Isle of Wight

's Nachts werd ik een keer wakker van de plotselinge harde wind. De tent stond te klapperen. Meestal is plotseling opstekende wind een voorbode van een flinke bui, maar dat viel mee.
De slaap kwam weer. Ada sliep om half 7 nog. Derhalve verdiepte ik me in "Adriaan contra Olivier". Om half 8 waren we op en ruimden de kurkdroge tent op. We ontbeten bij het kampwinkeltje, waarna we op deze half bewolkte dag om 10 over 9 van deze mooie camping "Adgestone" af reden.

We waren al snel in Sandown, waar we over de strandpromenade fietsten. Iets te enthousiast, want we kwamen veel te ver naar het zuiden uit voor onze route.

En als je de route eenmaal kwijt bent, is het lastig deze terug te vinden. We dwaalden na de zeer steile klim in Shanklin als een kip zonder kop door dit kustplaatsje.

De stemming werd er niet beter op. We gingen elkaar verwijten maken. Uiteindelijk vonden we het fietspad naar Wroxall, maar in dat plaatsje ging het weer fout. Na verkeerd gereden te zijn, kon ik Ada's stelling, dat alles zo helder beschreven was, pareren met: "Als je in 5 kilometer 2 keer fout rijdt, dan is de beschrijving niet eenduidig en helder!"

Na wederom de weg gevraagd te hebben, kwamen we uiteindelijk uit bij "Appuldurcombe Gardens", de camping, waar we 20 jaar geleden gestaan hadden met de kinderen. Wij moesten echter nog door klimmen naar de top om via een onverhard pad af te dalen naar Godshill.

In "The Griffon" namen we cappuccino met slappe chocolademelk waarna we de weg namen naar de kerk van het zeer toeristische Godshill.

In Godshill werd in 1968 trouwens het eerste Isle of Wight Festival gehouden, dat vooral beroemd geworden is door de editie van 1970, dat de boeken in ging als "het Engelse Woodstock".

Wij klommen vanaf de kerk van Godshill door om na een afdaling te stuiten op een bord, dat de weg geblokkeerd was. Als echte Hollanders probeerden we uit of we er toch niet langs de randen langs zouden kunnen, maar dit was met de zijkanten, die vrij steil waren, onmogelijk.
Er restte ons niets anders dan terug te klimmen. Via een omweg over Roud kwamen we ten langen leste op de weg naar Chale Green terug. Vanaf hier hadden we een rustig landweggetje parallel aan en boven de drukke kustweg.
Bij Yarford aten we even iets om bij de dorpswinkel van Brighstone inkopen te doen en op een bank aldaar te lunchen. Zodoende hadden we genoeg brandstof voor de lange klimmen mét tegenwind vanaf Brook.



Zwaar, maar de moeite waard. Wat een uitzicht op de klippen diep beneden je!





Na afgedaald te zijn naar Freshwater, begon het feest van voren af aan. We wilden naar "The Needles" toe. Dat betekende de langste klim van de dag. Af en toe kropen we omhoog, maar uiteindelijk kwamen we aan bij Alum Bay, waar we naast de rotspunten in zee ook het vasteland van Engeland goed zagen liggen.





Bij het oude fort mochten we gratis een paar foto's maken van "The Needles".



Ter compensatie kochten we een paar ansichtkaarten in de shop van The National Trust.

We daalden af naar Freshwater, waar ik er achter kwam, dat mijn achterrem los zat. Ik draaide het handmatig vast.
"Dat zetten we bij de boot wel vast!", zei Ada, maar zo ver kwam het niet. Na door het bos langs de kwelders van de Yar gereden te hebben, zag ik een fietsenmaker, die het remblokje strak aandraaide.
Om 5 over 5 hadden we de boot over the Solent naar Lymington. Hier bespraken we, hoe ver we zouden gaan vandaag.
De aankomst in de haven van Lymington was met zijn woud aan masten sprookjesachtig in het Waddengebied aan de Engelse kust.






We mochten als eersten van boord en reden al snel over smalle slingerwegen slingerend naar Sway. Hier reden we "The New Forest" in, een prachtig nationaal park. Over grindpaden reden we door bossen en over heidevelden naar Burley toe, waar we bij the Youth Hostel wilden kamperen na 81 kilometer fietsen.
Kamperen kon niet, maar we konden wel een kamer boeken: een bed in de dames- en in de herenzaal wel te verstaan. We hadden geen keuze. Voor £ 40,- schreven we ons in.
Om kwart over 8 was ons diner: een vegetarische Oosterse rijstschotel en een toetje met taart en ijs. De Forty Niner van de Ringwood Brewery zorgde voor de couleur locale.