Bij aankomst op de 250-meterbaan in IJshal De Vliet kreeg ik vanmiddag meteen een gele band aangereikt. Bij judo moet je er veel meer voor doen!
Het had dan ook weinig van doen met een natuurlijke aanleg voor deze tak van sport. Het had meer te maken met de herkenbaarheid op de baan. Vandaag begonnen de lessen van de buitenschoolse sport en daar het een groep van ruim 10 kinderen kregen zij en de trainer een gele band.
De groep was zeer divers. Sommigen schaatsten al behoorlijk, anderen waren al blij, dat ze niet vielen. Gelukkig hielp één van de vaders om zich over de zwakke broeders en zusters te ontfermen, zodat ik de handen vrij had om de rest les te geven.
De basishouding, het tot mislukken gedoemde hardlopen en het wel werkende wandelen kwamen aan bod, net als stampen en dan doorglijden als opmaat voor het glijden met de druk op de hak. Ook de valoefeningen kwamen aan bod, net als de vogelverschrikker. Kortom, het fundament is vanmiddag gelegd door de trainer met de gele band.
Posts tonen met het label Judo. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Judo. Alle posts tonen
donderdag 7 november 2024
Gele band
donderdag 4 mei 2017
Nico Scheepmaker Beker
Zoals ieder jaar is ook dit jaar weer de Nico Scheepmaker Beker uitgereikt. De jaarlijkse vakprijs voor het beste sportboek is afgelopen maandag uitgereikt.
De genomineerden waren:
"1936. Wij gingen naar Berlijn" (Auke Kok/Thomas Rap)
"Mien. Een vergeten geschiedenis" (Mariska Tjoelker/Thomas Rap)
"Thomas Dekker. Mijn gevecht" (Thijs Zonneveld/Voetbal Inside)
"De Lange. Het verhaal van Dick Nanninga" (Jeroen Siebelink/Thomas Rap)
"Pellegrina. Een Italiaanse wielerbedevaart" (Lidewey van Noord/Robert-Jan van Noort/De Muur)
Auke Kok heeft de Nico Scheepmaker Beker voor het beste sportboek van 2016 gewonnen. De auteur is onderscheiden voor "1936. Wij gingen naar Berlijn". Het juryrapport zegt: "Een welkome beschrijving van de historische Olympische Spelen in Duitsland onder Hitler, gezien vanuit Nederlands standpunt".
In 2004 won Kok ook al met "1974. Wij waren de besten".
Daarnaast is er de publieksprijs voor het sportboek van het jaar.
Op de shortlist stonden deze genomineerden:
"Boskamp. Leven met Feyenoord" (André van Kats)
"Expeditie Edith" (Edith Bosch en Jasper Boks)
"Johan Cruijff. Mijn verhaal" (Johan Cruijff en Jaap de Groot)
"Een leven met Formule 1" (Olav Mol)
De winnaar van Helden Sportboek van het jaar 2017 is bekend! De publieksprijs, waar lezers op konden stemmen, werd in de wacht gesleept door "Boskamp. Leven met Feyenoord" van André van Kats.
Als goed bibliothecaris heb ik een helder advies: lees deze boeken!
De genomineerden waren:
"1936. Wij gingen naar Berlijn" (Auke Kok/Thomas Rap)
"Mien. Een vergeten geschiedenis" (Mariska Tjoelker/Thomas Rap)
"Thomas Dekker. Mijn gevecht" (Thijs Zonneveld/Voetbal Inside)
"De Lange. Het verhaal van Dick Nanninga" (Jeroen Siebelink/Thomas Rap)
"Pellegrina. Een Italiaanse wielerbedevaart" (Lidewey van Noord/Robert-Jan van Noort/De Muur)
Auke Kok heeft de Nico Scheepmaker Beker voor het beste sportboek van 2016 gewonnen. De auteur is onderscheiden voor "1936. Wij gingen naar Berlijn". Het juryrapport zegt: "Een welkome beschrijving van de historische Olympische Spelen in Duitsland onder Hitler, gezien vanuit Nederlands standpunt".
In 2004 won Kok ook al met "1974. Wij waren de besten".
Daarnaast is er de publieksprijs voor het sportboek van het jaar.
Op de shortlist stonden deze genomineerden:
"Boskamp. Leven met Feyenoord" (André van Kats)
"Expeditie Edith" (Edith Bosch en Jasper Boks)
"Johan Cruijff. Mijn verhaal" (Johan Cruijff en Jaap de Groot)
"Een leven met Formule 1" (Olav Mol)
De winnaar van Helden Sportboek van het jaar 2017 is bekend! De publieksprijs, waar lezers op konden stemmen, werd in de wacht gesleept door "Boskamp. Leven met Feyenoord" van André van Kats.
Als goed bibliothecaris heb ik een helder advies: lees deze boeken!
woensdag 19 april 2017
De roerige jaren zestig
Na een kopje thee reden we met de auto naar Zuidwolde. Daar gingen we naar "De Wemme". In dit cultuurhistorisch streek- en handkarrenmuseum was een tentoonstelling over de roerige jaren zestig.
Eind maart was deze expositie geopend door voormalig topschaatser Jan Bols, die vooral bekend is geworden door de diskwalificatie door het twee keer rijden van de buitenbocht.
De binnenkomst van deze 9 zestigers ging niet geheel onopgemerkt voorbij. Tim vroeg, of er ook studentenkaarten waren. De cassière lag al in een deuk, toen ik ook een duit in het zakje deed.
Verwijzend naar de leus "Liever langharig dan kortzichtig" was mijn vraag: "Als je vroeger lang haar had, krijg je dan ook korting?"
Op de museumjaarkaarthouders na moesten we het volle pond van € 7,- betalen. Maar het was het dan ook dubbel en dwars waard. Het was een feest van herkenning. Van alles uit onze jeugd passeerde de revue.
Tal van gebruiksvoorwerpen uit die tijd alsmede filmbeelden uit die roerige jaren.
De opstand van de boeren onder leiding van boer Koekoek kwam langs, alsmede beelden van de eerste ruimtevaarders en bepalende historische gebeurtenissen zoals de bouw van de Berlijnse muur.
Maar het mooiste vond ik de sporthoek met beelden van de legendarische Elfstedentocht van 1963, het Olympisch goud van Anton Geesink met judo en Ada Kok bij het zwemmen, de internationale doorbraak van Ajax en de winst van Jan Janssen in de Tour de France.
Via etalagepoppen werd uitgebeeld, hoe iemand uit een wak werd gehaald middels een touw. Een schaatser op Friese doorlopers stond erbij te kijken.
Een stukje verderop stond een Puch met een hoog stuur met daarbij een paar hippies in vol ornaat.
In de hoek was een kroeg met een paar mannen met grote snorren en een asbak vol peuken. Ook stond er een flipperkast en een jukebox, waaruit achtereenvolgens deze muziek schalde.
In een korte tijd een aardige dwarsdoorsnede van de uiteenlopende muziekstijlen uit die tijd.
Als afsluiting van het bezoek bekeken we in een kleine bioscoop met 6 stoelen een film over de jaren '60 met een voor ons onbekende overstroming in Tuindorp Oostzaan en een liedje van Lucille Starr.
Nog voor de film was afgelopen, werden we verzocht "De Wemme" te verlaten. Het was sluitingstijd. We reden weer terug naar Hees.
Daar utterden we nog wat, voordat Bas de spaghetti met tonijn en kipfilet klaarmaakte. Als toetje was er tiramisu.
Na de maaltijd gingen we zingen. Het was een lied over een ei met drie deuken, maar degenen, die het meest in een deuk lagen, waren we zelf.
's Avonds speelden we het inmiddels traditionele Keezbord met zijn negenen. Het was een spel met wisselende kansen. Bas had in mum van tijd 3 pionnen binnen, maar kwam daarna niet meer in het spel voor. Het werd een fotofinish, maar uiteindelijk wisten de giecheldames Ada en Sheila samen met Tim de rest de loef af te steken.
Geheel in stijl sloot ik deze avond af met een Paasij.
Eind maart was deze expositie geopend door voormalig topschaatser Jan Bols, die vooral bekend is geworden door de diskwalificatie door het twee keer rijden van de buitenbocht.
De binnenkomst van deze 9 zestigers ging niet geheel onopgemerkt voorbij. Tim vroeg, of er ook studentenkaarten waren. De cassière lag al in een deuk, toen ik ook een duit in het zakje deed.
Verwijzend naar de leus "Liever langharig dan kortzichtig" was mijn vraag: "Als je vroeger lang haar had, krijg je dan ook korting?"
Op de museumjaarkaarthouders na moesten we het volle pond van € 7,- betalen. Maar het was het dan ook dubbel en dwars waard. Het was een feest van herkenning. Van alles uit onze jeugd passeerde de revue.
De opstand van de boeren onder leiding van boer Koekoek kwam langs, alsmede beelden van de eerste ruimtevaarders en bepalende historische gebeurtenissen zoals de bouw van de Berlijnse muur.
Maar het mooiste vond ik de sporthoek met beelden van de legendarische Elfstedentocht van 1963, het Olympisch goud van Anton Geesink met judo en Ada Kok bij het zwemmen, de internationale doorbraak van Ajax en de winst van Jan Janssen in de Tour de France.
Via etalagepoppen werd uitgebeeld, hoe iemand uit een wak werd gehaald middels een touw. Een schaatser op Friese doorlopers stond erbij te kijken.
Een stukje verderop stond een Puch met een hoog stuur met daarbij een paar hippies in vol ornaat.
In de hoek was een kroeg met een paar mannen met grote snorren en een asbak vol peuken. Ook stond er een flipperkast en een jukebox, waaruit achtereenvolgens deze muziek schalde.
In een korte tijd een aardige dwarsdoorsnede van de uiteenlopende muziekstijlen uit die tijd.
Als afsluiting van het bezoek bekeken we in een kleine bioscoop met 6 stoelen een film over de jaren '60 met een voor ons onbekende overstroming in Tuindorp Oostzaan en een liedje van Lucille Starr.
Nog voor de film was afgelopen, werden we verzocht "De Wemme" te verlaten. Het was sluitingstijd. We reden weer terug naar Hees.
Daar utterden we nog wat, voordat Bas de spaghetti met tonijn en kipfilet klaarmaakte. Als toetje was er tiramisu.
Na de maaltijd gingen we zingen. Het was een lied over een ei met drie deuken, maar degenen, die het meest in een deuk lagen, waren we zelf.
's Avonds speelden we het inmiddels traditionele Keezbord met zijn negenen. Het was een spel met wisselende kansen. Bas had in mum van tijd 3 pionnen binnen, maar kwam daarna niet meer in het spel voor. Het werd een fotofinish, maar uiteindelijk wisten de giecheldames Ada en Sheila samen met Tim de rest de loef af te steken.
Geheel in stijl sloot ik deze avond af met een Paasij.
dinsdag 18 augustus 2015
Poole Harbour en Isle of Purbeck
Dromen leveren soms zeer heldere momenten op. Martin Luther King wist een enorme verandering te brengen met zijn beroemde speech: "I have a dream!"
Zo ver wil ik niet gaan, maar ik droomde ook een slogan voor Utrecht om de fietsmogelijkheden na de start van de Tour de France beter aan elkaar te verbinden tussen stad en provincie onder de slogan "De band aanhalen!" met als kwinkslag erbij "Van Geesink tot Gesink".
's Nachts moest ik naar de w.c. Uiteraard deed ik zo zachtjes mogelijk om niemand op de mannenzaal wakker te maken. Het gebouw mag dan wel niet Victoriaans zijn, de moraal van de scheiding der sexen komt er wel vandaan. Dit leidde dan wel weer tot een prachtig bordje op de deur: Unisex. Showers. Toilets.
Het viel trouwens niet mee om in dit oude gebouw helemaal geruisloos te lopen. Sommige houten traptreden kraakten. Dit bracht mij meteen helemaal in de sfeer van de boeken van Agatha Christie.
"Moord in de jeugdherberg" zou zo in dit gebouw kunnen spelen. Net als in het spel "Cluedo" heb je een trappenhuis, waar in ieder geval 5 kamers op uit komen, naast de lounge, de dining-room en de keuken.
Neem daarbij het gegeven, dat het in een jeugdherberg een komen en gaan van gasten is, die elkaar meestal niet of nauwelijks kennen, behalve de dader en het slachtoffer, die in het verleden mogelijk iets met elkaar hebben gehad, waar anderen niets van weten en je hebt een prima decor en het begin van een plot en een scenario, waar Hercule Poirot zijn vingers bij af zou likken.
Om half 7 was ik uit mijn kamer geslopen en naar de lounge gegaan, begeleid door enkele krakende treden. In the lounge las ik verder in "Adriaan contra Olivier" voordat we een uur later in the Dining-room een echt Engels ontbijt konden nuttigen.
Om half 9 reden we van het terrein van the Youth Hostel af, waar mijn Vlaamse kamergenoot zijn dag begon met een band plakken.
We reden via Burley Street verder over "The New Forest".
Bij Ringwood kwamen we op een grindpad te rijden. The Castleman Trailway was een voormalige spoorbaan, die ons vrij snel in West Moors bracht, waar we met Siebe en Ana hadden afgesproken.
