Her en der drupte het water door het tentzeil heen. Vooral bij de voortent, waar zoals gewoonlijk het water niet weg kon, vormde zich 2 diepe plassen, die door gingen lekken.
Voor een tent, die we vorig jaar gekocht hebben, is dit geen aanbeveling. Na de vakantie ga ik bij Eureka reclameren.
Ook bij de binnentent lekte het een beetje, maar dit was deels te verklaren: het kwam via de ventilatiegaten naar binnen.
Om 7 uur stopte het met flink te regenen. De noodzakelijke toiletstop werd gemaakt en daarna gingen we de binnentent alvast leegruimen. De buitentent was nog kletsnat, maar toen de regen gestopt was, schudden we het water er gedeeltelijk van af en borgen de buitentent nat op.
Van de Duitse overbuurman hoorden we, dat de Franse zijde veel mooier was, dus wij zouden de westzijde nemen.
Bij de bakker op de camping kochten we 2 croissantjes, die we bij het ontbijt op het terras van het nog gesloten terras nuttigden, terwijl de vrachtwagen van Ulmen Bier de voorraad aan kwam vullen.Rond kwart voor 9 verlieten we het Freizeitparadies, terwijl ongeveer 40 kinderen net het terrein op kwamen.
We fietsten naar Plittersdorf, waar we naar der Rhein reden om met een Frans veerpont le Rhin over te steken.
De kabelpont lag nog aan de overkant en kwam naar het midden van de rivier, waar het moest wachten op een paar Rijnaken. Toen deze gepasseerd was, kwam het veer naar ons toe.
Met deze fietsers en een auto aan boord ging het veer weer naar de overkant, na gewacht te hebben op andere schepen op de hier snel stromende Rijn.
Bij Seltz reden we meteen een natuurgebied in, waarbij we uitkwamen bij de monding van de Sauer. Aan de overzijde zagen we de monding van de Murg.
Bij het bois de Mothern viel ons op, hoezeer de Fransen de natuur zijn gang laten gaan. Zo zagen we tientallen bomen, die vaak een stuk of 10 maretakken hadden. Alleen Panoramix ontbrak nog in dit beeld.
Voor Lauterbourg werden we gewaarschuwd voor het dreigende gevaar van de zilverfabrieken in Frankrijks meest oostelijke punt.
Gelukkig ontplofte de fabriek niet op het moment, dat wij langsreden, want dan moesten we kalm op de plaats blijven!
Bij Neuburg reden we Duitsland weer binnen, waar we in, of beter op het scheepvaartmuseum wat gingen drinken. Nadat we koffie en chocomel hadden gedronken op het binnenvaartschip, viel het ons tegen, dat het buiten spetterde. Symbolisch voor de hele dag. Zonnige perioden en lichte miezerregen zouden elkaar telkens afwisselen. De temperatuur was wel heerlijk. Eindelijk eens geen tropische temperaturen.
Na een flinke bocht om een natuurgebied over de Rijndijk kwamen we bij Maximiliansau uit. We kozen er voor om niet over te steken naar Karlsruhe. In Wörth aten we wat in een park, waarna we om de volgende wielen heen zouden fietsen. Het werd wegens een "gesperrte Weg" een nog ruimere bocht.
We reden via Jockgrim, een onbekend, maar zeer leuk plaatsje met veel oude vakwerkhuizen. Jockgrim is gelegen op een stuwwal. Het lag niet ver van de Altrhein, de voormalige loop van de Rijn, voordat deze in dit gedeelte van Duitsland is gekanaliseerd.
Bij Leimersheim kwamen we weer aan de Rijn. Daar bleek, dat we voor de tweede keer een omweg moesten maken wegens wegwerkzaamheden.
Via Kuhardt fietsten we naar Hördt, waar we op het kerkhof een bank zagen, waar we rustig konden lunchen. Via Sönderheim trapten we naar Germersheim, waar Tourismus Information een kaart van het gebied tot Ludwigshafen en Worms voor ons had.
Na een nieuwe, niet geplande zoektocht door het centrum van Germersheim kwamen we ten langen leste toch weer bij de Rhein uit, waar we bij de Italiaanse ijscoman 2 hoorntjes namen. De 29 km naar Germersheim bleken door alle omwegen ruim 40 te zijn geworden. Symptomatisch voor het oponthoud op deze dag. Dat begon 's ochtends al bij het opladen van de fietsen.
Ik kon maar 1 racehandschoen vinden. De klerentassen op mijn fiets keerde ik helemaal om. Tevergeefs. Daarna nogmaals. Wederom niets. Tot Ada de slaapzak uit de hoes haalde. Daar zat mijn tweede wielerhandschoen!
Vanaf Germersheim bleek het wat beter te gaan, al slingerde de weg flink heen en weer. Gelukkig ging het voor een flink deel door een Naturschützgebiet. We zagen zowel op de oost- als de westzijde een heuvelrug. Kilometers voor Speyer zag je al de Dom, die op de Werelderfgoedlijst van de Unesco staat.
Deze Dom domineerde de skyline. Bij het binnenrijden van Speyer begon het te regenen. We reden in regenjas de binnenstad binnen. Het zag er erg leuk uit. Vooral de Dom.
Schuin tegenover deze kerk stond een restaurant met terras. Wij gingen zitten en wilden wat bestellen. De 2 obers knikten, dat ze ons gezien hadden, maar kwamen vervolgens niet. Na een minuut of 8 gewacht te hebben, trokken we onze conclusie.
De fietsen werden gepakt en we reden richting Ludwigshafen.
Aan de rand van Speyer kochten we bij een Lidl rijst, courgette, bosuien, ham en yoghurt. We konden op zoek gaan naar een camping met bijna 100 km op de teller. Via Otterstadt reden we over de dijk noordwaarts.
Bij Waldsee zagen we een camping, maar deze was alleen voor caravans en campers. Wij moesten nog 6 km verder fietsen naar Altrip, waar we om 6 uur "Die Blaue Adria" opreden, een camping die als zeer eenvoudig was te kenmerken. De toiletgebouwen ademden de sfeer van de jaren '70.
Terwijl we bezig waren de tent op te zetten, begon het te regenen. Ada kookte in de voortent, waar we ook aten.
Daar we tussen allerlei en een afgedamde aftakking van de Altrhein zaten, barstte het van de muggen en andere insecten, die ons bloed wel konden drinken.
In de campingwinkel kochten we geurtje uit een spuitbus, waar onze gevleugelde vrienden niet van hielden.
Na de vaat gingen we om half 9 naar het nabij gelegen Hotel Darnheim. Na 115 km fietsen hadden we een goede zitplaats op een overdekt terras wel verdiend. Traditiegetrouw nam ik een streekbier, in dit geval Mayen. Ada hield het bij koffie en witte wijn.
In het donker wandelden we terug naar camping "Die Blaue Adria", waar het begon te regenen, toen wij om half 11 de tent op zochten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten