Ride for the roses

Voor de derde keer nam ik mee aan "Ride for the roses". De vorige 2 keren, in 2011 en 2015, vertrokken we vanuit de Veilinghallen van Aalsmeer. Daar we om half 10 aanwezig moesten zijn op het terrein van de Floriade bij Vijfhuizen, moest ik zekerheidshalve om half 8 de deur uit.
Zodoende moest ik er op dezelfde tijd uit al doordeweeks. Niks langer blijven liggen dus.
Na met Ada ontbeten te hebben vertrok ik op mijn oude Peugeot Avoriaz naar de Haarlemmermeer.

Na 34 kilometer fietsen en een klein buitje op de Bennebroekerdijk was ik om 9 uur bij de startplek. Om half 10 gingen we naar binnen. In de enorme hal zou om 10 uur het startschot gegeven worden.

Bij de inschrijfbalie gaf ik "Molen- en Merentocht" af voor de verkoop ten behoeve van het goede doel.

Ik stond met een paar wielrenners van "De Wokken" uit Nieuw-Vennep te praten tot 5 minuten voor het startschot gevraagd werd, of we stil wilden zijn. "The Rose" van Bette Middler, het volkslied van "Ride for the roses", werd gedraaid. Met het verlies van mijn oudste broer Kees  en Dick van Beelen nog vers in het geheugen en twee trainingsmaten en een vriend, bij wie ook kanker is geconstateerd, hakte dit lied er bij mij fors in.

Met kippenvel luisterde ik naar dit aangrijpende nummer.
Om 10 uur mochten de bedrijventeams als eersten vertrekken, wij vertrokken een kwartier later pas.

Ik reed in het kielzog van een groepje "Wokken", maar binnen een kilometer was ik het contact kwijt. Het was een gedrang van jewelste en diverse groepjes renners wrongen zich er tussen. Daar ik geen zin had in een buiteling, liet ik het maar zo.

Via de Driemerenweg en de Nieuwe Bennebroekerweg reed het enorme peloton, dat na 5 kilometer al verbrokkeld was in een serie pelotons, naar de Hoofdweg toe.

Daar kwam ik langs mijn geboortehuis, waar onder andere mijn broer Paul en zijn vrouw Trudy stonden te aan te moedigen. Uiteraard stopte ik even voor een kort praatje.

Hetzelfde gebeurde in Nieuwe Wetering, dat we via Abbenes en de Huigsloterdijk bereikten. Daar ontwaarde ik mijn trouwe supporters Joop van Egmond en Anneke Blom.
Toen ik weer opstapte, zag ik, dat de bezemwagen niet ver achter ons reed. Daar ik in mijn eentje tussen 2 groepen fietsers reed, was het buffelen tegen de wind in op weg naar Rijpwetering.
Eerst haalde een materiaalwagen me in, toen de ambulance en vervolgens de bezemwagen. En dat terwijl ik 26 kilometer per uur reed!

In Rijpwetering had ik last van deze 3 wagens. Ik kon zo naar het kleine peloton rijden, maar ik kon er gewoon niet langs! Dat lukte pas op de provinciale weg naar Leiderdorp.
Hier nam ik iemand op sleeptouw, die in zijn eentje het gat met het peloton niet dicht kon rijden. Hij bedankte me, toen het gelukt was, waarop ik antwoordde: "Ach, ik moest toch die kant op!"

Vlak voor Koudekerk zagen we een ambulance langs de kant van de weg, die een gevallen Daar deelnemer aan deze sponsortocht naar het ziekenhuis bracht.

Daar het peloton inmiddels verbrokkeld was geraakt en ik vrij vaak alleen of met een paar fietsers reed, had ik alle ruimte om de toeschouwers, die ons extra energie gaven, te gaan vermaken. Ieder peloton heeft recht op een clown en deze rol nam ik met verve op me met het groene kikkertje op het triatlonstuur. Met het kwakend geluid had ik de lachers op mijn hand en anders toch minstens een glimlach.

Ik geef het grif toe. Het publiek vermaken is bij mij een standaard afwijking.

Mensen kunnen immers beter om je lachen dan om je huilen. Via Alphen aan den Rijn reden we naar Zwammerdam. Hierbij haalde ik iemand in, die de hongerklop had. Met nog 50 kilometer te fietsen geen fijn idee. Ik stapte af en gaf hem een boterham met kaas. Intussen werden we weer ingehaald door de bezemwagen.
Ik ging weer in de achtervolging en was weer bijna bij het peloton, toen een vrijwilliger, die het niet helemaal begrepen had, ons tegenhield en de kruisende  auto's voorrang gaf.
De achtervolging werd dus verlengd, maar het lukte me met een klein plukje renners de aansluiting weer te bereiken bij de Nieuwkoopse plassen ter hoogte van de ijsbaan van Zwammerdam.
Op deze smalle weg stroopte het dusdanig op, dat we een paar minuten stil stonden. Een mooi moment voor een energiegelletje.

Toch waren deze gedwongen niet echt fijn. Je moet jezelf immers elke keer weer op gang trekken, terwijl een diesel het veel fijner vindt om gewoon stug door te kunnen malen.
Via Nieuwkoop, Papenveer, Leimuiden, Burgerveen en Rijsenhout reden we in kleine plukjes renners, die met de soms pittige tegenwind  worstelden, naar het Floriadeterrein terug. Daar stond ook een file van fietsers. Wandelend liepen we richting finish. Knijpend in het kikkertje kwam ik over de eindstreep, waar ik een rode roos kreeg.

Daar wist ik wel iemand voor! Met deze roos fietste ik naar het ziekenhuis, waar een vriend van me opgenomen was.

De voorlopige opbrengst van "Ride for the roses" bedroeg € 520.000,-. Dat plaatst de 4,7 miljoen, die Maarten van der Weijden met de Elfstedentocht ophaalde, in een heel ander daglicht. In zijn eentje haalde bij bijna 10 keer zoveel op als wij met ruim 5000 fietsers!

Na het ziekenhuisbezoek fietste ik naar huis, waar de kilometerteller op 176 kilometer stond met een gemiddelde van 24,2 kilometer per uur. Ik vermoed, dat dit het gemiddelde was van de snelste klimmers in de Vuelta a España, die in het wonderschone Asturias de lange slingerweg naar Lagos de Covadonga voor hun kiezen kregen.

Wie denkt, dat ik het rustig aan had gedaan, vergist zich deerlijk. 's Avonds had ik, toen ik uit de stoel opstond, kramp in de hamstrings van mijn linkerbeen. Ik had wel degelijk alles gegeven!

Supertrio

Toen ik nog heel wat jonger was dan dat ik nu ben, waren de harddraverijen heel wat belangrijker dan tegenwoordig. In die tijd had je bij de paardentoto het supertrio.
In die jaren had je ook een paard, dat vernoemd was naar de wereldkampioen schaatsen Kees Verkerk.

Er werd zelfs een wedstrijd georganiseerd tussen man en paard.

Nu heeft de KNSB in haar wijsheid besloten om een eigen variant van het supertrio de wereld in te sturen. Schaatstochten mogen van KNSB alleen met drie tegelijk: IJsclubs in Friesland zijn boos op de KNSB omdat de schaatsbond toertochten in de provincie pas wil toestaan als er drie tochten tegelijk worden gehouden. De bond wil daarmee tegengaan dat het te druk wordt bij toertochten.
De laatste jaren is de deelname aan toertochten, als die weer eens gehouden kunnen worden, steeds massaler. Om chaos tegen te gaan wil de bond de nieuwe regel invoeren. Als een ijsclub een toertocht wil organiseren, moet op ten minste op hetzelfde moment ook op twee andere plaatsen een tocht worden verreden.
Zo worden de deelnemers verspreid, en is het minder druk. De bond is bang voor grote verkeersproblemen in Friesland als er op natuurijs kan worden geschaatst. In Noord-Holland geldt de nieuwe regel al.
"We moeten meer verstand gebruiken dan de schaatsers, die ten koste van alles het ijs op willen," zegt Rieks Poelman, de voorzitter van de toer-afdeling van de KNSB tegen Omrop Fryslân.
IJsclubs zijn minder enthousiast over het plan. "Je kan de ene plek niet vergelijken met de andere", zegt de voorzitter van de ijsclub van Eernewoude. "Op plekken met ondiep water kan eerder gereden worden dan op diep water."
Als de maatregel van de KNSB doorgaat zouden toertochten over ondiep water moeten wachten tot op andere plekken het ijs dik genoeg is. Een ander bezwaar van de ijsclubs is dat de traditionele strijd wie de eerste wedstrijd kan organiseren, zou komen te vervallen.
Ook voor de schaatsers zou de regel nadelig kunnen uitpakken, denken de ijsclubs. Omdat er verschillende wedstrijden op hetzelfde moment worden gehouden, zullen schaatsers moeten kiezen welke tochten ze wel en niet doen.

Nu wil het toeval, dat ik op dit gebied een ervaringsdeskundige ben. In januari 2009 kon je in onze omgeving voor het eerst sinds 1997 weer een officiële toertocht schaatsen. In Aarlanderveen was het zo druk, dat ik de term fileklûnen bedacht.

Het jaar erop hadden we een heerlijke schaatsdag op de Ankeveense plassen. We vonden het een uitstekend idee van de KNSB om zeer veel mensen naar het Henschotermeer bij Woudenberg te lokken. Bij thuiskomst hoorden we, dat er op dat rondje van 2 km (vergelijkbaar met de Vogelplas), 5000 schaatsers waren afgekomen. Op de veel grotere Ankeveense plassen reed niet eens de helft van dat aantal rond.

De derde pleziertocht hadden we op de Wieden. Wij hadden alle ruimte op de Beulakerwijde, terwijl een paar kilometer verderop de Vijfmerentocht werd afgelast vanwege de enorme toeloop. 's Middags schaatsten we door rustig Giethoorn, nadat de horde schaatsers van die ochtend vertrokken was. Zo kan het dus ook!

Met mijn ervaring sluit ik me volledig aan bij de ijsclubs, die verzet aantekenen tegen dit plan van de KNSB. Als je ergens een toertocht kunt organiseren, dan levert dat flink wat geld op voor de organiserende schaatsverenigingen, die het geld weer ten goede laten komen aan de schaatssport. Zo florissant staat de KNSB er nou ook weer niet bij, dat ze dit geld wil laten liggen.

Er zijn al heel wat toertochten al jarenlang niet georganiseerd. De laatste officiële Molen- en Merentocht op en rond De Kaag stamt uit....1997! Stel je eens voor, dat deze eindelijk weer een keer verreden zou kunnen worden zou kunnen worden en dat de Molentocht afgelast zou worden, omdat er niet tegelijkertijd 2 andere toertochten georganiseerd kunnen worden. Dit is toch niet te verkopen aan de organiserende ijsclubs, die al 20 jaar wachten op deze prachtige schaatstocht.
Dus KNSB, doe niet zo stug
geef ons de enkele toertocht terug!

Labbekakken

De droom van iedere schrijver is om een nieuw woord te verzinnen. Mij is dat gelukt toen mij het woord "fileklûnen" te binnen schoot.

Een goed alternatief is het aan de vergetelheid ontrukken van een "vergeten woord". Welnu, dat lukte werkgeversvoorzitter Hans de Boer met het gebruik van het woord "labbekakken" in een interview in de Volkskrant.
Hij kreeg over zijn denigrerende opmerkingen terecht een stortvloed aan kritiek over zich heen. Diezelfde dag meldde de voorzitter van VNO-NCW, dat hij spijt heeft van zijn gebruik van het woord "labbekakken".
Let wel, hij heeft spijt van zijn woordkeuze. Maar niet van de inhoud!!!
De mentaliteit, die hier schuil achter werd keurig verbeeld door topcartoonist Tom Janssen.

Je moet maar durven. VNO-NCW beloofde in het Sociaal Akkoord, dat in het voorjaar van 2013 werd gesloten met het kabinet en de FNV, te zorgen voor honderdduizend banen voor mensen met een arbeidsbeperking. Daar is niets van terecht gekomen.
Nog erger is het op het gebied van het in vaste dienst nemen van flexwerkers. Op alle mogelijke manieren proberen werkgevers onder deze afspraak uit te komen.
Net zo goed, als ze jarenlang het Burgerlijk Wetboek aan de laars hebben gelapt. Hierin stond, dat werknemers een proeftijd hadden van 2 of 3 maanden en daarna in vaste dienst moesten komen. Hoeveel werknemers hebben de laatste 10 jaar daadwerkelijk een vast contract gekregen in vergelijking met werknemers met flexcontract op flexcontract?

En wat deed de politiek? Zij beloonde deze wetsovertreding!
Iedereen wordt geacht door te werken tot zijn 67e. Maar als je de pech hebt om boven je 50e je baan kwijt te raken, dan kun je solliciteren tot je een ons weegt, maar een baan zul je niet meer krijgen. Simpelweg doordat je zonder iets te horen niet eens meer uitgenodigd wordt voor een sollicitatiegesprek. We mogen het geen leeftijdsdiscriminatie noemen, maar dat is het natuurlijk wel.

Er zijn mensen, die 30 tot 40 jaar bij een baas gewerkt hebben, 30 jaar hebben meebetaald aan de VUT en na een reorganisatieronde kansloos via de WW richting bijstand afdrijven. En als klap op de vuurpijl krijgen ze van de VNO-NCW-voorziter te horen, dat ze labbekakken zijn.
In het interview in de Volkskrant liet blaasbalg Hans de Boer zien, dat hij totaal ongeschikt is voor die functie.

Fileklûnen

Voor het eerst in jaren stond in onze omgeving een officiële toertocht op het programma, de Molenviergangtocht, die vanuit Aarlanderveen vertrok. Via een sluiproute, die we per ongeluk hadden, reden we, Hans Boers, René Strelzyn en ondergetekende, naar Aarlanderveen, waar files stonden. In het weiland konden we de auto van Hans parkeren, waarna we ons in gingen schrijven bij Het Oude Rechthuis. Ook daar moesten we in de rij staan.
Met de stempelkaart op zak vertrokken we naar het ijs. Hier was het heel druk, terwijl er nog van alle kanten auto's met schaatsers aankwamen. Om 11 uur gingen we van start. Het eerste stuk van de tocht bevatte veel kluunplaatsen. Met de drukte op het ijs werd het fileklûnen.
Bij een van de eerste boerensloten had ik al in de gaten, dat een tweede ronde er niet echt inzat. Aan de kanten begon er al water op het ijs te komen, zodat de sneeuw die vannacht gevallen was veranderde in een bruine drab.
Op de brede sloten was het prima om te schaatsen, maar de smalle sloten naar de stempelposten, waar we wederom moesten fileklûnen, werden al snel slechter. Vooral de bovenlaag werd door de grote drukte bros. René wist het, komende vanaf de Dikke molen, treffend te verwoorden:"Het laminaat komt los."
Onderweg kwamen we Hans den Outer en Henk Distelveld tegen, die ons vertelden, dat de sloot op de officiële route zeer slecht werd. Daar we aan de rand van de Nieuwkoopse plassen waren, stapten we op een belendende sloot, waarover we naar Zwammerdam probeerden te schaatsen. Het was inmiddels zonnig geworden, maar de weg naar Zwammerdam werd geblokkeerd door een enorm wak. Wij maakten rechtsomkeer en reden naar de Nieuwkoopse plassen, die er in het gefilterde zonlicht met sneeuw op het ijs en de rietkraag in een oranje gloed sprookjesachtig uit zag. Op het meer waren ze bezig de toertocht voor morgen uit te zetten.
We reden een rondje, om vervolgens naar Meije te rijden, waar we in een café warme chocomel namen. Het was inmiddels aardig gaan dooien. Toen we na een aantal keren klûnen de Meije achter ons konden laten en de Nieuwkoopse plassen weer op reden, zag alles er veel grauwer uit. Veel sneeuw was weggedooid en het schaatste veel zwaarder, doordat je dieper in het ijs sneed.
Na voor de tweede keer over het meer gereden te hebben, begaven we ons maar de Molenviergangtocht, waar we de laatste 3 kilometer op ijs met veel plassen water reden en weer konden fileklûnen. Wat zijn kluunschaatsen op deze dag toch een uitkomst. Bij het eindpunt, na 50 km schaatsen, kwamen we Hetty ten Oever en Shirley Jaarsma tegen, die met ons mee terug zouden rijden naar Leiden. Het ijs was, mede door de regen en de dooi al flink aan gort gereden door de 3000 toerrijders en minimaal 2000 zwartrijders. Dat de inschrijving pas om 1 uur sloot verbaasde me eerlijk gezegd, gezien de conditie van het ijs om 11 uur op sommige sloten. En degenen die niet meer mochten starten? Dat zullen vast wel zwartrijders zijn geworden.....
Ondanks de regen op de laatste 3 kilometer en het fileklûnen hebben we volop genoten van de Molenviergangtocht.

Wij reden de Molenviergangtocht netjes uit, maar tussendoor schaatsten wij heerlijk op de vrijwel lege Nieuwkoopse plassen. Met een klein beetje creativiteit kom je letterlijk en figuurlijk een heel eind.