Elfstedentochttraining

Dinsdag had ik de training van de "Krasse knarren" laten schieten, maar voor vandaag stond er een kinderpartijtje in de agenda. Wellicht dat het beter was nog een dagje rust te pakken, maar ik wist, dat ik geen vervanger kon vinden. 
Bij een kinderpartijtje kun je rustig aan doen. Dat deed ik dan ook na een fietstocht in waterkoud weer naar IJshal De Vliet. Met een vrij grote groep van 13 kinderen had ik een leuke les, waarbij een groot deel van de grotendeels uit beginners bestaande groep aan het einde zich aardig over het ijs kon voortbewegen.
Het duurde nog anderhalf uur voor ik weer het ijs op moest. Deze tijd benutte ik door wat praktische zaken rond de Mini-Elfstedentocht annex Elfdorpentocht te regelen. Zelfs de oude vertrouwde sneeuwhoop keert op de nieuwe locatie terug.

Daarna trok ik me terug in de trainerskleedkamer, waar ik nog wat dronk en at en een stuk in de krant las, voordat ik begon aan de voorlaatste schaatsles van de kinderen van Oegstgeest. Daar we de lescyclus afsluiten met een Mini-Elfstedentocht. Om hen daar op voor te bereiden, werd het een Elfstedentochttraining.
We begonnen met rustig 3 rondjes inrijden, we kropen onder lage bruggen door, schaatsen met meewind en tegenwind, een rondje of 4 rijden met een stuk klûnen over het platform.
Waar je met een Elfstedentocht ongetwijfeld mee te maken krijgt zijn pijntjes en eventueel blessures. Hoe ga je daar mee om in the middle of nowhere?

Dit oefenden we, deels door onszelf te helpen, deels door anderen te helpen. Je eigen rug masseren, terwijl je schaatst met een ander op sleeptouw nemen. Eén iemand trok de "gewonde", de ander duwde deze. We hielden het bij huis- tuin- en keukenblessures. Zo ver als Toon Dobbe gingen we niet!
Nu is het lastig om op een goed verlichte ijsbaan schaatsen in donker is lastig te goefenen, maar met een hand voor één oog komt een beetje in de buurt. Min trainingsgroep is klaar voor de Elfstedentocht.
Van mezelf kon ik dat niet zeggen. Een tweetal trainingen geven was net even te veel van het goede. Ik was gewoon op, op de dag, dat de Alternatieve Weissensee op de Weissensee werd verreden.
Christan Haasjes won de sprint van een kopgroep van 3 man, waarin ook zijn broer Ronald zat. Stefan Wolffenbuttel legde beslag op het zilver.
Op de radio hoorde ik, dat de jongste winnaar ooit op de Weissensee helemaal gesloopt over de finish kwam. Een mengeling van pijn en euforie overviel hem.

Zelf had ik vandaag onmogelijk een Alternatieve Elfstedentocht kunnen volbrengen. De basisvoorwaarde is toch lichamelijke fitheid. En daar is vooralsnog geen sprake van....