Het was een valse start, want door een schakelfout liep mijn ketting eraf. En dan blijkt het maar weer eens, wat een geluk je hebt als je met een praktische vrouw getrouwd bent. We konden al snel verder en moesten op een stille landweg bij Selham tussen een tractor en een auto door, waarvan de chauffeurs midden op de weg een praatje met elkaar maakten.
Eén van hen zei: "I think you have got your home with you?"
"For sure", antwoordden we.
We hadden een prachtige route door rustig boerenland met grote stoeterijen. Vanaf Middeleeuws Midhurst werd het na Bepton nog stiller. Van alle kanten was "rural England" hier mooi.
We hadden tijd om hier van te genieten, want we kwamen zegge en schrijve 1 auto tegen tot Treyford.
In Elsted hadden we om 11 uur onze koffiestop met lemoncake en de bekende dranken in "The White Hart". Zodoende hadden we een bodem, want er volgden nog een paar flinke klimmen bij Nursted en Buriton.
Hier verlieten we Sussex en reden we Hampshire binnen.
In Buriton was een vervelende drempel in de afdaling. Deze was gemaakt van kleine kinderkopjes met daartussen een richel, waar je met je banden half tussen bleef steken. Gelukkig ging het allemaal net goed.
Het werd wat vlakker, zodat we aardig opschoten. Bij Finchdean namen we op een bank onze lunch, waarna we vol goede moed verder gingen naar Havant, waar de ellende begon.
Vlak voor onze neus gingen de hekken van de spoorwegovergang omlaag. Kan gebeuren. Vervolgens duurde het 2 minuten voor de eerste trein kwam. De bomen bleven omlaag. Dat bleef echter in totaal meer dan een kwartier duren voor in totaal 6 treinen. Tussen sommige treinen zat 5 minuten!
Er had zich inmiddels een aardige rij fietsers en automobilisten verzameld. Volgens een wachtende Brit was dit vrij gebruikelijk. Ze werkten tegenwoordig met camera's vanaf een centraal punt en mogelijk was degene, die het bediende even "out of office".
Maar goed, na meer dan een kwartier voor Jan Doedel gewacht te hebben, konden we eindelijk naar Langstone fietsen, waar we via de brug naar Hayling Island reden. Hier moesten we 5 kilometer over een onverhard pad afleggen. Zo kwamen we bij de haven van South Hayling, waarwe de smalste opening van Langstone Harbour over moesten steken met een veerpont.
Helaas. "The ferry was out of order".
Dat was al een paar weken het geval en dat zou nog wel even duren. De pont was particulier en dus werd er geen vervangende boot geregeld. Voor ons betekende dat 9 kilometer terugfietsen tot Langstone en vandaar langs de M27 naar Portsmouth rijden.
Het duurde even voordat we route 22 van het fietsroutenetwerk gevonden hadden, maar toen konden we in de uitlaatgassen naar de haven van Portsmouth fietsen. Het uitzicht op de baai was best wel mooi met af en toe Waddenachtige aanslibgebieden.
De route was tot Fratton vrij duidelijk, maar vanaf deze stadswijk werd het meer zoeken richting Southsea. Daar begon het probleem. Vanaf de plek waar we uitkwamen, moesten we de route volgen. En dat werd lastig.
Bij de pier was een Brit ons behulpzaam, zodat we na veel twijfel toch de haven naar Wight wisten te vinden. Voor £ 24,- kochten we 2 kaartjes naar the Isle of Wight.
We hadden de boot van 17.15. In het zonnetje staken we de Solent over.
Een half uur later meerden we af in Ryde, waar we verder konden rijden. Na een verkeerde afslag konden we een heuvel voor de tweede keer beklimmen, maar daarna hadden we de goede route. Alles klopte behalve 1 detail: de camping, waar we langs zouden rijden, was na 5 kilometer in geen velden of wegen te bekennen.
Dan maar doorkachelen. Dit deel van Wight is behoorlijk heuvelachtig met vrij steile hellingen. Om 10 voor 7 reden we eindelijk de camping bij Sandown op. Daar het er 1 van de Camping & Caravan Club was, was het inboeken snel gebeurd. Dat kon niet gezegd worden van de 100 kilometer, die we die dag hadden afgelegd.
Ik had nog net tijd om 2 Ale of Wight van Goddards Brewery te kopen voordat de winkel sloot. In het avondzonnetje zetten we de tent op, waarna we om beurten gingen douchen.
Ada kookte de Oosterse groentemix met kip en garnalen. Er was yoghurt toe. Onder het eten hoorden we een donderklap bij heldere hemel. Er kwam een onweersbui aan.
"Ook dat nog", verzuchtte ik. Dat kon er nog wel bij.
Zodoende verschoven we het avondje buiten naar de wasruimte waar een tafel met stopcontacten was, kennelijk bedoeld voor laptops. Die hadden we niet bij ons, maar het was een prima plek om het dagboek bij te werken.
De onweersbui was trouwens langs ons getrokken, dus achteraf had ik prima buiten kunnen schrijven....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten