Bij Starbucks kochten we koffie, jus d'orange en 2 croissantjes, voordat we konden gaan beslissen, wat onze route ging worden. Het werd een nieuwe gids van Bikeline: "Flussradwege Schwarzwald".
Daar we voor het startpunt nog een flink eind langs de Rijn moesten fietsen, kochten we ook een fietskaart van het Zwarte Woud. Na voor 33,50 aan Zwitserse francs te hebben gepind, begaven we ons naar de fietsen. We daalden af naar het Marktplatz, waar we brood, appels en bananen kochten voor onderweg.
Om half 10 reden we de met vaandels versierde stenen brug over der Rhein over.
In Klein-Basel reden we langs de snel stromende rivier oostwaarts.
Bij Grenzach-Wyhlen staken we de Duitse grens over.
Over stille weggetjes, die redelijk vlak waren, kwamen we op een gegeven moment een bord met "Stop" tegen.
Naast ons reed een politiewagen. Ada keek de hoek om en reed gewoon door. Niet zo slim, want 50 meter verder werd ze tot stoppen gedwongen.
"Dat gaat ons geld kosten", dacht ik.
Ada dacht, dat der Polizist haar uit kwam leggen, waar je een goede koffiestop kon houden, toen hij begon over eine Stopanlage.
Gelukkig bleef het bij een zedenpreek.
"Van het uitgespaarde geld kunnen we vanavond uit eten", voegde ik mijn vrouw toe, die zich de rest van de tocht keurig aan alle Stop-tekens hield.
Daar we regelmatig in de schaduw van de bomen reden, was het goed uit te houden op weg naar Rheinfelden.
Bij de Rijn aangekomen staken we de prachtige stenen brug over naar Zwitserland, waar we de resterende 7 Zwitserse franken van de 100, die ik de dag ervoor had gepind, verbrasten aan 2 Oraniensaft en een stukje brood. Op wat pasjes na was mijn portemonnee helemaal leeg.
De Rijn maakte vanaf Rheinfelden een flinke bocht. We waren weer naar het Duitse gedeelte gereden, waar we af en toe flink moesten klimmen. Kort maar hevig.
Wat wel opviel was, dat de heuvels vager waren dan de voorgaande zinderende dagen. Er zat kennelijk meer vocht in de lucht.
De route was prachtig. Veel andere fietsers waren die mening ook toegedaan, want we kwamen veel tegenliggers met bepakking tegen.
Op een gegeven moment reden we over het erf van een boerderij met schuren aan beide zijden van het fietspad, om uit te komen bij het imposante gebouw van Schloss Beugen.
We klommen en daalden, we reden langs het spoor en langs de Rijn.
Op een gegeven moment werd het tijd om ons in te smeren met zonnebrand. Op het in de schaduw gelegen terras van SV Schwörstadt brachten we de beschermende laag aan, waarna we doorkachelden naar Bad Säckingen.
Vlak bij de overdekte houten loopbrug naar Stein in Zwitserland gingen we aan de Rijn zitten in de schaduw van een paar grote bomen.
Tijdens de lunch koelden we, gezeten op een grote steen, om beurten onze voeten in het water van de Rijn.
Na 1 uur begon het toch weer bloedheet te worden. De bidons waren leeg, dus een goede aanleiding om in het prachtige Laufenburg, met aan de Zwitserse kant een kasteel, een schaduwrijk terras op te zoeken voor jus d'orange en anananssap.
Bij het verlaten van het zoveelste leuke plaatsje deze vakantie reden we door vreemd geplaatste borden met "Umleitung" bijna verkeerd. Een dit keer oplettende Ada voorkwam een zware omweg van kilometers.
Via Albbruch fietsten we naar Waltshut, waarbij we aan Zwitserse zijde op een kerncentrale stuitten bij Leibstadt.
Onze camping lag tussen Waldshut en Tiengen in. Voor € 16,20 mochten we onze tent opzetten op een trekkersveld met weinig schaduw. Voordat we hier om 4 uur mee begonnen, namen we eerst een ijsje. Dat ging er op deze zoveelste bloedhete dag wel in.
Nadat de tent stond, koppelde ik de luchtbedden aan elkaar. Het leek wel een sauna. Om af te koelen namen we geen douche, maar een duik in de Rijn. Het was heerlijk, al was het lastig om tegen de stroom in te zwemmen. We namen na afloop een koude douche. Heerlijk met zulke temperaturen!
Om half 7 zochten we het terras op van de kantine, waar we Schwarzwalder Rosti bestelden.
Na het avondmaal wandelden we nog even langs der Rhein, waar we het bord van de Schwarzwalder Panorama Route op de foto zetten. De komende dagen zal dat onze leidraad zijn.
Het tentenveld stond nu helemaal vol. De jonge vos, die het op de camping had voorzien op voedsel en schoenen, zou het die nacht nog druk krijgen....
Met 25 graden was het een aangename zomeravond. Overdag was het 10 graden warmer.
Ik nam "De Donkere kamer van Damokles" van W.F. Hermans over van mijn vrouw, die zelf begon aan "In de schaduw van de dood" van Johan Brouwer.
Tschüss!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten