Op de Hoofdweg kreeg ik een korte, maar vrij hevige bui te verwerken, maar daar ik veiligheidshalve mijn regenkleding al aan had getrokken, kon mij dat niet deren. Om kwart over 11 zat ik als eerste van het voormalige jongerenkoor in "De Herberg". Zodoende kon ik een strategische plek uitkiezen pal tegenover de ingang, daar ik als penningmeester de contributie mocht innen van de deelnemende zangers en zangeressen.
Toen de kerkklokken het middaguur aangaven, begaven we ons naar de kerk, waar we voor het eerst in 16 jaar onder leiding van Joop Beenakker de Nederlandstalige liedjes, die we al zo vaak gezongen hadden, lieten weerklinken.
Over de eerste ronde kan ik kort zijn. Het was niet goed.
Eerste en tweede stemmen liepen door elkaar heen, de inzet was niet altijd even goed, maar desondanks hadden we de grootste lol en benutten we als Oktoplus ons sterkste wapen: enthousiasme!
In de pauze kon ik Joop geruststellen: "Joop, het komt altijd goed. Als we straks goed hebben gezongen, dan hebben we dat als koor gedaan. Maar mocht het met de uitvoering fout gaan, dan is het jouw schuld!"
Na deze bemoedigende woorden ging het na de pauze stukken beter. De lachsalvo's schalden af en toe nog door de kerk, maar muzikaal begon het weer ergens op te lijken. Dit geeft vertrouwen voor de volgende repetitie. Dan zullen diverse andere zangers en zangeressen zich nog aansluiten. Want ondanks dat er ruim 50 koorleden aanwezig waren, was er een twintigtal, dat vandaag verstek moest laten gaan.
Dat gold niet voor het koorlid, dat aan me vroeg: "Kikker, waar zijn je lange manen gebleven?"
"Tja", zei ik: "Er stond van de week zo'n harde wind...."
Maar ik kon hem gerust stellen: "In februari komt het haar weer tot mijn schouders!"
Over het algemeen kreeg ik echter te horen: "Kikker, jij bent geen spat veranderd." Of ze daarmee willen zeggen, dat ik er nog jong uit zie, of dat ik al vroeg oud was, laat ik maar wijselijk in het midden.
Intussen hadden we kunnen genieten van de voorpret van de reünie. Normaal gesproken vindt dit op een bepaalde dag plaats, maar doordat we ook nog een tweetal oefendata hadden gepland, is er sprake van een over drie dagen uitgesmeerde reünie. Driewerf genieten dus.
Volgende week zondag pakken we de draad weer op.
Na afloop ging ik nog even op het kerkhof naar het graf van mijn ouders. Het werkt altijd zeer relativerend, als je je eigen naam op een grafsteen ziet staan. Heel veel zaken, waarover wij ons in dit ondermaanse druk over maken, zijn dat helemaal niet. Dus pluk de dag.
Ik ging nog even bij mijn oudste zus Annie aan, alvorens ik op de fiets stapte voor een gratis krachttraining: langs de Hoofdvaart met een fikse tegenwind. Het was droog, maar er hingen zeer Hollandse luchten. Voorbij Abbenes haalde ik de enige fietser in, die ik op deze rechte weg tegenkwam. Vlak voor de A44 ging het hozen. Ik trok mijn regenbroek aan. De goed Nederlands sprekende Poolse vrouw volgde mijn voorbeeld. Na even gewacht te hebben tot het ergste achter de rug was, hield ik haar op het fietspad richting Sassenheim uit de wind.
Station Sassenheim heeft dit weekeinde iets heel bijzonders. Gisteren lag de NS er voor op het schema, vandaag zag ik een zeer bijzonder verschijnsel in de wolken. De ondergaande zon scheen door de gaten van een drietal wolken, die de vorm hadden van driehoeken, die met de punt naar elkaar wezen. Zo kon je dit beeld in lucht weerspiegeld zien.
Het internationale symbool, dat waarschuwt voor radioactiviteit. Daar ik mijn vrouw heb leren kennen bij de blokkade van Dodewaard, is deze waarschuwing aan mij wel besteed. Een paar tellen later werd ik min of meer verblind door de laagstaande zon.
Ter hoogte van het Rijnlands Revalidatiecentrum kwam ik in een flinke hagelbui te zitten. Een mooie gelegenheid om het lichaam te harden.
Om half 6 was ik weer thuis. Ik kijk nu al uit naar de volgende repetitie van Oktoplus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten