Zonnepanelen voor de G-trainer

Normaal gesproken is donderdagochtend mijn vaste trainingsochtend. Vandaag even niet, want de zonnepanelen zouden geplaatst worden, hetgeen betekent, dat het toch wel handig zou zijn als ik thuis was. Op het moment van schrijven zijn de 2 mannen van Groene woningen flink aan de slag, zodat de klus over een uur geklaard zal zijn.

Ook gisterenavond verliep anders dan normaal. Het was wederom een prachtige zomeravond. Het was wel bewolkt, maar droog, dus er kon geskeelerd worden op de ijsbaan in Leiderdorp.
Om 5 uur ging de telefoon. Gerard van Tol was op zoek naar een invaller voor de G-schaatsers.
"Ach", antwoordde ik: "Ik ben er toch. Je kunt op me rekenen."
Nu wil het toeval, dat Ada gisterenavond moest gaan condoleren in Koudekerk, waar ze om half 8 moest zijn.
"Dan fiets ik toch een stuk met je mee", zei ik en zo gezegd, zo gedaan. Zodoende was ik al om 7 uur op de skeelerbaan, waardoor ik lekker een half uur in kon rijden en vooral kon oefenen op de bijhaal. Van Tjeerd Wierdsma kreeg ik nog een kleine technische aanwijzing en tussen de twee jeugdgroepen door kon ik in alle rust me op mijn eigen techniek concentreren.
Om half 8 begon mijn taak als G-trainer. Bij het G-schaatsen heb ik een jaar of 15 ervaring als trainer. Bij het skeeleren ligt dat een slagje anders. Vorig jaar had ik ook een keer ingevallen bij deze groep, maar daar hield het dan ook mee op.
Het was wat lastig in te schatten, welk niveau de groep van 4 had, maar daar kwam ik snel achter. Ik paste mijn schema daar op aan. Vooral Kevin verraste me aangenaam. Dat hij altijd snel wil, dat was me van het schaatsen wel bekend. Maar technisch rijdt hij intussen behoorlijk goed op skeelers.
Terwijl ik met Jonathan, Karin en Pieter bezig was met al skeelerend aanwijzingen te geven, zag ik hem langskomen achter een klein groepje met Andrea Landman op kop. Daar ik zelf de grootste mogelijke moeite moet doen om in het kielzog van Andrea te blijven, neem ik mijn petje af voor Kevin. Klasse!

Bij het G-schaatsen heb je de Special Olympics. Ik weet niet, of deze bij het skeeleren ook bestaan, maar in dat geval zou Kevin er hoge ogen gooien.
Om half 9 zat de training voor de G-schaatsers erop. Ik deed nog even mee met het groepje van Jante Vernhout, die een piramide aan het skeeleren waren en net aan de top zaten met 7 rondjes. Om 9 uur kregen we van Tjeerd Wierdsma het sein, dat de training erop zat. Had ik toch mooi 2 uur geskeelerd, ook al was het niet allemaal even intensief.

Schwarzwald Panorama Radweg

Het gebeurt niet vaak, dat je op een camping een sleutel krijgt voor de wc. Op camping Kirmbergsee was dat wel het geval. Toen Ada en ik midden in de nacht naar het toilet wilden op een vrij koude nacht, leidde dat tot het volgende tafereel.
Ada dacht, dat ze de sleutel uit het tentzakje gehaald te hebben, maar het bleek het kleine zaklampje op zonne-energie te zijn. Ze gaf het zaklampje aan mij en ik deed het weer terug in het zakje in de veronderstelling, dat Ada de sleutel had. Bij de toiletten aangekomen bleek dat niet het geval te zijn.
Ik bood aan om terug te lopen, maar in beide tentzakjes was de sleutel niet te vinden. Ik meldde het en Ada wandelde nu terug. Zij vond de sleutel tussen de kleren, die ze de avond ervoor aan had.
Maar ja, we wonen dan ook in de Sleutelstad!

's Ochtends werden we wakker met een prachtig uitzicht. Nevelflarden hingen boven het meer. Het was half 7 en we hingen de door de dauw kletsnatte tent te drogen over de steiger, waar je het meer in kon om te zwemmen.

We ontbeten op een paar grote stenen bij het meer, waarna we de vrij droge tent opruimden. Om 8 uur haalden we bij het Strandcafé onze bestelde broodjes op en vertrokken op de fiets naar Bräunlingen, wederom een leuk plaatsje. Het ging grotendeels licht bergaf. Daar hadden we geen probleem mee.
Vanaf Wolterding begon het klimmen. Het was de opmaat voor wat ons deze dag te wachten stond: korte felle klimmetjes en dito afdalingen. Het uitzicht was daardoor ook steeds wisselend.
Via het brede Brigachtal fietsten we naar Villingen, waar we om 10 uur arriveerden.

Deze leuke Middeleeuwse stad met zijn 3 behouden poorten behoorde tot 1803 tot Oostenrijk.

We streken neer op het terras van een Konditorei voor een tweetal Schwarzwalder Kirschtorte, een koffie en een jus d'orange. Daarna wandelden we door de stad op zoek naar brood, appels en bananen.

Om 11 uur reden we het mooie Villingen uit, vermoedelijk via de verkeerde poort. En dat is het verraderlijke va de Duitse richtingaanwijzingsborden voor fietsers. Alleen op de belangrijkste kruispunten vind je plaatsnamen en/of routebordjes. Daarna rijd je op groene of rode pijlen. Als je dus fout rijdt, kun je heel lang fout rijden!
We kwamen in Nordstetten uit, een plaatsje, dat niet op onze route lag. Een wijkverpleegster wees ons met Duitse Gründlichkeit de weg naar Haslach en vandaar naar Mönchweiler. Een prachtige weg volgde naar Königsfeld en vandaar werd het een zeer bochtig parcours met kort steil werk omhoog en omlaag. Een intervaltraining puur natuur.
Bij Mühllehen stond zelfs een waarschuwingsbord "Gefährliche Kurven". Je daalde in een bocht steil af, maakte een haakse bocht en ging weer steil omhoog.

Vlak voor Hardt aten we een bolletje met kaas en een rozijnenbol, terwijl we genoten van prachtige vergezichten.

Het klimmen en dalen ging voort door het boerenland met af en toe een bos.

Zo kwamen we in Sülgen, waarna een relatief vlak parcours ons in Aichhalden bracht. Hier reden we onverwachts langs een bos met zeer diepe kloven.

Op de voor de zoveelste keer tropische dag klommen we naar Rötenberg en vandaar naar Römlinsdorf. Hier dronken we de halve liter chocolademelk op en belden bij een huis aan om onze bidons te vullen. Onderweg zagen we een grote roofvogel boven ons cirkelen, vermoedelijk een adelaar.
Na een stukje hoogvlakte met akkers kwamen we over onverharde te rijden. Geen onverdeeld genoegen. Het losse steen maakte het klimmen en het dalen extra lastig. Maar door de schaduw was het prima vertoeven in het bos.
Langs een hele serie boerderijen trapten we naar Lossburg, waar we in een supermarkt een halve liter vanille-ijs kochten, die we op een bankje oppeuzelden.

Daarna volgden nog enkele vergezichten. We konden hier vandaan de Alpen zien!

Door het bos klommen we over een onverhard pad naar de 812 meter hoge Masselkopf. Vandaar daalden we voorzichtig af door de vele losse stenen op het bospad.

Zo reden we Freudenstadt binnen. Een weerstation gaf 29,6 graden aan. In de schaduw!
Ada gaf aan, dat ze niet verder wilde naar Baiersbronn voor de camping bij Härlegrund. In een zijdal bij Freudenstadt moest ook een camping zijn.
We fietsten door het drukke centrum naar het Tourist Information, waar bleek, dat die camping vol zat. De medewerkster probeerde de camping in Härlegrund te bereiken, maar telefonisch lukte dat niet.
Tenslotte kozen we voor een Zimmer mit Frühstuck. Voor de lage prijs van € 32,- hadden we een tweepersoonskamer aan de Zeppelinstrasse. Helaas ontbrak het woord "Led".

We werden zeer gastvrij ontvangen door Frau von Ow. We waren nog aan het pakken, toen twee jonge Duitse vrouwen kwamen aangereden. Zij stonden voor de camping die vol was en werden doorgestuurd.
Na een heerlijke douche vertrokken we om 7 uur naar het cernrum van Freudenstadt, waar we bij Italiaans restaurant Di Dona aan tafel 23 kwamen op het overdekte terras. Ada nam een pizza Di Dona, ik nam een calzone.

Na deze pizza's vertrokken we voor een wandeling door Freudenstadt, dat in de Tweede Wereldoorlog geheel in puin lag en stijlvol wederopgebouwd is.


Door het grote Marktplatz met zijn met bogen gecreëerde overdekte winkelpromenade over te steken, kwamen we bij het startpunt van de Tour de Murg, onze route voor de volgende dag.


Na nog wat gewandeld te hebben, streken we neer op het terras van een ander Italiaans restaurant. Ada nam een muntthee, die ze vrijwel meteen kreeg. De Alpirsbacher Hefeweizen liet langer op zich wachten. Tot 3 keer toe gaf de Italiaanse ober aan, dat het er aan kwam, maar helaas.
Ik stapte op de brave snuiter af en vroeg: "Sollte ich es selbst holen?"
Met een "Pronto" was het toen binnen 2 minuten geregeld.
Na het streekbier gedronken te hebben, wandelden we door het inmiddels donkere Freudenstadt naar de andere Italiaan, waar we onze fietsen gestald hadden. Met het licht aan reden we naar de Zeppelinstrasse, waar we om half 11 het bed op zochten in de nog warme slaapkamer.

Een perfecte omweg

Het was half 9. Ik stond op het punt om naar mijn werk te gaan. De telefoon ging.

Ada aan de lijn: "Is Siebe nog thuis?"
"Nee, hij is een kwartier geleden vertrokken."
"Weet je, of hij de zak met groente heeft meegenomen?"
"Nee, ik zat toen op de wc."
"Wil je even kijken of er in de koelkast een grote plastic zak met groente ligt?"
Dat deed ik. Deze lag er inderdaad. Ada was vergeten om deze uit de koelkast te halen, toen ze vanmorgen vroeg ging zwemmen.
Na enig overleg aan de telefoon bood ik aan om de groente uit onze volkstuin naar mijn schoonouders te brengen.
Via de Velostrada fietste ik naar Voorschoten om na met mijn schoonmoeder gepraat te hebben via de Papelaan naar Wassenaar te fietsen. Ik reed via de duinen, waar ik over een maand de Halve marathon van Katwijk ga lopen.

Het was prachtig weer en de duinen tussen Katwijk en Wassenaar zijn ook prachtig. Dat vond ook mijn ex-collega Cor Schaap, die met zijn hondje een lange wandeling maakte, toen ik hem tegenkwam.
Nee, ik mag niet mopperen, dat ik groente naar mijn schoonouders mocht brengen. Het was een perfecte omweg.

"Sporten op de sjoelbak!"

Het was gisteren de zoveelste heerlijke zomeravond. We hadden droogtraining bij de Bult. Jaap de Gorter had de training weer aardig gedelegeerd. Met schaatsplanken liepen we naar boven om vervolgens een rondje in te lopen, waarna Annerieke van der Beek her finest hour beleefde. Ze mocht ons training geven op de coördinatieladder. Op internet had ze een aantal oefeningen uitgezocht, maar hetgeen wij haar gisterenavond voorschotelden, moet haar grandioos verrast hebben. Dat er zoveel variaties mogelijk zijn op simpele oefeningen! Temeer, daar we de oefeningen telkens 3 maal achtereen uitvoerden. Bij velen van ons waren het varianten in drievoud.
Het tweede deel van de training was voor Jaap zelf. De ene groep ging op de schaatsplanken trainen, de andere groep ging 2 of 3 rondjes op de Bult lopen. De groepen wisselden elkaar af, dus tweemaal lopen, tweemaal de schaatsplank.
Marjolein Donkerbroek was enthousiast: "Sporten op de sjoelbak!"
Dat was ik ook. Het is mijn favoriete onderdeel van de droogtraining. Net als vorige week hadden we een piramide van 30, 60 en 90 seconden en weer terug. Ik "schaatste" op de sokken gewoon de hele tijd door. En daar ik het hardlopen over kon slaan omdat er meer planken waren dan deelnemers, bleef ik de 4 sessies constant doorglijden. Inclusief het inglijden was ik zo meer dan een half uur bezig "op de sjoelbak".

Daar ik al ruim een kwart eeuw ervaring heb met droogtraining kan ik u garanderen: de schaatsplank is intensiever dan hardlopen.
Maar ja, er moet hard gewerkt worden aan het kweken van een enorm duurvermogen. Op 15 december staat de eerste 200 km van het schaatsseizoen weer op het programma: de 1000 rondjes van Leiden.

Titisee en Höchstberg

De nachtrust had me goed gedaan. Ik had 's nachts al minder last van mijn oog.
Toen ik mijn blaas moest legen, zag ik een schitterende sterrenhemel.

En plotseling was daar een vallende ster. De wens, die ik had, was simpel: genezing!
Een gezond mens heeft wel 1000 wensen, een zieke heeft er slechts 1!
Ik sliep weer in en droomde zeer veel. Toen ik om kwart over 7 wakker werd, voelde mijn rechteroog stukken beter en het was ook minder rood dan de avond ervoor.
U mag als lezer zelf uitmaken, of het nu kwam door een vallende ster of door de adviezen van Ada, het zonnetje in mijn leven.

In iedere geval spoelde ik mijn oog nog een keer uit met koud water, voordat we de tent af gingen breken.Ada stelde voor om de buitentent, die aan de binnenkant nat was, omgekeerd over de binnentent te drogen te leggen. Ze was bezig met het loshalen van de buitentent, toen er een stijgingsregen kwam, terwijl we nog steeds in de zon stonden.

Om half 9 zat alles op de fiets. We haalden het bestelde brood op bij de Brauerei en op een bankje bij de receptie ontbeten we. Om 10 over 9 reden we van camping Kreuzhof af.

We fietsten naar het centrum van Lenzkirch, waar we al snel de route kwijt waren.

Na enig vragen en terugrijden vonden we de route, die ons aan de andere kant van de Haslach over de oude spoorbaan steeds hoger boven de beek bracht. Over een onverhard pad reden we zo'n 100 meter boven het snel stromende water. We passeerden onze camping en het voormalige station van Kappel, gelegen op 807 meter hoogte.

In de bocht met een mooi uitzicht daalden we af langs de Wutach. Dit deden we voorzichtig, want we zaten nog steeds op het onverharde pad.

We kwamen klimmend en dalend langs een drukke weg richting Neustadt te rijden. Hier hadden we in het Ortsmitte een keuze. We konden een bocht afsnijden om via Hölzebruck meteen aan de hoogste klim van de vakantie te beginnen, of we konden naar Titisee fietsen.
Wij kozen voor het laatste. Over merendeels onverharde paden reden we onder een steeds dreigender wolkendek de laatste 7 km naar deze badplaats.

Er was een fietsverhuur, waar ik voor € 16,- een paar wielerhandschoenen aanschafte. Ada nam intussen een foto van de onweersbui boven het bergmeer.
We staken de weg over en zetten onze fietsen onder het afdak van Hotel Maritim.

Aan een tafeltje in het restaurant met uitzicht op het meer konden we de onweersbui tot ontwikkeling zien komen. Eerst konden we de overkant nog zien, daarna niet meer en tenslotte waren de bergwanden aan de zijkanten ook niet meer te zien.
Binnen zaten we aan de warme chocolademelk met slagroom en een Milchkaffee. En daar we deze vakantie zo veel mogelijk streekproducten bestelden, was dit keer de Schwarzwalder Kirschtorte aan de beurt.




Na bijna anderhalf uur was de onweersbui overgetrokken en konden wij met € 15,- minder op zak achter das Gewitter aan fietsen.
Iedereen kwam in dit toeristenplaatsje naar buiten, zodat het wel leek of we op de Dijk in Volendam fietsten tussen alle toeristen door.
In Titisee kwamen we langs de Koninkrijkszaal van de Jehova's getuigen. In Duitsland noemen ze zichzelf Jehova's Zeugen. Gelieve deze uitdrukking niet gebruiken, als ze op zondagmorgen voor uw deur staan. Het leidt wellicht tot misverstanden...
Door het dal van de Gutach klommen we steeds hoger. Het uitzicht werd ook steeds mooier.
Ada had de route goed bestudeerd, want we volgden niet de officiële route over de top van de 960 meter hoge Schottenmühl via Hölzebruck, maar kozen de weg langs de Langenordbach.

Bij Unterlangenordbach hadden we de Schwarzwald Panorama-Radweg weer opgepikt en we begonnen meteen flink te klimmen. Een kilometer verder zouden we flink af moeten dalen naar Unterschwarzenbach.
Maar Ada had een beter plan. We klommen verder over dezelfde weg. Af en toe was het behoorlijk steil, maar ook op een fiets met bepakking te doen. Slechts 1 keer moest ik lopen. Bij het heen en weer slingeren was ik in het gravel naast de weg gekomen en zakte er te diep in weg, daar het nog nat was van de onweersbui.

Op een bank in het bos lunchten we, met een prachtig uitzicht op het dal en de weg, die wij anders genomen hadden. We aten de boterhammen met kaas, chocoladeplakken en honing, die heerlijk langs je vingers liep. Gelukkig was er nat gras voorradig om de vingers schoon te wrijven.

We klommen verder door en kwamen bij het uitzichtspunt over het Schwarzbachdal. In de verte zag je de benevelde bergen. We waren de 1000 meter gepasseerd en moesten nog zo'n 100 meter hoger klimmen. Dat ging geleidelijker en het uitzicht werd steeds weidser. In de verte kon je vaag de contouren van de Alpen zien, beneden je de diverse dalen.


Een laatste steile klim bracht ons van 1050 naar 1100 meter.



Een weiland met koeien erin op de voorgrond, dalen diep onder je en bergketens aan alle zijden gaf ons een "Sound of music"-gevoel.


Door een bos daalden we over een onverhard pad langzaam af naar Eisenbach, waar het lastig was om de juiste route te vinden. Het routebord stond de verkeerde kant op. We keerden na 500 meter afdalen terug op onze schreden.
Een weg door het bos leidde wel naar Kirnbergsee, maar over een mountainbikeparcours. Niet ideaal voor fietsen met bepakking. Weer terug naar het bekende kruispunt.

Een vrouw wees ons de weg. Toch gingen we de mist in, kennelijk door een verkeerde uitleg van onze kant. We kwaen in Oberbränd. Dat was niet de bedoeling.
We keerden terug naar het inmiddels beruchte kruispunt en zowaar: we vonden de weg naar de Lange Allee. Dit betekende 6 km afdalen op een kaarsrecht onverhard pad. We hadden de 1000 km van deze vakantie inmiddels gepasseerd, toen we bij de Kirnsee uitkwamen na 50 km fietsen. Op het veld boven de ligweide mochten we de tent opzetten.

Het was redelijk warm in de zon, maar minder heet dan de afgelopen dagen. We gingen zwemmen in het meertje. Het water was heerlijk.
Om half 7 gingen we eten op het terras van het restaurant. Ada had tomatensoep, ik soep met slierten pannenkoek. Ada had noedels met tomatensaus, ik met pestosaus en garnalen.
We raakten aan de praat met de Duitsers, met wie we de tafel moesten delen. Eerst met een vader en een zoon uit Villingen, die vertelde, dat hij afgelopen winter op het ijs op de Titisee had gelopen. Toen zij weggingen kwamen onze buren uit Nördlingen aan onze tafel.

"Respekt", kregen we te horen, toen we vertelden, wat we gedaan hadden. Toen hij hoorde, dat wij 58 jaar waren, wist hij te vertellen, dat nog maar 2% van onze leeftijdsgenoten op deze manier kampeert.
Om 9 uur betaalden we € 35,- voor een prima maaltijd. Een half uur later begon het donker te worden op de meest frisse avond van de vakantie tot dan toe.

Wutach

Om 6 uur waren we wakker. De tent was al behoorlijk droog en daar andere campinggasten ook aan het ruimen waren, besloten we dit voorbeeld te volgen. Om kwart ver 6 werd de buitentent eraf gehaald, terwijl ik de binnentent nog aan het uitruimen was. Het begin van een chaotische dag.
Om 7 uur ontbeten we op het terras van restaurant Rhein-Perle. Een half uur later kwamen de eerste medewerkers van de camping, die Ada duidelijk maakten, dat dit niet de bedoeling was.
We pakten de bestelde broodjes, aten de croissantjes en om 20 voor 8 fietsten we de eerste meters van de Schwarzwald Panorama-Radweg.

We verlieten vrijwel meteen de Rijn om langs de Wutach te fietsen. Alles ging goed tot we in Tiengen langs de houten brug reden. Zoveel overdekte houten bruggen zijn er niet. We fietsten door, maar er kwamen geen richtingborden meer. Een steil klimmetje later nog niet. We reden weer terug en vanaf deze kant kon je de ijzeren paal met richtingbordjes in het struikgewas zien liggen.
We klommen naar Lauchringen, waar we in de Hauptstrasse bij Rewe wat boodschappen deden. Ada dronk koffie, ik een halve liter koude chocolademelk. Een kilometer verder pinde ik geld om het weekeinde door te komen.

We zaten op de route en klommen heel langzaam steeds wat hoger door een prachtig landschap. Via Wütoschingen en Degenau reden we op deze half bewolkte ochtend noordwaarts. Het was redelijk druk. Meer mensen hadden het idee opgevat om te gaan fietsen. Het vrij brede dal met aan weerszijden vrij hoge heuvels had veel weg van het Weserdal.
Tot Eberfingen verliep de route redelijk gelijkmatig, maar daar begon het klimmen.

Ik kwam er achter, dat ik mijn wielerhandschoenen in Lauchringen had laten liggen. Mijn moeder zou zeggen: "God straft onmiddellijk", want eerder die week had ik Ada de maat genomen, toen zij haar handschoenen niet kon vinden.
Even later reden we langs een boer, die vlak langs de weg hooi aan het keren was. Ik kreeg wat in mijn oog en liep voortdurend te tranen. Nota bene mijn rechteroog, die beter is dan mijn linker.
In Stühlingen was een fietsenmaker, maar de deur zat met een briefje: "Sorry, we're riding". We stonden dus voor een gesloten deur. Ik kocht wel bij een textielzaak 3 paar katoenen sokken, zodat ik het laatste paar met gaten erin eindelijk af kon voeren na een week gebruiken, wassen, gebruiken etc.
De volgende fietsenmaker was in Bonndorf, 21 km verderop. We hadden met veel klimmen voor de boeg exact 2 uur om in Bonndorf te geraken. Tot Grimmelhofen ging het over een onverhard pad door het bos langs een beek. Daarna verschenen de eerste pijlen op de kaart. Bij Lausheim was een terras tussen een steil stuk en een licht stijgend stuk.

De omgeving was erg mooi, maar daar heb je minder oog voor als je op tijd rijdt. En wat dat oog betreft: het rechteroog begon steeds meer te irriteren. Het klimmen ging na Lausheim gewoon door.
Desondanks zag het er naar uit, dat we net op tijd in Bonndorf zouden zijn nadat we de vlakte met akkers en uitzicht op de bergketens rondom gepasseerd waren.
Er stond een bord voor auto's met "Bonndorf 2 km". Ik wilde het fietspad volgen. Ada keek zonder leesbril en we hadden een prachtige, bochtige afdaling en we kwamen uit in....Brunnadern, een klein boerendorp. Van hieruit was het nog 8 km voornamelijk klimmen naar Bonndorf.
De wielerhandschoenen kon ik vergeten. Wat ik niet vergeten kon, was de pijnscheuten in mijn oog. Bij Wellendingen namen we onder een boom een lunchpauze. Ik depte mijn oog met koel water, maar dat gaf niet bepaald verlichting. Af en toe leek het er op, maar de irritatie kwam steeds terug.
Toen we in Wellendingen ook nog eens verkeerd reden, was voor mij de grens bereikt. Ik reed terug naar de drukke autoweg en vandaar naar Bonndorf, waar we 10 over 2 aankwamen.
We streken neer op een terras voor appelsap en jus d'orange en om de bidons te vullen. De zon was doorgekomen en het werd erg warm.


We klommen naar de Philosofenweg, waar we een prachtig uitzicht hadden.


We daalden in het bos af over een onverhard pad. Hier had ik het meeste last van mijn geïrriteerde rechteroog. Met dit oog gesloten daalde ik over dit stoffige pad af met mijn 30% slechtere linkeroog als kompas.
Zonder brokken kwamen we bij Gunderwangen op het verharde fietspad over een oude spoorbaan. Redelijk vlak, met grote diepte een paar meter naast de hekken. We reden over een paar spoorbruggen en kwamen in Lenzkirch, waar we een plek mochten zoeken op het achterste veld met bijna geen schaduw.
Ik ging douchen, terwijl Ada de tent inruimde. Daarbij liet ik veel water lopen in mijn bloeddoorlopen oog. Het verzachtte de pijn een beetje.
Ada ging daarna douchen en deed meteen boodschappen in de kampwinkel.

Ze kwam meteen terug met 2 ijsjes en 2 biertjes: Lenzkircher Landbier van Ernst Rogg. de brouwerij, die op de camping staat!

We hadden 76 km gefietst op deze dag vol hindernissen, waarbij ik me afvroeg, of de horzelbeet, waar ik de afgelopen week zo'n last had gehad, toch niet gewoon een teek was geweest.
Om 7 uur waren we op het terras van Kreuzhof te vinden, waar de bier van eigen brouwerij vergezeld ging van streekgerechten. Ada had gemarineerde cantharellen, ik runderragoôt met o.a. cranberries.
De dag erop wachtte ons een klim naar 1100 meter. Met een geïrriteerd oog voor mij een reden om vroeg naar bed te gaan.