Huize Brugzicht

Ik had me voorgenomen om een rustdag te nemen. En dan bedoel ik niet, dat ik niet zou gaan schaatsen, maar wel, dat ik veel minder zou doen dan te doen gebruikelijk in de afgelopen week.
Vanavond vertrek ik naar Boksum, waar we morgen met een groep schaatsvrienden van de IJVL gaan proberen de Elfstedentocht te volbrengen. En wellicht kopen we nog een aandenken aan deze schaatsdag.

Om half 10 was ik bij "Ut Dobbertje", waar alleen Mart Moraal, René Strelzyn en Henk Distelvelt op de afgesproken tijd aanwezig waren.

Wie wel aanwezig was, was de brandweer. Met een paar wagens zelfs. We hoorden zagen en inderdaad, toen we een kleine kilometer gereden hadden, zagen we een duiker het wak in duiken en onder het ijs verdwijnen. Het ijsduiken zag er professioneel uit.




Hopelijk blijft het alleen bij oefenen en hoeven ze nooit iemand onder het ijs vandaan te halen.
Er stond meer wind dan gisteren, dus het was toch wel aanzetten tegen de wind in richting Kaageiland. Ik zocht de brede rug van Mart en bleef zo lang mogelijk in zijn kielzog rijden.
Op de terugweg van de Buitenkaag kwamen we Jacques Doeleman en zijn zoon tegen, die over 't Joppe waren gekomen. De natte scheuren zitten er nog steeds, dus feitelijk rij je op een schots, die niet weg kan drijven. Jacques en Clemens schaatsten met ons mee richting "Ut Dobbertje", waar we Henk en Jan Versteegen en Richard Dieke zagen.
Na een praatje begon ik aan mijn tweede en laatste rit van 6,3 km naar de Ringvaart. Onderweg haalden we Mary Gerardts, Annette van Houwelingen en Gabriëlle Mans in. Voor het eerst tijdens deze schaatsperiode was dit trio compleet. Na even met hen geklets te hebben, moest ik een gat van 200 meter dichtrijden.
Normaal gesproken zou dat niet gebeurd zijn, maar Henk Distelvelt was zo enthousiast over het ijsduiken, dat hij zijn eigen variant aan ons liet zien: een zweefduik vanaf een stuk ijsschots. De jury waardeerde het met een ruime 9!





Op de terugweg namen we koffie en warme chocolademelk bij de Kaagsociëteit. Met de wind in de rug werden we naar ons beginpunt en voor vandaag mijn eindpunt geblazen.
Wiet van den Brink en Nicolien van der Hoorn kwamen net aanzetten. Voor ik op de fiets stapte liet ik aan Nicolien de voordelen van de kluunschaatsen even zien.
Om kwart voor 12 besteeg ik, na 25 km schaatsen, al mijn stalen ros en fietste nog even door richting Oud-Ade.
Bij Huize Brugzicht, waar altijd een koek-en-zopie is, zag ik een keurig geveegde baan. Als je baan volgde, dan had je een rondje van 5 km gereden.
Ja, en dan kruipt bij mij het bloed, waar het niet gaan kan. Ik trok mijn kluunschaatsen aan en reed dit rondje over de kronkelige boerensloten langs een paar molens naar Rijpwetering en vandaar terug om weer af te slaan naar Oud-Ade. Normaal gesproken is dit het hart van de Molen- en Merentocht.

Tijdens deze ronde was er een aangename verrassing: je kon bij Oud-Ade onder de brug bij de molen doorschaatsen. Dat kan slechts hoogst zelden. Meestal moet je hier klûnen.
Bij Zevenhuizen sloeg de route af naar het Vennemeer. Hier was het ijs matig. De rest van de 5 kilometer lange route was van het betere soort natuurijs. Vaak schoongeveegd zwart ijs, met af en toe een stukje sneeuwijs, waar je zo overheen kachelde. Het stuk naar Huize Brugzicht was weer prima ijs.
Zeker voor gezinnen met kinderen is dit een heel leuk en afwisselend rondje om te schaatsen. En voor andere schaatsers ook: omdat het zo mooi is op deze plekken, waar je anders nooit kunt komen!

Aan de beheerder van de koek-en-zopie,en tevens bewoner van Huize Brugzicht vroeg ik, waarom de 500 meter sneeuw naar de Zijl niet geveegd waren. Het antwoord gaf mooi weer, wat voor risicomijdend volk we zijn geworden: "Het ijs is daar nog niet overal dik genoeg. En als we geveegd hebben, en er gebeurd wat, dan zijn wij als ijsclub er voor aansprakelijk."
Tja, zo had ik het nog niet bekeken. Met mijn boerenverstand denk ik: een geveegde baan levert veel minder kans op valpartijen op, en heeft als grote voordeel, dat het ijs dan veel sneller aangroeit. Maar dat zal wel te simpel gedacht zijn van me....
Het liefst had ik er nog een tweede rondje aan vastgeplakt, maar de rust riep. Morgen kan ik in Fryslân nog lang genoeg schaatsen!