Het was windstil weer en het zag er niet naar uit, dat de nevel op zou trekken vandaag. Vanaf station Nijmegen wandelde ik naar de parkeergarage onder de Rabobank, ondanks dat het niet correspondeerde met mijn startnummer. De andere keren was dit ook mijn "kleedkamer".
Het was een juiste keuze, want meteen na binnenkomst zag ik een staaltje reactievermogen van de bovenste plank. Een man zat op de punt van een opvouwbaar bankje. Een andere man in het midden stond op, waardoor de bank dreigde te kantelen. Met een katachtige sprong wist de man zich uit deze penibele situatie te bevrijden.
Om half 1 klom ik de steile oprit op om rustig in te gaan lopen en de spieren los te werken. Rond de klok van 1 uur had ik mijn plaats ingenomen in startvak oranje.
In het startvak hoorden we, dat Amira Willighagen bij de kinderen van 9 jaar de Mini Zevenheuvelenloop had gewonnen.
De Afrikanen werden weggeschoten en ze gingen er, zoals gebruikelijk, als een haas vandoor. Ze zaten al bij de Zevenheuvelenweg bij het bord van 7 km, toen ik na iets meer dan 20 minuten over te startstreep liep.
Ik had totaal geen idee, hoe het zou gaan na het feest, maar de eerste kilometer ging erg makkelijk. Met een tijd van 4.37 zat een goede tijd er zowaar nog in.
We begonnen te klimmen richting 5 km. Ik liep over het fietspad links van de weg, zodat ik makkelijker in kon halen.
In 23.16 passeerde ik de streep van 5 km. Als ik de tijd zou extrapoleren, dan zou ik uitkomen op 1.09.48.
Bij het opdraaien van de bosweg naar Groesbeek stond een fanfare "River deep, mountain high" te spelen.
Heerlijke muziek om in een cadans te komen. Het lopen ging dan ook erg soepel. De nevel hing nog steeds over de beboste heuvels en dat maakte het plaatje met herfstsfeer helemaal compleet.
De mouwen van mijn zweethemd had ik inmiddels opgestroopt. In het startvak was het bij de vrij lage temperaturen lekker om lange mouwen te hebben, maar daarna wilde ik de lichaamswarmte makkelijk af kunnen voeren.
Op de Zevenheuvelenweg kon ik in de afdalingen veel lopers inhalen door met de armen slap langs het lichaam hangend met grote passen naar beneden te snellen. Probeer het maar eens. Het werkt altijd!
Na ook bij de tweede drinkpost weer wat vocht tot me genomen te hebben, rende ik door naar de 10 km. De tussenstand was 46.15, dus de tweede 5 km was in 22.59 gegaan. Het schema lag nog steeds op een tijd in de 1.09.
Over een prachtige beukenlaan met vrij lang vals plat liepen we naar Berg en Dal, waar we aan de afdaling richting Nijmegen liepen. Op dit stuk had ik gehoopt te kunnen versnellen, maar daar ik mijn linkerkuit een beetje begon te voelen, koos ik er voor om een klein beetje te temporiseren.
Op de Groesbeekse weg moesten we aan de rechterkant blijven lopen. Op de linkerkant liep de staart van het deelnemersveld, dat nog ruim 14 km voor de boeg had.
Op 100 meter voor de finish zag ik, dat ik binnen de anderhalf uur kon finishen. Ik perste alles uit mijn lijf en het lukte. De brutotijd was 1.29.54, de nettotijd was 1.09.49. Slechts 1 seconde boven de extrapolatie van de eerste 5 km. Het was kortom een behoorlijk vlakke race.
Aan mijn benen voelde ik wel, dat ik behoorlijk diep gegaan was, maar met de op 1 na beste tijd, die ik bij de Zevenheuvelenloop geklokt had, was ik meer dan tevreden. Alleen de 1.08.35 van 2 jaar geleden bleef fier overeind staan.
Met een flesje sportdrank kuierde ik rustig naar de parkeergarage, waar de zwaarste beproeving van de dag wachtte: het afdalen van de steile oprit met flink verzuurde bovenbenen. De 5 studentes bij de ingang lachten me minzaam toe. Althans, ik hoop dat het toelachen was...
"Volgend jaar wil ik graag een stoeltjeslift", opperde ik.
Met de trein reisde ik weer op huis aan, waar ik om 6 uur binnenkwam. Na een verkwikkende douche schoof ik aan voor de pompoensoep en de boerenkoolstamppot. Buiten hingen de nevelflarden nog steeds in de lucht. Nederland ging de hele dag in nevelen gehuld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten