Portsmouth

De boslucht en de stilte zorgde voor een zeer diepe slaap. We werden pas om 10 over 7 wakker. De tent was kurkdroog ondanks de lichte drizzle. Deze ruimden we zo snel mogelijk op, waarna we gingen ontbijten. We kletsten nog even bij met Teun en Gon over de routes in deze omgeving en om 9 uur vertrokken we van de camping in Graffham.

Het was een valse start, want door een schakelfout liep mijn ketting eraf. En dan blijkt het maar weer eens, wat een geluk je hebt als je met een praktische vrouw getrouwd bent. We konden al snel verder en moesten op een stille landweg bij Selham tussen een tractor en een auto door, waarvan de chauffeurs midden op de weg een praatje met elkaar maakten.
Eén van hen zei: "I think you have got your home with you?"
"For sure", antwoordden we.
We hadden een prachtige route door rustig boerenland met grote stoeterijen. Vanaf Middeleeuws Midhurst werd het na Bepton nog stiller. Van alle kanten was "rural England" hier mooi.

We hadden tijd om hier van te genieten, want we kwamen zegge en schrijve 1 auto tegen tot Treyford.
In Elsted hadden we om 11 uur onze koffiestop met lemoncake en de bekende dranken in "The White Hart". Zodoende hadden we een bodem, want er volgden nog een paar flinke klimmen bij Nursted en Buriton.

Hier verlieten we Sussex en reden we Hampshire binnen.


In Buriton was een vervelende drempel in de afdaling. Deze was gemaakt van kleine kinderkopjes met daartussen een richel, waar je met je banden half tussen bleef steken. Gelukkig ging het allemaal net goed.
Het werd wat vlakker, zodat we aardig opschoten. Bij Finchdean namen we op een bank onze lunch, waarna we vol goede moed verder gingen naar Havant, waar de ellende begon.
Vlak voor onze neus gingen de hekken van de spoorwegovergang omlaag. Kan gebeuren. Vervolgens duurde het 2 minuten voor de eerste trein kwam. De bomen bleven omlaag. Dat bleef echter in totaal meer dan een kwartier duren voor in totaal 6 treinen. Tussen sommige treinen zat 5 minuten!
Er had zich inmiddels een aardige rij fietsers en automobilisten verzameld. Volgens een wachtende Brit was dit vrij gebruikelijk. Ze werkten tegenwoordig met camera's vanaf een centraal punt en mogelijk was degene, die het bediende even "out of office".

Maar goed, na meer dan een kwartier voor Jan Doedel gewacht te hebben, konden we eindelijk naar Langstone fietsen, waar we via de brug naar Hayling Island reden. Hier moesten we 5 kilometer over een onverhard pad afleggen. Zo kwamen we bij de haven van South Hayling, waarwe de smalste opening van Langstone Harbour over moesten steken met een veerpont.

Helaas. "The ferry was out of order".
Dat was al een paar weken het geval en dat zou nog wel even duren. De pont was particulier en dus werd er geen vervangende boot geregeld. Voor ons betekende dat 9 kilometer terugfietsen tot Langstone en vandaar langs de M27 naar Portsmouth rijden.

Het duurde even voordat we route 22 van het fietsroutenetwerk gevonden hadden, maar toen konden we in de uitlaatgassen naar de haven van Portsmouth fietsen. Het uitzicht op de baai was best wel mooi met af en toe Waddenachtige aanslibgebieden.
De route was tot Fratton vrij duidelijk, maar vanaf deze stadswijk werd het meer zoeken richting Southsea. Daar begon het probleem. Vanaf de plek waar we uitkwamen, moesten we de route volgen. En dat werd lastig.
Bij de pier was een Brit ons behulpzaam, zodat we na veel twijfel toch de haven naar Wight wisten te vinden. Voor £ 24,- kochten we 2 kaartjes naar the Isle of Wight.



We hadden de boot van 17.15. In het zonnetje staken we de Solent over.



Een half uur later meerden we af in Ryde, waar we verder konden rijden. Na een verkeerde afslag konden we een heuvel voor de tweede keer beklimmen, maar daarna hadden we de goede route. Alles klopte behalve 1 detail: de camping, waar we langs zouden rijden, was na 5 kilometer in geen velden of wegen te bekennen.
Dan maar doorkachelen. Dit deel van Wight is behoorlijk heuvelachtig met vrij steile hellingen. Om 10 voor 7 reden we eindelijk de camping bij Sandown op. Daar het er 1 van de Camping & Caravan Club was, was het inboeken snel gebeurd. Dat kon niet gezegd worden van de 100 kilometer, die we die dag hadden afgelegd.
Ik had nog net tijd om 2 Ale of Wight van Goddards Brewery te kopen voordat de winkel sloot. In het avondzonnetje zetten we de tent op, waarna we om beurten gingen douchen.
Ada kookte de Oosterse groentemix met kip en garnalen. Er was yoghurt toe. Onder het eten hoorden we een donderklap bij heldere hemel. Er kwam een onweersbui aan.
"Ook dat nog", verzuchtte ik. Dat kon er nog wel bij.
Zodoende verschoven we het avondje buiten naar de wasruimte waar een tafel met stopcontacten was, kennelijk bedoeld voor laptops. Die hadden we niet bij ons, maar het was een prima plek om het dagboek bij te werken.
De onweersbui was trouwens langs ons getrokken, dus achteraf had ik prima buiten kunnen schrijven....

South Downs

We waren in Engeland en dat uitte zich zelfs in mijn dromen: ik speelde mee in een paar afleveringen van Monty Python.

Om 6 uur werd ik wakker. Na een toiletbezoek wilde de slaap niet meer komen, dus las ik verder in "Adriaan contra Olivier", dat op dat punt precies speelde bij de Zuid-Engelse klippenkust, waar we die dag aan zouden komen.

De drizzle ging maar door, zodat we om 8 uur een natte tent opborgen. Ada was de avond ervoor een sok kwijtgeraakt. Toen de tent bijna uitgeruimd was, was de sok nog niet terecht. Deze bleek later in het opgerolde deel van een broekspijp te zitten!

We ontbeten onder het afdak van de boerderijwinkel en om 9 uur hadden we "Spring Barn Farm" verlaten. De glooiende weg was druk en er werd hard gereden. Na 5 kilometer konden we deze gelukkig even voorbij Southease verlaten. In Southease passeerden we een pub met de naam "Abergavenny".

Wij hoefden niet naar Wales "to take up the hills". Een lange klim naar Telscombe wachtte op ons. Door de drizzle konden we maar weinig zien van het ongetwijfeld mooie uitzicht. Over een paar grindpaden bereikten we na een afdaling vanaf Telscombe Cliff eindelijk Het Kanaal bij Peacehaven.
De drizzle stopte en na een klim en een afdaling op de krijtrotsen konden we over de wandelpromenade van Saltdean naar Brighton fietsen aan de voet van de krijtrotsen pal achter het grindstrand.



Dat schoot tenminste lekker op zodat we om 11 uur in Brighton aan de koffie en chocolademelk zaten vlak achter de pier.





We passeerden dit Scheveningen in het kwadraat en reden via een industriehaven bij Southwick naar Shoreham, waar we langs de Adur over een grindpad fietsten. Ter hoogte van een enorme kerk in Lancing, het dorp aan de overzijde van de Adur, lunchten we op een bank aan de rivier.

Het bleek de kapel van Lancing College te zijn, de eliteschool waar één van mijn favoriete schrijvers, Tom Sharpe, op gezeten heeft.

Bij Steyning verlieten we de Adur en gingen we klimmen. We trokken de lange broeken uit, want het was warm in het zonnetje. De vreugde was echter van korte duur, want het betrok al snel. Een flinke klim over een slecht grindpad volgde.
De aansluitende afdaling was gelukkig wel over asfalt. Beneden aangekomen zag ik een racehandschoen van Ada vallen. Ze had ze achterop de bagagedrager gelegd. De andere was er vermoedelijk afgevallen op het hobbelige grindpad. Ik reed terug en vond hem daar. Gelukkig wel vrij hoog.

Het is duidelijk, dat Ada en ik niet met de handschoen zijn getrouwd....
Via Ashingdon reden we door ongerept Engeland naar Storrington toe. Wat is het hier mooi! Daar de Tourist Information in de bibliotheek was, bezocht ik mijn Engelse collega's.
Na in een pub cappuccino en jus d'orange te hebben gedronken, vervolgden wij onze fietstocht door de landelijke South Downs. Zo reden we een paar kilometer over het landgoed Parham House & Gardens.



Over holle wegen trapten we door bossen en langs door hagen omzoomde akkers en weilanden naar Graffham. Hier was de laatste kans op een camping. De volgende lag 52 kilometer verder!
Om half 6 konden we terecht op de Camping & Caravan Club. Voor £ 15,- konden we de tent op veld 30 opzetten. We deelden het veld met Gon en Teun, twee Nederlandse fietsers. Terwijl ik de Eureka Susten 3XP opzette, gingen de dames shoppen. Zo konden we macaroni met groentemix eten met yoghurt toe. De San Miguel smaakte er goed bij.
De buurman bleek trouwens in Hoorn te schaatsen en had tweemaal de Elfstedentocht uitgereden, waaronder die van 1997. Dat schept een band. Toch handig zo'n IJVL-wielershirt.

Het dagtotaal van deze wisselvallige dag met een windstille avond met muggen in dit bos kwam uit op 83 kilometer.
Na het tandenpoetsen vergiste Ada zich in het pad en kon de tent niet meteen terugvinden op deze pikdonkere boscamping. In sprookjes een veel voorkomend thema.

Lewes

In de loop van de nacht was de wind geluwd. Het was wisselend bewolkt, maar wel droog. Als de zon doorkwam was het meteen warm. We ontbeten bij de tent en Ada deed een handwas, die we ophingen in de hoop, dat het droog zou blijven.
Toen de kleding aan het hek naast de tent hing, gingen we het public footpath verkennen. Dit kwam uit bij the primary school van Kingston, waar op het grote veld een sportdag gehouden werd. Hier vandaan was het nog maar een klein stukje naar "The Juggs".

Om half 11 fietsten we naar Lewes, waar we bij het station hadden afgesproken met een van onze dochters. We stalden de fietsen in de fietsenstalling van het station en gedrieën wandelden we naar het Tourist Information.
Hier vandaan wandelden we naar "The Needlemakers", een verzameling winkeltjes en een horecagelegenheid in een oud fabriekspand met tal van leuke hoekjes. We laafden ons aan cappuccino, warme chocomel en bessen-limoentaart, zodat we met een bodem in de maag door het mooie Lewes konden zwerven.


Na een omtrekkende beweging om het kasteel gemaakt te hebben, werd het tijd voor een bestorming.


Nu kun je dat op 2 manieren doen: je kunt de wallen beklimmen, of je koopt gewoon heel soepel een toegangskaartje.


Dat laatste deden wij. Met £ 7,50 per persoon droegen wij ons steentje bij aan de instandhouding van Lewes Castle.

Het was de moeite waard: de mooie kasteeltuin, de hoge trans met prachtig uitzicht en een stuk historie. Als Hollander wist ik niets over the Battle of Lewes, waaraan Engeland zijn voorloper van het parlement te danken heeft.

















Veel foto's later wandelden we naar High Street, waar we in "Tina's Kitchen" een maaltijdsoep namen, die goed vulde, zeker met de flapjacks met humus erbij. Met zijn drietjes wandelden we naar het station, waar we afscheid namen van onze dochter, die de trein naar Caterham nam. Wij pakten onze fietsen en reden in tegenovergestelde richting. We fietsten een stukje langs de Ouse en gingen op zoek naar Lewes Priory.

Een paar keer reden we langs de restanten van dit grote Middeleeuwse klooster, dat op last van Henry VIII gesloopt was. Ooit was het klooster een dorp op zich.

De restanten alleen al waren imposant. De Saint-Pancraskerk was een van de grootste van Engeland. Hier werd een flink stuk cultuurgeschiedenis letterlijk tot de grond toe afgebroken.



We reden terug naar de camping en zochten aan de hand van "Fietsen rond Het Kanaal" hoe de route morgen liep. Welnu: pal langs de camping! Na een kleine 15 kilometer fietsen zetten we onze voertuigen tegen het hek bij de tent.

De was was keurig droog, dus we konden deze opbergen. Met brood, een appel, een banaan, een abrikoos een yoghurt en een stukje kaas vertrokken we voor een wandeling. Via het weiland liepen we naar Kingston. Langs de 13e eeuwse kerk klommen we in het mooie dorp naar het onverharde pad over de heuveltop, waar we vanaf de camping constant op uit keken.

Het was een pittige klim met stukken van ongeveer 25% erin. Het was zwaar, maar de beloning was groot. Hoe hoger je kwam, hoe mooier het uitzicht werd. Toen we dachten het hoogste punt te hebben bereikt, zagen we een nog hogere piek erachter opdoemen en daarachter nog eentje.


Zo ver wilden we niet wandelen over deze byway. Over een stukje South Downs Way liepen we weer terug richting Kingston. Op een plekje in de luwte nuttigden we onze picknick op grote hoogte met een prachtig panorama.
Het was heel rustig. Slechts enkele wandelaars, waarvan de meesten met hond, passeerden ons tijdens onze avondmaaltijd.
Zoals zo vaak ging het afdalen sneller dan het klimmen. We maakten nog een rondje door Kingston, waarbij we wederom bij "The Juggs" uitkwamen.

Op het terras las Ada verder in "Bijna thuis", terwijl ik het dagboek bijwerkte onder het genot van een Harvey's, dat gebrouwen is in Lewes.


We wandelden over het weiland naar de tent. Door het natte gras hadden we natte sokken en broekspijpen. In de tent hoorden we regen en vielen snel in slaap.