Bulttijdrit of "Je ziet er weer mooi uit!"

Vanmorgen vertrok ik om half 10 naar het wielerparcours van Swift, waar de jaarlijkse Bulttijdschrift van de IJVL werd verreden. Ik mocht niet ontbreken, daar ik de vorig jaar veroverde rode lantaarn moest verdedigen.

Wat dat aangaat was ik dit jaar al op achterstand gezet, want ik was niet met de Batavus Galibier met fietstassen, maar op mijn oude vertrouwde Peugeot Avoriaz, dus ik was al meteen een stuk aerodynamischer.

Maar gelukkig had ik voor mijn 60e verjaardag van mijn jongste dochter een groene kikker gekregen, die ik op de top van mijn triatlonstuur gemonteerd had. Zodoende was weer een klein stukje aerodynamica teniet gedaan. Je moet immers altijd zorgen, dat er nog iets te verbeteren valt.
Bij aankomst op "De Bult" waarschuwde ik Gerard Snel, diverse malen winnaar van de Bulttijdrit alvast: "Gerard, als ik in deze kikker knijp, dan hoor je dit toetergeluid. Als je dit hoort, dan weet je dat ik je in ga halen!"
Ach ja, het zijn de details, die het uiteindelijke resultaat bepalen.

Wat dat aangaat was dit wel een gouden dag. Buiten de kikker op het triatlonstuur vertrok ik met "het tuigje" om, dat vol zat met plastic plantenpotten, die ik na de tijdrit naar een hobbykweker aan de Weipoortseweg in Zoeterwoude af zou geven.
Dit ontlokte bij het vertrek aan mijn vrouw de uitspraak: "Je ziet er weer mooi uit!"

Mijn dag kon niet meer stuk. Vooral niet, toen bleek, dat ik de degens mocht kruisen met Hans Post, die bij de Run-Skate-Run bewezen had uit het goede hout te zijn gesneden. Hij ging er tijdens de eerste editie van de opvolger van de wintertriatlon meteen met de Leidse sleutel, de tegenhanger van de rode lantaarn, vandoor. Dat beloofde dus een strijd op het scherpst van de snede.

Vlak voor het startschot klonk, kwamen de klanken van "Buddy Joe" uit de geluidsboxen met de zinsnede: "With his pockets full of gold". Als er een ding zeker was vandaag, dan was het, dat ik geen goud ging halen.
Geheel volgens schema werd ik door de ene na de andere tijdrijder ingehaald. Alleen Hans Post liet nog even op zich wachten, doch uiteindelijk wist ook hij me te passeren. Denk echter niet, dat ik me er met een Jantje van Leiden van af maakte. Het grootste deel van het parcours lag mijn snelheid boven de 30 kilometer per uur. Alleen tijdens de 15 beklimmingen kwam de teller onder de 25.
De zon was doorgebroken en het werd flink warm. Als rechtgeaarde diesel was ik ook warmgedraaid. Waar Hans in het eerste deel een meter of 500 op me gepakt had, daar bleef in het tweede deel van de ruim 23 kilometer het verschil tussen ons even groot.
Inmiddels werd het steeds stiller op de wielerbaan. Diverse tijdrijders waren al klaar en op het laatst waren alleen nummer laatste en voorlaatst nog aan het rijden. Ik prolongeerde de rode lantaarn echter met verve. In een tijd van 46.08 eindigde ik ruim een minuut na mijn collega-trainer in de Leidse IJshal op de vrijdagmiddag.
Bij de snelle mannen was het tijdsverschil trouwens maar 11 seconden in het voordeel van Martijn Borst, die daarmee Gerard Snel naar de tweede plaats verwees.
Mijn kilometerteller gaf een gemiddelde van 30,8 kilometer per uur aan. Het was een stuk sneller dan de met dezelfde teller geregistreerde 29,4 van 2010.
Na me gedoucht te hebben na de prijsuitreiking fietste ik naar de Weipoort. Daar werd ik verlost van "de bult op de rug" door de plantenpotten achter te laten bij de boerderij. Ik fietste de Weipoortseweg af om een ijsje te halen bij Weipoorts ijs.
Vervolgens fietste ik naar de Hooglandse kerk, waar ik met Ada had afgesproken. Vandaar reden we door naar de volkstuin, waar Ada met grondwerkzaamheden aan de slag ging. In gewoon Nederlands: onkruid wieden.
Ik schepte 4 emmers vol compost en plukte bramen, sperziebonen, snijbonen en Nieuw-Zeelandse spinazie. Het was inmiddels bloedheet in de zomerzon. Om half 4 zat mijn taak in de tuin erop. Ada ging nog even door, terwijl ik naar huis fietste met als dagtotaal 67 kilometer.
Thuis gekomen ging ik het bed opmaken. Dat slaapt toch wat prettiger.

Aan het eind van de middag liet Tom Dumoulin zien, dat je nog andere prijzen kunt pakken dan de rode lantaarn. Hij sloeg een dubbelslag in de Vuelta. Zo kan het dus ook....