Poole Harbour en Isle of Purbeck

Dromen leveren soms zeer heldere momenten op. Martin Luther King wist een enorme verandering te brengen met zijn beroemde speech: "I have a dream!"
Zo ver wil ik niet gaan, maar ik droomde ook een slogan voor Utrecht om de fietsmogelijkheden na de start van de Tour de France beter aan elkaar te verbinden tussen stad en provincie onder de slogan "De band aanhalen!" met als kwinkslag erbij "Van Geesink tot Gesink".


's Nachts moest ik naar de w.c. Uiteraard deed ik zo zachtjes mogelijk om niemand op de mannenzaal wakker te maken. Het gebouw mag dan wel niet Victoriaans zijn, de moraal van de scheiding der sexen komt er wel vandaan. Dit leidde dan wel weer tot een prachtig bordje op de deur: Unisex. Showers. Toilets.
Het viel trouwens niet mee om in dit oude gebouw helemaal geruisloos te lopen. Sommige houten traptreden kraakten. Dit bracht mij meteen helemaal in de sfeer van de boeken van Agatha Christie.

"Moord in de jeugdherberg" zou zo in dit gebouw kunnen spelen. Net als in het spel "Cluedo" heb je een trappenhuis, waar in ieder geval 5 kamers op uit komen, naast de lounge, de dining-room en de keuken.

Neem daarbij het gegeven, dat het in een jeugdherberg een komen en gaan van gasten is, die elkaar meestal niet of nauwelijks kennen, behalve de dader en het slachtoffer, die in het verleden mogelijk iets met elkaar hebben gehad, waar anderen niets van weten en je hebt een prima decor en het begin van een plot en een scenario, waar Hercule Poirot zijn vingers bij af zou likken.
Om half 7 was ik uit mijn kamer geslopen en naar de lounge gegaan, begeleid door enkele krakende treden. In the lounge las ik verder in "Adriaan contra Olivier" voordat we een uur later in the Dining-room een echt Engels ontbijt konden nuttigen.
Om half 9 reden we van het terrein van the Youth Hostel af, waar mijn Vlaamse kamergenoot zijn dag begon met een band plakken.

We reden via Burley Street verder over "The New Forest".

Bij Ringwood kwamen we op een grindpad te rijden. The Castleman Trailway was een voormalige spoorbaan, die ons vrij snel in West Moors bracht, waar we met Siebe en Ana hadden afgesproken.
Wij waren te vroeg. We raakten aan de praat met een paar passerende Britten, die ons wisten te vertellen, dat de pont van Hayling naar Eastney uit de vaart was genomen, omdat hij vaak te veel passagiers vervoerde. Dat hadden de havenautoriteiten niet tegen ons gezegd....
Siebe en Ana namen al onze bagage mee op wat proviand na, zodat wij lichter verder gingen naar Broom Hill. Wat een verschil!

Zonder ballast reden we Dorset binnen.

De route door Wimborne Minster was er eentje van draaien en keren op deze zonnige ochtend. We pakten the Castleman Trailway weer op en zo reden we naar Poole toe over rustige fietspaden door bossen en dorpen en het laatste stuk langs een baai, Poole Harbour.
In Poole moesten we door het drukke winkelgebied wandelen met de fiets aan de hand. Zaterdagmiddag is het erg druk op dit soort plekken. Dat was het ook op het fietspad langs de baai, waar we tussen de wandelaars door moesten laveren voordat we de laatste 5 kilometer over de weg naar Sandbanks reden, waar we de ferry naar Shell Bay namen.

Aan de overzijde stonden Ana en Siebe op ons te wachten. Met hen reden we door een natuurgebied van the National Trust, waar we in een weiland lunchten met tortilla en heerlijke koekjes. Leve de Spaanse keuken!

De eerste camping hadden de twee verkenners al geprobeerd en ook bij de tweede was eigenlijk geen plek, maar omdat we met de fiets waren, kregen we toch een plek op de Camping & Caravan Club "Corfe Castle". Siebe fietste terug om de auto met de spullen op te halen, zodat we de 2 koepeltenten op konden zetten.
Toen alles stond gingen we de omgeving verkennen. Vanaf Church Knowle volgde een behoorlijk lange klim met een prachtig uitzicht op het heggenlandschap als beloning. Een haarspeldbocht maakte de klim al snel weer ongedaan, waarna we over de heidevelden van Furzebrook en Stoborough Green naar Wareham toe trapten, waar de markt al was gedaan. In dit leuke stadje deden we derhalve boodschappen bij een lokale slager en de Coöp.
Op de terugweg namen we een andere route door lager gelegen bos- en heidegebied. Ook dit deel van the Isle of Purbeck was erg mooi.

Vlak voor Corfe Castle zagen we een paar Engelsen tevergeefs proberen een ontsnapte koe terug in de wei te krijgen. De ervaren boerendochter ging helpen, net als onze zoon. Wij reden met de boodschappen door naar de camping, waar we vandaag 85 kilometer erbij hebben getrapt.
We aten om 8 uur aardappels met de in Wareham gekochte braadworsten, die werden aangeprezen met "rare breed"....

Er was een heerlijke Spaanse taart als toetje. De maaltijd werd compleet gemaakt met Exmoor Golden Ale.
Na de vaat gingen we nog een stukje wandelen in de schemering. Over een public footpath klommen we naar de top van de heuvelrug achter de camping. Het uitzicht was overdonderend: je zag Poole en Bournemouth feestelijk verlicht aan Poole Harbour en het Kanaal liggen, we zagen Wareham in de verte in de vlakte liggen en in het westen zag je de lichtjes van Weymouth.
In het donker daalden we met de zaklampen af om de tanden te gaan poetsen en op deze frisse avond redelijk vroeg de slaapzak op te zoeken. De slaap kwam inderdaad snel.

Isle of Wight

's Nachts werd ik een keer wakker van de plotselinge harde wind. De tent stond te klapperen. Meestal is plotseling opstekende wind een voorbode van een flinke bui, maar dat viel mee.
De slaap kwam weer. Ada sliep om half 7 nog. Derhalve verdiepte ik me in "Adriaan contra Olivier". Om half 8 waren we op en ruimden de kurkdroge tent op. We ontbeten bij het kampwinkeltje, waarna we op deze half bewolkte dag om 10 over 9 van deze mooie camping "Adgestone" af reden.

We waren al snel in Sandown, waar we over de strandpromenade fietsten. Iets te enthousiast, want we kwamen veel te ver naar het zuiden uit voor onze route.

En als je de route eenmaal kwijt bent, is het lastig deze terug te vinden. We dwaalden na de zeer steile klim in Shanklin als een kip zonder kop door dit kustplaatsje.

De stemming werd er niet beter op. We gingen elkaar verwijten maken. Uiteindelijk vonden we het fietspad naar Wroxall, maar in dat plaatsje ging het weer fout. Na verkeerd gereden te zijn, kon ik Ada's stelling, dat alles zo helder beschreven was, pareren met: "Als je in 5 kilometer 2 keer fout rijdt, dan is de beschrijving niet eenduidig en helder!"

Na wederom de weg gevraagd te hebben, kwamen we uiteindelijk uit bij "Appuldurcombe Gardens", de camping, waar we 20 jaar geleden gestaan hadden met de kinderen. Wij moesten echter nog door klimmen naar de top om via een onverhard pad af te dalen naar Godshill.

In "The Griffon" namen we cappuccino met slappe chocolademelk waarna we de weg namen naar de kerk van het zeer toeristische Godshill.

In Godshill werd in 1968 trouwens het eerste Isle of Wight Festival gehouden, dat vooral beroemd geworden is door de editie van 1970, dat de boeken in ging als "het Engelse Woodstock".

Wij klommen vanaf de kerk van Godshill door om na een afdaling te stuiten op een bord, dat de weg geblokkeerd was. Als echte Hollanders probeerden we uit of we er toch niet langs de randen langs zouden kunnen, maar dit was met de zijkanten, die vrij steil waren, onmogelijk.
Er restte ons niets anders dan terug te klimmen. Via een omweg over Roud kwamen we ten langen leste op de weg naar Chale Green terug. Vanaf hier hadden we een rustig landweggetje parallel aan en boven de drukke kustweg.
Bij Yarford aten we even iets om bij de dorpswinkel van Brighstone inkopen te doen en op een bank aldaar te lunchen. Zodoende hadden we genoeg brandstof voor de lange klimmen mét tegenwind vanaf Brook.



Zwaar, maar de moeite waard. Wat een uitzicht op de klippen diep beneden je!





Na afgedaald te zijn naar Freshwater, begon het feest van voren af aan. We wilden naar "The Needles" toe. Dat betekende de langste klim van de dag. Af en toe kropen we omhoog, maar uiteindelijk kwamen we aan bij Alum Bay, waar we naast de rotspunten in zee ook het vasteland van Engeland goed zagen liggen.





Bij het oude fort mochten we gratis een paar foto's maken van "The Needles".



Ter compensatie kochten we een paar ansichtkaarten in de shop van The National Trust.

We daalden af naar Freshwater, waar ik er achter kwam, dat mijn achterrem los zat. Ik draaide het handmatig vast.
"Dat zetten we bij de boot wel vast!", zei Ada, maar zo ver kwam het niet. Na door het bos langs de kwelders van de Yar gereden te hebben, zag ik een fietsenmaker, die het remblokje strak aandraaide.
Om 5 over 5 hadden we de boot over the Solent naar Lymington. Hier bespraken we, hoe ver we zouden gaan vandaag.
De aankomst in de haven van Lymington was met zijn woud aan masten sprookjesachtig in het Waddengebied aan de Engelse kust.






We mochten als eersten van boord en reden al snel over smalle slingerwegen slingerend naar Sway. Hier reden we "The New Forest" in, een prachtig nationaal park. Over grindpaden reden we door bossen en over heidevelden naar Burley toe, waar we bij the Youth Hostel wilden kamperen na 81 kilometer fietsen.
Kamperen kon niet, maar we konden wel een kamer boeken: een bed in de dames- en in de herenzaal wel te verstaan. We hadden geen keuze. Voor £ 40,- schreven we ons in.
Om kwart over 8 was ons diner: een vegetarische Oosterse rijstschotel en een toetje met taart en ijs. De Forty Niner van de Ringwood Brewery zorgde voor de couleur locale.

Portsmouth

De boslucht en de stilte zorgde voor een zeer diepe slaap. We werden pas om 10 over 7 wakker. De tent was kurkdroog ondanks de lichte drizzle. Deze ruimden we zo snel mogelijk op, waarna we gingen ontbijten. We kletsten nog even bij met Teun en Gon over de routes in deze omgeving en om 9 uur vertrokken we van de camping in Graffham.

Het was een valse start, want door een schakelfout liep mijn ketting eraf. En dan blijkt het maar weer eens, wat een geluk je hebt als je met een praktische vrouw getrouwd bent. We konden al snel verder en moesten op een stille landweg bij Selham tussen een tractor en een auto door, waarvan de chauffeurs midden op de weg een praatje met elkaar maakten.
Eén van hen zei: "I think you have got your home with you?"
"For sure", antwoordden we.
We hadden een prachtige route door rustig boerenland met grote stoeterijen. Vanaf Middeleeuws Midhurst werd het na Bepton nog stiller. Van alle kanten was "rural England" hier mooi.

We hadden tijd om hier van te genieten, want we kwamen zegge en schrijve 1 auto tegen tot Treyford.
In Elsted hadden we om 11 uur onze koffiestop met lemoncake en de bekende dranken in "The White Hart". Zodoende hadden we een bodem, want er volgden nog een paar flinke klimmen bij Nursted en Buriton.

Hier verlieten we Sussex en reden we Hampshire binnen.