Wij waren te vroeg. We raakten aan de praat met een paar passerende Britten, die ons wisten te vertellen, dat de pont van Hayling naar Eastney uit de vaart was genomen, omdat hij vaak te veel passagiers vervoerde. Dat hadden de havenautoriteiten niet tegen ons gezegd....
Siebe en Ana namen al onze bagage mee op wat proviand na, zodat wij lichter verder gingen naar Broom Hill. Wat een verschil!
Zonder ballast reden we Dorset binnen.
De route door Wimborne Minster was er eentje van draaien en keren op deze zonnige ochtend. We pakten the Castleman Trailway weer op en zo reden we naar Poole toe over rustige fietspaden door bossen en dorpen en het laatste stuk langs een baai, Poole Harbour.
In Poole moesten we door het drukke winkelgebied wandelen met de fiets aan de hand. Zaterdagmiddag is het erg druk op dit soort plekken. Dat was het ook op het fietspad langs de baai, waar we tussen de wandelaars door moesten laveren voordat we de laatste 5 kilometer over de weg naar Sandbanks reden, waar we de ferry naar Shell Bay namen.
Aan de overzijde stonden Ana en Siebe op ons te wachten. Met hen reden we door een natuurgebied van the National Trust, waar we in een weiland lunchten met tortilla en heerlijke koekjes. Leve de Spaanse keuken!
De eerste camping hadden de twee verkenners al geprobeerd en ook bij de tweede was eigenlijk geen plek, maar omdat we met de fiets waren, kregen we toch een plek op de Camping & Caravan Club "Corfe Castle". Siebe fietste terug om de auto met de spullen op te halen, zodat we de 2 koepeltenten op konden zetten.
Toen alles stond gingen we de omgeving verkennen. Vanaf Church Knowle volgde een behoorlijk lange klim met een prachtig uitzicht op het heggenlandschap als beloning. Een haarspeldbocht maakte de klim al snel weer ongedaan, waarna we over de heidevelden van Furzebrook en Stoborough Green naar Wareham toe trapten, waar de markt al was gedaan. In dit leuke stadje deden we derhalve boodschappen bij een lokale slager en de Coöp.
Op de terugweg namen we een andere route door lager gelegen bos- en heidegebied. Ook dit deel van the Isle of Purbeck was erg mooi.
Vlak voor Corfe Castle zagen we een paar Engelsen tevergeefs proberen een ontsnapte koe terug in de wei te krijgen. De ervaren boerendochter ging helpen, net als onze zoon. Wij reden met de boodschappen door naar de camping, waar we vandaag 85 kilometer erbij hebben getrapt.
We aten om 8 uur aardappels met de in Wareham gekochte braadworsten, die werden aangeprezen met "rare breed"....
Er was een heerlijke Spaanse taart als toetje. De maaltijd werd compleet gemaakt met Exmoor Golden Ale.
Na de vaat gingen we nog een stukje wandelen in de schemering. Over een public footpath klommen we naar de top van de heuvelrug achter de camping. Het uitzicht was overdonderend: je zag Poole en Bournemouth feestelijk verlicht aan Poole Harbour en het Kanaal liggen, we zagen Wareham in de verte in de vlakte liggen en in het westen zag je de lichtjes van Weymouth.
In het donker daalden we met de zaklampen af om de tanden te gaan poetsen en op deze frisse avond redelijk vroeg de slaapzak op te zoeken. De slaap kwam inderdaad snel.
Zo ver wil ik niet gaan, maar ik droomde ook een slogan voor Utrecht om de fietsmogelijkheden na de start van de Tour de France beter aan elkaar te verbinden tussen stad en provincie onder de slogan "De band aanhalen!" met als kwinkslag erbij "Van Geesink tot Gesink".
's Nachts moest ik naar de w.c. Uiteraard deed ik zo zachtjes mogelijk om niemand op de mannenzaal wakker te maken. Het gebouw mag dan wel niet Victoriaans zijn, de moraal van de scheiding der sexen komt er wel vandaan. Dit leidde dan wel weer tot een prachtig bordje op de deur: Unisex. Showers. Toilets.
Het viel trouwens niet mee om in dit oude gebouw helemaal geruisloos te lopen. Sommige houten traptreden kraakten. Dit bracht mij meteen helemaal in de sfeer van de boeken van Agatha Christie.
"Moord in de jeugdherberg" zou zo in dit gebouw kunnen spelen. Net als in het spel "Cluedo" heb je een trappenhuis, waar in ieder geval 5 kamers op uit komen, naast de lounge, de dining-room en de keuken.
