Dubbelslag op dinsdag

Vanmorgen fietste ik met mijn vrouw naar de Leidse IJshal, waar zij voor het eerst dit seizoen ging schaatsen. Zij was niet de enige, die op dit idee gekomen was, want het was stukken drukker dan gebruikelijk op dit trainingsuur van de "Krasse knarren".
Met een peloton van 15 man, een kleiner peloton, dat rustiger reed en een handvol losse schaatsers reden we met 25 man op de buitenbaan, terwijl op de binnenbaan een stok of 5 kunstschaatsers hun rondjes draaiden en dansten.

Het tempo op de buitenbaan lag behoorlijk hoog. Af en toe zag ik 27 of 28 kilometer per uur op de snelheidsmeter verschijnen. Dat werd op steeds grotere afstand, want dat tempo kon ik niet aan. Desondanks maak ik me geen zorgen over mijn conditie, want de traditionele 5 kilometer op kop ging vlak met 24 kilometer per uur. Beter dan aan het begin van dit seizoen.

Ik kan niet wegpoetsen, dat de corona mij toen conditioneel ietwat teruggeworpen had.
We hebben heerlijk gereden en niet te vergeten: het was gezellig! Ook in de kantine van de IJshal.
Thuis douchte ik me en nam mijn bloeddruk op: 124 om 73. Niet gek voor een 67-jarige.
Dat kon onze schaatsvriend, die wederom in het ziekenhuis ligt, niet zeggen. Hij moet wederom onder het mes. Hij beleeft momenteel de wet van Murphy.

Na met mijn vrouw geluncht te hebben, fietste ik voor de tweede keer vandaag naar de Vondellaan. Ik zou helpen met het Bavarian curling. Er was een groep van 18 personen, die vandaag een bedrijfsuitje hadden op deze dinsdagmiddag.

Zoals ik in de mailtjes aan deelnemer altijd voorspel geschiedde. Naarmate het spel vordert, worden de meesten fanatieker. En na afloop is bijna iedereen enthousiast. Onder het genot van een glaasje Glühwein beaamden zij dat. Sommigen zinspeelden op een terugkeer!