje lanterfanten, waardoor je die extra tijd weer snel kwijt bent.

In Ierland zouden ze zeggen: "When God made time, he made plenty of it." Maar juist als je er veel van denkt te hebben, glipt het door je handen. Voor studenten een zeer bekend verschijnsel. En dan moet "ineens" dat werkstuk ingeleverd worden, of heb je plotseling nog maar weinig tijd om je op een tentamen voor te bereiden. Ik moet bekennen: ik spreek uit ervaring.
Dat doe ik ook bij het lopen van een 10 km. Inmiddels moet ik die afstand al zo'n 1000 keer gelopen hebben als lid van de IJVL. Maar toch zijn er, alle routine ten spijt, altijd weer nieuwe dingen, waar je tegenaan loopt. In dit geval was het op het blokje Parallelweg, Papelaan en Velostrada motsneeuw, dat naar beneden kwam dwarrelen in de harde wind. Het waren kleine vlokken, je werd er niet nat van, maar het was onmiskenbaar de bij deze koude periode passende motsneeuw.