Neem daarbij het gegeven, dat het in een jeugdherberg een komen en gaan van gasten is, die elkaar meestal niet of nauwelijks kennen, behalve de dader en het slachtoffer, die in het verleden mogelijk iets met elkaar hebben gehad, waar anderen niets van weten en je hebt een prima decor en het begin van een plot en een scenario, waar Hercule Poirot zijn vingers bij af zou likken.
Om half 7 was ik uit mijn kamer geslopen en naar de lounge gegaan, begeleid door enkele krakende treden. In the lounge las ik verder in "Adriaan contra Olivier" voordat we een uur later in the Dining-room een echt Engels ontbijt konden nuttigen.
Om half 9 reden we van het terrein van the Youth Hostel af, waar mijn Vlaamse kamergenoot zijn dag begon met een band plakken.
We reden via Burley Street verder over "The New Forest".
Bij Ringwood kwamen we op een grindpad te rijden. The Castleman Trailway was een voormalige spoorbaan, die ons vrij snel in West Moors bracht, waar we met Siebe en Ana hadden afgesproken.
Wij waren te vroeg. We raakten aan de praat met een paar passerende Britten, die ons wisten te vertellen, dat de pont van Hayling naar Eastney uit de vaart was genomen, omdat hij vaak te veel passagiers vervoerde. Dat hadden de havenautoriteiten niet tegen ons gezegd....
Siebe en Ana namen al onze bagage mee op wat proviand na, zodat wij lichter verder gingen naar Broom Hill. Wat een verschil!
Zonder ballast reden we Dorset binnen.
De route door Wimborne Minster was er eentje van draaien en keren op deze zonnige ochtend. We pakten the Castleman Trailway weer op en zo reden we naar Poole toe over rustige fietspaden door bossen en dorpen en het laatste stuk langs een baai, Poole Harbour.
In Poole moesten we door het drukke winkelgebied wandelen met de fiets aan de hand. Zaterdagmiddag is het erg druk op dit soort plekken. Dat was het ook op het fietspad langs de baai, waar we tussen de wandelaars door moesten laveren voordat we de laatste 5 kilometer over de weg naar Sandbanks reden, waar we de ferry naar Shell Bay namen.
Aan de overzijde stonden Ana en Siebe op ons te wachten. Met hen reden we door een natuurgebied van the National Trust, waar we in een weiland lunchten met tortilla en heerlijke koekjes. Leve de Spaanse keuken!
De eerste camping hadden de twee verkenners al geprobeerd en ook bij de tweede was eigenlijk geen plek, maar omdat we met de fiets waren, kregen we toch een plek op de Camping & Caravan Club "Corfe Castle". Siebe fietste terug om de auto met de spullen op te halen, zodat we de 2 koepeltenten op konden zetten.
Toen alles stond gingen we de omgeving verkennen. Vanaf Church Knowle volgde een behoorlijk lange klim met een prachtig uitzicht op het heggenlandschap als beloning. Een haarspeldbocht maakte de klim al snel weer ongedaan, waarna we over de heidevelden van Furzebrook en Stoborough Green naar Wareham toe trapten, waar de markt al was gedaan. In dit leuke stadje deden we derhalve boodschappen bij een lokale slager en de Coöp.
Op de terugweg namen we een andere route door lager gelegen bos- en heidegebied. Ook dit deel van the Isle of Purbeck was erg mooi.
Vlak voor Corfe Castle zagen we een paar Engelsen tevergeefs proberen een ontsnapte koe terug in de wei te krijgen. De ervaren boerendochter ging helpen, net als onze zoon. Wij reden met de boodschappen door naar de camping, waar we vandaag 85 kilometer erbij hebben getrapt.
We aten om 8 uur aardappels met de in Wareham gekochte braadworsten, die werden aangeprezen met "rare breed"....
Er was een heerlijke Spaanse taart als toetje. De maaltijd werd compleet gemaakt met Exmoor Golden Ale.
Na de vaat gingen we nog een stukje wandelen in de schemering. Over een public footpath klommen we naar de top van de heuvelrug achter de camping. Het uitzicht was overdonderend: je zag Poole en Bournemouth feestelijk verlicht aan Poole Harbour en het Kanaal liggen, we zagen Wareham in de verte in de vlakte liggen en in het westen zag je de lichtjes van Weymouth.
In het donker daalden we met de zaklampen af om de tanden te gaan poetsen en op deze frisse avond redelijk vroeg de slaapzak op te zoeken. De slaap kwam inderdaad snel.
Abonneren op:
Posts (Atom)
