Het land van Nils Holgersson

Het was gisterenavond net zo druk in de Leidse IJshal als vorige week dinsdagavond. En net als 7 dagen geleden werd het verschil gemaakt door een groep nieuwkomers.

Het bleek een groep Deense scholieren te zijn, die in het kader van een uitwisselingsprogramma naar Nederland waren gekomen en zodoende kennis maakten met de meest Hollandse sport, die maar denkbaar is: schaatsen.
Nu is ons Deens niet meer wat het geweest is, maar gelukkig reed de fameuze Noorse crack Mårtin Långbrøk gisterenavond ook op het spiegelgladde ijs aan de Vondellaan.

De Scandinavische talen hebben veel van elkaar weg, dus dat was een kolfje naar de hand van Mårtin Långbrøk. Hij wees de Deense jeugd erop, dat het het handigste is, als zij ook gewoon tegen de klok in blijven rijden.

Hoe het mogelijk is, is mij een compleet raadsel, maar de Noorse schaatsbond heeft besloten om hun geheime wapen Mårtin Långbrøk niet mee te nemen naar Sotsji. Nu is hij geen man om bij de pakken neer te gaan zitten, dus vertrekt hij binnenkort naar het land van Nils Holgersson.

In Sverige gaat deze stoere Viking in de buurt van Falun op een Zweeds meer, dat bedekt is met 20 cm dik ijs, de Alternatieve Elfstedentocht schaatsen.

Ik voorspel u: met Mårtin Långbrøk erbij is het spel binnen de kortste keren op de wagen.

Een tweede voorspelling, die ik hier doe, is eigenlijk meer een waarschuwing: maak in de buurt van Mårtin Långbrøk geen grappen over kabouterschaatsen in het land van Nils Holgersson, want de kans is groot, dat het u net zo slecht zal bekomen als Nils Holgersson zelf, die als straf voor het sarren van en het denigrerend doen over een kabouter zelf tot minimale proporties verschrompelde.

Tart Mårtin Långbrøk dus niet!

Shorttrack

Afgelopen zondag was Andere tijden Sport gewijd aan shorttrack. De wereldtop reed in de jaren '80 in de Leidse IJshal.

Voor degenen, die de uitzending gemist hebben: hier is de link naar Uitzending gemist over het Shorttracken.

"Speciaal voor Bert Breed!"

Het begon gisteren met een bericht op Facebook. Teun de Reede had er een link naar "Susannah's still alive" van Dave Davies geplaatst.

Mijn verzoek was om dit nummer vanmorgen bij de "Krasse knarren" te draaien. Hetgeen geschiedde en werd aangekondigd met "Speciaal voor Bert Breed!" Teun had de cd "The best of The Kinks" meegenomen, zodat we het eerste half uur heerlijk schaatsten op de veelal vrolijke klanken van deze Londense popgroep.

Met een peloton van een man of 20 en 10 personen, die alleen of in kleine groepjes hun rondjes draaiden, werkten we in redelijk rap tempo de piramide af. Daar iedereen het bij kon houden, hadden we het voor het peloton juiste tempo gevonden.
Op het eind deden we nog een blokje van 5, 4, 3, 2 en 1 rondjes met 1 rondje rust tussendoor. Het tempo vloog omhoog.
Terwijl de ene Breed ging, kwam de volgende. Mijn dochter ging kunstschaatsen op de binnenring. maar dat was niet "Speciaal voor Bert Breed!"

Een koude oorlog

Een van de meest tumultueuze Elfstedentochten vond plaats op 3 februari 1954, vandaag exact 60 jaar geleden. Over deze Tocht der Tochten, die door Jeen van den Berg gewonnen is in een toptijd, die pas in 1985 door Evert van Benthem verbeterd zou worden, is een zeer leesbaar boek geschreven: "Een koude oorlog".

In het boek "Een koude oorlog" reconstrueert Dirk Vellenga de Elfstedentocht van 1954. De herinnering aan het tumultueuze verloop van deze wedstrijd bezorgt een aantal van de schaatsers die vooraan meestreden zelfs na vijftig jaar nog een kille huivering.
De auteur verzamelde de stof voor dit boek door de grote namen van toen (Jeen van den Berg, Anton Verhoeven, Jan Charisius, Aad de Koning, Jeen Nauta en vele anderen) op te zoeken en hun anekdotes, ontberingen en snoeverij te noteren voordat dit onmogelijk is geworden. Daarnaast bestudeerde hij nauwgezet de onlangs vrijgegeven archieven van de Elfstedenvereniging en een groot aantal andere bronnen.
Uit al dit materiaal kneedde Vellenga het uiterst levendige beeld van een wedstrijd: van de voorbereidingen, de nerveuze nacht voor de tocht, de kleding, het eten en drinken tot en met de animositeit in het schaatserspeloton vol koppige eenlingen die elkaar voor geen cent vertrouwen.

"Een koude oorlog" is geschreven vanuit een consequent vertelperspectief dat de illusie biedt dat alles zich voltrekt terwijl je het boek leest. Terloops ontstaat een haarscherp beeld van een tijd: een beeld van het dagelijks leven waarin de radio nog grotendeels de collectieve ervaring bepaalt, de geur van soberheid en zuinigheid die over alles hangt, de botsing tussen amateurisme en professionalisme (1954 is ook het jaar waarin Nederland profvoetbal krijgt). En hoe de schrijver daar zelf, aanwezig als jongetje van zes, tussen staat. Op 3 februari 1954 begint zijn bewuste leven.
Vandaag werd bekend, dat er een onbekende film is opgedoken van de Elfstedentocht van 1954.

