Van lockdown naar slowdown

Eergisteren sprak ik iemand, terwijl bij buiten voor "De Brandnetel" stonden te wachten, over de serene rust in de Leidse binnenstad. En dat niet alleen, maar ook, dat je doordat het vliegverkeer was stilgelegd nu het natuurlijke vliegverkeer vaker kon horen: de vogels.

Verder viel hem op, dat alles in een rustiger tempo ging. De hectische maatschappij was door de coronacrisis plotsklaps tot rust gekomen. Mensen namen overal veel meer tijd voor.  Zijn ervaring kon ik onderschrijven.

De maatschappij ging van lockdown naar slowdown.

Dat zie ik vlak bij huis bijna dagelijks. Daar ik niet ver van de A44 af woon, lijkt deze snelweg qua drukte veel op de jaren '60. Als kind mocht ik met mijn vader of mijn broer Leo met de vrachtwagen mee om balen stro te rollen en deze naar veeboeren te brengen.

Doordat het ook op straat veel rustiger is, groet je bij het fietsen of hardlopen veel vaker de weinige anderen, die ook een luchtje aan het scheppen zijn. Een beetje de sfeer van het dorp.

Ook hieraan kun je zien, dat de lockdown nu al veranderingen teweeg heeft gebracht, nu de redelijk gevulde agenda ineens leeg was.

Zelf heb ik de stap terug van voluit gaan naar rustig aan 3 jaar geleden al gemaakt. Door de veel te hoge bloeddruk was ik van gedegen middenmoter ineens drager van de rode lantaarn. Bewust gekozen. De keuze was langzaam lopen of niet lopen. Thuis gekomen van de Braassemloop hoorde ik, dat mijn oudste broer Kees was overleden.

In die periode werd me weer eens goed duidelijk, hoe breekbaar we als mensen zijn. Er ging bij mij een knop om. De marathon van Leiden liep ik in een dusdanig tempo, dat ik niet eens zweette. Er was bij mij een knop om gegaan. Het genieten werd veel belangrijker dan het presteren. Gemiddeld deed ik sindsdien 3 kwartier langer over de marathon. Ik zat er niet mee. Ver voor de lockdown was het bij mij al slow down....