Hij was maar een clown

Wat gaat zo'n schaatsseizoen toch snel. Het was vanochtend alweer de laatste trainingsochtend van de "Krasse knarren". De opkomst was met een man of 10 wat magertjes. Door het mooie weer hadden diverse trainingsmaten de racefiets of de skeelers al opgezocht. En dat, terwijl ik zo'n fantastisch schema in elkaar had gezet.

Gestoken in bovenstaande kledij maakte ik het schema bekend. We begonnen met 15 rondjes, daarna 14, 13 en steeds 1 minder tot we tenslotte nog 1 rondje te rijden hadden. Direct na de onthulling van dit schema, begon iemand "Hij was maar een clown" te zingen....

Het schaatsen ging erg lekker. Het leuke van dit schema is, dat er meteen een soort intervaltraining is: de langere stukken gaan niet al te snel, maar naarmate er minder rondjes gereden worden, gaat het tempo omhoog.
Peter Witteman was gelukkig ook weer van de partij. Hij paste op zijn kleinzoon, terwijl zijn dochter Lucy, die een paar jaar geleden nog landelijk marathonschaatster was, haar rondjes draaide en aan het eind met ons meereed.
Wie ook met ons meereed was Wim van Huis, die de natuurijsperiode volledig aan zich voorbij had laten gaan, terwijl hij als kind van de jaren '60 toch had moeten weten, dat westerlingen niets te zoeken hebben in Vietnam!

Hij was in de Mekong-delta volledig op de hoogte gehouden van onze mooie tochten op het ijs. Vooral het missen van de Tocht der Tochten schrijnde behoorlijk. Hij was graag met zijn broer Frits meegegaan naar Ljouwert. Niet zo heel gek, want bij "de 1000 rondjes van Leiden" zaten de broers samen in een team.

Maar gedane zaken nemen geen keer en dit schaatsseizoen is nu ook bijna een gedane zaak. We sloten het seizoen traditioneel af in de kantine, waar we de vrijwilligers en de ijsmeesters van de Leidse IJshal bedankten voor hun inzet voor ons schaatsplezier. Volgende week wordt het ijs weer vloeibaar, dus om hen er alvast aan te laten wennen, was de omzet van de slijterijen licht gestegen.
Het gerucht gaat, dat er vandaag en morgen een alcoholcontrole is op de Zamboni.
Om half 12 gingen we allemaal huiswaarts na een gezellige ochtend. De volgende afspraak met de "Krasse knarren" is in de eerste week van oktober, als de kater van de 3 oktoberfeesten eruit gereden kan gaan worden.

Net naast het podium

Het was niet de ideale avond voor de clubkampioenschappen van de IJVL. Mijn bovenbenen waren nog zwaar van de halve marathon van afgelopen zondag.
Desondanks ging ik goed geluimd naar de ijsbaan van Haarlem. Het was in de auto er naar toe al uitermate gezellig. Met Jos Drabbels, Jaap de Gorter, Wil Verbeij en Andrea Landman zat ik met de helft van mijn reisgenoten bij de Elfstedentocht van 11 februari in de auto.

En zo zag ik deze clubwedstrijd ook: als een gezellige avond. En als het schaatsen dan ook nog zou lukken, dan was dat mooi meegenomen.
Na het inrijden zat ik in de rit op de 500 meter tegen Jaap de Gorter. Jaap reed met 51.84 een persoonlijk record, zelf zat ik daar met 1.00.13 ruim 4 seconden boven. Jaap was al gefinisht, toen ik aan de laatste 100 meter begon. Een straatlengte verschil heet zoiets.
Wat dat aangaat keek ik meer uit naar de 1500 meter, waar ik aan Lenny Keur gekoppeld was. Onze p.r.'s liggen maar een seconde uit elkaar. We hebben regelmatig de degens gekruist met de clubkampioenschappen en zijn erg aan elkaar gewaagd. Helaas werden we kort voor de start allebei aan een andere schaatser gekoppeld, doordat er in een rit voor ons iemand uitgevallen was.
Ik reed nu tegen Jaap Plomp. Ik was met 3.01.25 ritwinnaar, Jaap kwam tot 3.08.07.
Thijs Smit zette met 2.04.98 de snelste tijd van de avond neer. Het is een prachtig gezicht, als je iemand met een prachtige techniek in volle vaart vlak langs je ziet zoeven, terwijl je op de inrijbaan uitrijdt.
Bij de prijsuitreiking bleek tot mijn verrassing, dat de Masters, zoals de veteranen tegenwoordig heten, in twee groepen gesplitst waren: onder de 50 en erboven. Zodoende kreeg ik met mijn vierde plaats met de rode lantaarn te horen: "Net naast het podium!"
Zonder halve marathon in de benen was het podium haalbaar geweest. Maar ik had er vrede mee. Ik gunde debutant Cees Servaas zijn bronzen medaille. Een maand geleden was ik immers in een euforische stemming over de finishlijn gegleden.

