Prümtal Radweg

Om een uur of 5 werd ik wakker door het vogelgezang. Wat kunnen die dieren fluiten. Bij het toiletbezoek zag ik in de heg bij ons veldje een klein vogeltje met een witte borst.

Het bleek een nachtegaal te zijn.

Om 5 voor half 9 verlieten we camping Wirfttal. Over een onverharde weg klommen we naar Schönfeld, waar het uitzicht over de velden inderdaad mooi was. We daalden af naar de Reuterbach om naar Reuth te klimmen. Daar de zon inmiddels sterk was, smeerden we ons in met zonnebrand.
Een prachtige tocht over de Prümtal Radweg via Neuendorf en Olzheim volgde, met af en toe een venijnig klimmetje. Op mijn 58e verjaardag passeerden we....Bertscheid.
Vanaf Willwerath fietsten we grotendeels vlak langs de Prüm en zo reden we linea recta op het gelijknamige stadje af. We stalden onze fietsen bij das Haus des Gastes en zochten het terras op van een Konditorei met huisgemaakte taart met aardbeien of ananas.

We wandelden nog even door Prüm. Het Rathaus was een naoorlogs gebouw.


Dit kon niet gezegd worden van de Basilika Sankt Salvator. Deze uit de Middeleeuwen stammende kerk was robuust en sierlijk tegelijk.


Bijzonder was ook het verhaal van der Pfarrer van Prüm. Deze pastoor was een geharnast tegenstander van de Nazi's en stak zijn mening niet onder stoelen of banken. In Dachau stierf deze moedige man, die van 1922 tot 1938 herder was van de parochie Prüm.
Bij Rolle kochten we, als verjaarscadeau, een nieuwe wielerbroek. De oude deden we meteen in de kledingcontainer van het Rote Kreuz.
De volgende etappe was erg makkelijk. Op het traject van de oude spoorbaan was een fietspad aangelegd. Vrijwel vlak fietsten we via Watzerath, Pronsfeld, Lünebach en Kinzenburg naar Waxweiler. Een tocht, die bij ons herinneringen opriep aan de fietstocht langs de bovenloop van de Weser 3 jaar geleden: een vrij vlak fietspad met aan beide zijden de heuvelruggen, die omhoog torenden. Vlak voor Waxweiler namen we een lunchpauze, waarbij we de buitentent te drogen hingen over de tafel.
In Waxweiler ging het al snel fout. Bij een driesprong was het bordje Prümtal Radweg weggehaald door een onverlaat. Na enig geharrewar besloten we de weg omhoog te kiezen. Halverwege de klim zagen we een bordje, dus we zaten goed.
De eerstvolgende afslag was naar Lambertsberg, maar vlak ervoor stond een pijl rechtdoor. Weer kibbelden we over de te volgen route. Na een pittige klim op de Trielsberg besloten we om toch maar de borden naar Lambertsberg te volgen.

In de hitte daalden we om ons op de steile klim te storten. Langzaam vorderden we op onze weg omhoog.
Na een korte pauze in Lambertsberg klommen we verder naar Auf Kassel.


Het uitzicht was prachtig, maar dat gold niet voor de onweersbui, die eraan kwam. Je zag de lucht in de verte donkerder worden en je hoorde de donder. De bui trok net langs ons heen.
We daalden en klommen in het bos naar Oberweiler, waar we prachtige vergezichten hadden en zakten af naar Niederweiler, waarna we 2 km daalden met gemiddeld 9%.

Zo kwamen we in Biersdorf, waar we aan Stausee Bitburg een terrasje opzochten voor....een ijsje!
Na Biersdorf volgde vrij snel de steilste klim van de dag. Voor Wiersdorf volgde nog een lichte variant hiervan.

Over een traject als langs de Kyll vorig jaar kwamen we door bossen en langs weiden via Wissmannsdorf en Brecht in Oberweis uit.
Op de derde hete dag zetten we na 73 km de tent op langs de beek op Prümtal Camping. We gingen samen zwemmen. Nou ja, samen? Er waren meer mensen op het idee gekomen. Het was dus druk in het Freibad.
We gingen om 7 uur een pizza eten. Het was een beetje verraderlijk. De pizza's waren alleen om mee te nemen. Daar wij de drank al besteld hadden, namen we beiden een Eifeler aardappelsoep. Ada nam een forel, ik een Eifeler Schnitzel. Waarbij ik zo stom was om voor "Gross" te kiezen. Doe dat in Duitsland nooit, want goot betekent daar écht groot!
Met een zeer goed gevulde maag maakten we nog een ommetje. We verkenden de steile klim van morgen, waarbij we hoog boven de camping wandelden met uitzicht op Oberweis.



De volgende morgen zagen we om half 8 een zeer donkere lucht hangen. Toen we ook nog de donder hoorden, pakten we als de wiedeweerga de tent in. Net op tijd zat alles in de fietstassen. We ontbeten onder een afdak, terwijl we regelmatig het flitslicht zagen. Toen het wat minder begon te regenen, waagden wij het erop. Door het bos zagen we de bliksem niet, maar de donder hoorden we luid en duidelijk.
De hele rit naar Irrel reden we in de regen, grotendeels langs de Prüm, maar af en toe moesten we een heuvel beklimmen, zoals tussen Wettlingen en Peffingen. Vanaf Holstum volgde een paar venijnige klimmetjes in het bos, dat vooral bij de Irreler Wasserfälle veel weg had van het prachtige Müllertal in Luxemburg.


In Irrel was het droog. De regenkleding hingen we in de cafetaria te drogen over de stoel, terwijl we cappuccino, warme chocolademelk en Mandelstaben nuttigden. Vanuit Irrel was het nog 4 km tot Minden, waar de Prüm in de Sauer vloeide.