Dauwtrappen

Dauwtrappen is een stokoude traditie met Hemelvaartsdag, waar ik in mijn jeugdjaren menigmaal heb meegedaan. Inmiddels ben ik als 68-jarige aan de vooravond van mijn twintigste marathon van Leiden in mijn tweede jeugd beland.

Een goede reden om het dauwtrappen daadwerkelijk in de praktijk te brengen.

Om 7 uur trok ik de deur achter me en liep naar de weilanden ten zuiden van de Stevenshof.

Daar kon ik genieten van de benevelde velden.

Dit was te danken aan de vrij lage temperaturen op klomphoogte in combinatie met de aan de kust zeldzame windstilte.

Langs de vrij stille A44 liep ik naar het doodlopende weggetje tussen de weilanden.

Ik hield me aan alle regels, met name aan de 15 kilometer per uur. Als niet sprinter haal ik die snelheid trouwens niet eens....

Hoe Hollands wil je het hollend hebben met holle knotwilgen langs de sloot?

Terwijl ik de foto van de bedauwde weilanden nam, vloog er een grutto rondjes boven mijn hoofd. Kennelijk was er een nest aan de overzijde van de sloot.

Dit spinnenweb was door de door de zon beschenen dauw uitzonderlijk goed te zien.

Hier was het dauwtrappen daadwerkelijk dauw trappen. Ik had natte poten. 

Ter hoogte van het nauwelijks zichtbare KNMI-meetpunt Voorschoten was mijn keerpunt van de 4,6 kilometer lange laatste loop voor de marathon van aanstaande zondag. Na me gedoucht te hebben, kon ik gaan ontbijten na het nuchtere dauwtrappen.