City-Pier-City of "Aren't you nervous?"

Vlak voordat ik op deze zonnige, bijna windstille zondagmiddag vertrok naar station de Vink vroeg Ana aan me: "Aren't you nervous?" Ik kon vol overtuiging zeggen, dat ik dat niet was. Het kan arrogant overkomen, maar de halve marathon van de City-Pier-City zie ik toch vooral als een trainingsloop in de aanloop naar de marathon van Leiden. In mijn beste Engels legde ik haar uit, dat ik een maand geleden wel zenuwachtig was.

De kans om een Elfstedentocht te rijden krijg je maar een paar keer in je leven. De nacht ervoor slaap je slecht van de positieve spanning, de nacht erna is ook niet helemaal je dat door de vele afvalstoffen in je lijf en de lange, prachtige dag, die dan als een soort film nog een diverse keren voor je wordt afgespeeld.

Ontspannen wandelde in naar het station, waar de trein afgeladen vol zat. Als haringen in een ton werden we vervoerd naar Den Haag Centraal.

Hans Boers was met de fiets gekomen. Stom van me, dat had ik met dit mooie weer natuurlijk ook moeten doen! Hans stalde zijn fiets en samen wandelden we naar het vrij grasloze Malieveld, waar we onze tassen afgaven bij de garderobe.
We begaven ons vrij laat naar startvak C, waar we hoorden, dat de wedstrijdlopers werden weggeschoten. Wij moesten nog 10 minuten wachten, voordat we door de Residentie mochten gaan lopen, waar de terugkeer naar de gulden de afgelopen week een serieus gespreksonderwerp was.

Doordat de startgroepen wat meer uit elkaar getrokken waren, had je wel wat mer ruimte om te lopen. Desondanks liepen we de eerste 2 km niet meteen volle bak. Met 22.30 op de klokken hadden we over de eerste 2 km ruim 11 minuten gedaan. Daarna kwamen we wat meer in onze kadans. Aan de uiterste linkerkant slopen we we steeds meer naar voren, al ging dat natuurlijk niet stiekem.

De tijden lagen per kilometer net onder de 5 minuten, dus in dit tempo gingen we richting 1.45. Bij de 7 km haalden we water en sportdrank bij de drinkpost. Er stond hier, zoals bij een groot deel van de route, veel publiek langs de kant.
Na de 7 km ging Hans een paar km voor me lopen. Ik moest bijten om er bij te blijven. Bij het punt van de 10 km nam ik het "kopwerk" weer van hem over. We lagen nog steeds op schema voor een goede tijd.

Over brede lanen langs een paar parken liepen we naar de Van Boetzelaerlaan, waar Jan Koopmans niet klaarstond met een spandoek voor ons. Logisch, want vermoedelijk was hij zelf deelnemer aan de City-Pier-City.
We namen wat te drinken bij de drinkpost en hadden twee derde van de loop erop zitten. Lichtjes afdalend liepen we naar Scheveningen, waar we afbogen voor de laatste 4 km naar het Malieveld.
Ondanks de drukte liepen Hans en ik nog steeds bij elkaar. Het lopen ging erg makkelijk vandaag en zonder dat ik er erg in had, loste ik Hans.


Niet doordat ik ging versnellen, maar doordat mijn trainingsmaat een lichte inzinking had in de laatste 2 km.

Hij wist in ieder geval, dat hij alles had gegeven!

Met een brutotijd van 1.47.36 passeerde ik na 21,1 km de eindstreep, hetgeen zou resulteren in een nettotijd van 1.46.01.

Veel beter dan vooraf verwacht!


Ik moest 41 seconden wachten op Hans. Een stuk langer moest ik op hem wachten bij de tassengarderobe. De vrijwilliger kon de tas van Hans niet vinden.

Na een minuut of wat tevergeefs zoeken mocht Hans zelf zijn tas komen opzoeken. Dat ging een heel stuk sneller.
Samen wandelden we naar het Centraal Station, waar Hans zijn fiets van het slot haalde en zijn spieren lekker los kon rijden op weg naar huis.
Ik kwam in de trein naast een loper uit Voorhout te zitten, die een tijd onder de 1.30 noteerde. Daar kan ik alleen maar van dromen.
Waar ik niet van ga dromen is het traplopen. De komende dagen zal ik mijn bovenbenen flink voelen bij deze vorm van lichaamsbeweging.

Maar dat heb ik er wel voor over. Ik heb lekker en volkomen vlak gelopen bij deze trainingsloop, waarbij ik geen enkele last had van nervositeit.

Halve zool

Een paar weken geleden heb ik nieuwe Rossignol-bindingen op mijn kluunschaatsen laten zetten. Bij de Elfstedentocht van 11 februari was een van de plastic bindingen kapot gegaan.

Thuis ontdekte ik toen, dat bij mijn rechter schaats de zool een klein beetje los begon te laten. Vermoedelijk zou het nog jaren goed gaan, maar je weet zeker, dat er steeds meer lijm los gaat laten, als er eenmaal een klein beetje speling komt tussen de zool en de rest van de langlaufschoen.

Om te voorkomen, dat ik tijdens een toertocht ineens met een halve zool zou komen te zitten, ben ik vanochtend naar de schoenmaker in de Bakkersteeg gegaan.

Voor € 2,- werd de zool weer netjes aan de schoen vastgelijmd. Want je moet als schaatser er altijd voor zorgen, dat je materiaal in orde is.

Met ondeugdelijk materiaal loop je toch het risico, dat men je aanziet voor een halve zool....

Mini-Elfstedentocht

Vier weken geleden moest ik de training van de IJVL laten schieten, omdat we op weg gingen naar Boksum voor het rijden van de Elfstedentocht.

Gisteren stond de Mini-Elfstedentocht op het programma en ik mocht de kinderen het goede voorbeeld geven.


De kinderen moesten 10 rondjes rijden, waarna ze een appel, een banaan of een mandarijn mochten pakken, om vervolgens weer op weg te gaan voor de volgende 10 rondjes.


Na ruim een half uur rondjes rijden met hindernissen, ruimden we met de kinderen de kussens en de pilonnen op.


Bert de Boer kwam op het briljante idee, om aansluitend de schaatsdiploma's uit te gaan delen. Niet zo heel praktisch, want hoe moeten de kinderen nog een kwartier schaatsen, als ze een diploma vast moeten houden?


De diploma's werden weer ingenomen en werden een kwartier later nogmaals uitgedeeld.


Om half 7 zat de laatste schaatsles van het seizoen er op. Deze trainer heeft er in ieder geval volop van genoten. In oktober pakken we in de Leidse IJshal de draad gewoon weer op!

Denksport

Er wordt wel eens gezegd, dat schaatsen een denksport is. Dat komt, doordat je constant geconcentreerd moet blijven. Vanmorgen was het in de Leidse IJshal niet zo druk. Veel krasse knarren hadden vanwege het mooie weer de racefiets al tevoorschijn gehaald. We reden met een man of 12. Het tempo lag behoorlijk hoog bij de piramide van 10, 20, 30, 30 20 en 10 ronden.
Je zou zeggen, dat er niets kan gebeuren, als het zo rustig is. Toch werd er iemand van onze groep omver gekegeld. We waren net aan het uitrijden van het eerste blok van 30 rondjes, toen een van de weinige andere schaatsers op de baan onderuit ging en zo iemand van achteren onderuit schaatste.
Licht gehavend moest deze krasse knar het ijs verlaten. De andere schaatser voelde zich schuldig. Hij heeft een heel mooie slag, maar hij had een aantal jaren niet geschaatst. Kennelijk iemand, die de smaak te pakken had gekregen bij de natuurijsperiode van een maand geleden.

"Concentratieverlies", zeiden wij. En dat kan iedere schaatser overkomen. Dat bleek wel aan het eind van de training, toen een andere krasse knar op het rechte eind tegen de boarding aan gleed.
Je moet je als schaatser constant blijven concentreren. Schaatsen is wat dat aangaat een echte denksport!

Labyrint

Vanavond was een uitzending van het wetenschapsprogramma Labyrint op de televisie, met voor wielrenners opmerkelijke ontdekkingen op het gebied van aerodynamica.
Als er iemand achter je komt rijden, vermindert de luchtweerstand van jou als kopman met 2,5%.
En de beste plek in een (kop)groep is de voorlaatste! Daar is de luchtweerstand het geringste.
Wat voor wielrennen geldt, geldt grosso modo natuurlijk ook voor het schaatsen, want er zijn grote overeenkomsten tussen het fietsen in een peloton en het pelotonschaatsen.