In Buriton was een vervelende drempel in de afdaling. Deze was gemaakt van kleine kinderkopjes met daartussen een richel, waar je met je banden half tussen bleef steken. Gelukkig ging het allemaal net goed.
Het werd wat vlakker, zodat we aardig opschoten. Bij Finchdean namen we op een bank onze lunch, waarna we vol goede moed verder gingen naar Havant, waar de ellende begon.
Vlak voor onze neus gingen de hekken van de spoorwegovergang omlaag. Kan gebeuren. Vervolgens duurde het 2 minuten voor de eerste trein kwam. De bomen bleven omlaag. Dat bleef echter in totaal meer dan een kwartier duren voor in totaal 6 treinen. Tussen sommige treinen zat 5 minuten!
Er had zich inmiddels een aardige rij fietsers en automobilisten verzameld. Volgens een wachtende Brit was dit vrij gebruikelijk. Ze werkten tegenwoordig met camera's vanaf een centraal punt en mogelijk was degene, die het bediende even "out of office".

Maar goed, na meer dan een kwartier voor Jan Doedel gewacht te hebben, konden we eindelijk naar Langstone fietsen, waar we via de brug naar Hayling Island reden. Hier moesten we 5 kilometer over een onverhard pad afleggen. Zo kwamen we bij de haven van South Hayling, waarwe de smalste opening van Langstone Harbour over moesten steken met een veerpont.

Helaas. "The ferry was out of order".
Dat was al een paar weken het geval en dat zou nog wel even duren. De pont was particulier en dus werd er geen vervangende boot geregeld. Voor ons betekende dat 9 kilometer terugfietsen tot Langstone en vandaar langs de M27 naar Portsmouth rijden.

Het duurde even voordat we route 22 van het fietsroutenetwerk gevonden hadden, maar toen konden we in de uitlaatgassen naar de haven van Portsmouth fietsen. Het uitzicht op de baai was best wel mooi met af en toe Waddenachtige aanslibgebieden.
De route was tot Fratton vrij duidelijk, maar vanaf deze stadswijk werd het meer zoeken richting Southsea. Daar begon het probleem. Vanaf de plek waar we uitkwamen, moesten we de route volgen. En dat werd lastig.
Bij de pier was een Brit ons behulpzaam, zodat we na veel twijfel toch de haven naar Wight wisten te vinden. Voor £ 24,- kochten we 2 kaartjes naar the Isle of Wight.



We hadden de boot van 17.15. In het zonnetje staken we de Solent over.



Een half uur later meerden we af in Ryde, waar we verder konden rijden. Na een verkeerde afslag konden we een heuvel voor de tweede keer beklimmen, maar daarna hadden we de goede route. Alles klopte behalve 1 detail: de camping, waar we langs zouden rijden, was na 5 kilometer in geen velden of wegen te bekennen.
Dan maar doorkachelen. Dit deel van Wight is behoorlijk heuvelachtig met vrij steile hellingen. Om 10 voor 7 reden we eindelijk de camping bij Sandown op. Daar het er 1 van de Camping & Caravan Club was, was het inboeken snel gebeurd. Dat kon niet gezegd worden van de 100 kilometer, die we die dag hadden afgelegd.
Ik had nog net tijd om 2 Ale of Wight van Goddards Brewery te kopen voordat de winkel sloot. In het avondzonnetje zetten we de tent op, waarna we om beurten gingen douchen.
Ada kookte de Oosterse groentemix met kip en garnalen. Er was yoghurt toe. Onder het eten hoorden we een donderklap bij heldere hemel. Er kwam een onweersbui aan.
"Ook dat nog", verzuchtte ik. Dat kon er nog wel bij.
Zodoende verschoven we het avondje buiten naar de wasruimte waar een tafel met stopcontacten was, kennelijk bedoeld voor laptops. Die hadden we niet bij ons, maar het was een prima plek om het dagboek bij te werken.
De onweersbui was trouwens langs ons getrokken, dus achteraf had ik prima buiten kunnen schrijven....