In 1956 werd er weer een Elfstedentocht gehouden, waarbij de vijfkoppige kopgroep hand in hand over de finish ging.

Dat er niet werd gesprint is alleen te begrijpen als men weet, dat Aad de Koning, Jeen Nauta en Anton Verhoeven in 1954 ook in de kopgroep hadden gezeten. Jan van den Hoorn en Maus Wijnhout sloten zich als "nieuwkomers" bij het Pact van Vrouwbuurstermolen aan, dat als voornaamste doel had te voorkomen, dat Jeen van den Berg opnieuw de Tocht der Tochten zou winnen.
De vijf werden niet als winnaars erkend. De koude oorlog van 1954 bleef voortduren. Tussen de neven Jeen Nauta en Jeen van den Berg is het nooit meer goed gekomen.

De Postma doctrine

Het klinkt als een titel van een roman van Robert Ludlum of Dan Brown, maar de Postma doctrine is een stuk ouder en veel realistischer.


Vorige week werd ik op www.weerwoord.be doorgelinkt naar een zeer informatief artikel over de Postma doctrine. Voor de goede orde: het betreft, zo vlak voor de Olympische Spelen, in dit geval niet oud-Olympisch, Europees en Wereldkampioen schaatsen Ids Postma.
De Postma doctrine is bedacht door de meteoroloog en plaatsvervangend directeur bij het KNMI Klaas Rienk Postma.
De Postma doctrine luidt als volgt: "In een koude winter pakken alle zacht lijkende verwachtingen in werkelijkheid een stuk kouder uit, terwijl in een zachte winter alle koud lijkende verwachtingen belangrijk zachter uitpakken."

De temperatuurkaart op ooghoogte van afgelopen morgen is daar een treffend voorbeeld van. In een koude winter waren dit uitstekende weersomstandigheden geweest om de temperaturen fors onder 0 te krijgen: onbewolkt en vrijwel windstil. In deze verlengde herfst heeft het alleen op klomphoogte licht gevroren.
Het voor iedere schaatsliefhebber interessante artikel is te vinden door te klikken op het groene "De doctrine van Postma nader bekeken".

Als u iets meer wit begrijpen van het winterweer in Nederland, kan ik u de Postma doctrine van harte aanbevelen.

"Hoe komt het, dat we alweer tegenwind hebben?"

Het was zowaar eens een zonnige dag na de vele regens van de afgelopen maand.

Het was heerlijk weer om te gaan hardlopen. Hans Boers was verhinderd, dus ik ging in mijn eentje van huis uit lopen.
Langs de Schenksloot liep ik naar de Rijndijk en vandaar naar het Valkenburgse Meer.

Ik liep door naar de Wassenaarse Zijl over het met veel wandelaars in bezit genomen fietspad. Ongeveer 100 meter voor me liep een andere hardloper in een oranje trainingsjack. Hoe ik ook mijn best deed, om dichterbij te komen, het lukte me aanvankelijk niet om dichterbij te komen. Dat lukte uiteindelijk door het trainingsschema van deze loper. Om de kilometer stopte hij een seconde of 10, kennelijk om zijn kilometergegevens vast te leggen in een trainingslogboek. Na een tweetal van deze stops had ik hem bijgehaald.
Ondertussen waren we langs de Wassenaarse Zijl een tiental veelal in het geel gehulde lopers en fietsers tegengekomen. Aan de hand van de opdruk "Roparun" op één van de shirts was hun trainingsdoel duidelijk te traceren.
Bij de jachthaven van Wassenaar sloeg ik linksaf om langs het Adelbert College en de Amerikaanse school over de Via 44 weer naar Leiden terug te lopen. Ter hoogte van de laatstgenoemde school kwamen een vader en zijn zoontje me tegemoet gereden. Het jongetje vroeg aan zijn vader: "Hoe komt het, dat we alweer tegenwind hebben?"
Waar heb ik dat eerder gehoord?
Langs de Haagsche Schouw en de Rijndijk liep ik het fietspad langs de Schenksloot af tot bij de molen, waar ik een prachtig uitzicht had over de weilanden en aan de hemel de kleurenpracht van vele pasteltinten in de sluierbewolking.

"Daar zit een flinke hoeveelheid spekvet op de bank!"

Het zou mijn moeders 102e verjaardag zijn geweest. Een mooie gelegenheid om de familie Breed weer eens bij elkaar te krijgen. Leo en Joke hadden hun huis ter beschikking gesteld.
Ada en ik fietsten in de regen naar het Centraal station. Aanvankelijk waren we van plan om naar Nieuw-Vennep te fietsen, maar buienradar beloofde niet veel goeds. Ten onrechte bleek achteraf. In mijn geboorteplaats was het al droog.
We wandelden naar de Hoofdweg, waar het al vrij snel een gekakel van jewelste was. Met mijn 8 zussen bij elkaar is dat een fluitje van een cent.
Johan en Tineke waren er voor uit Rotterdam gekomen. Johan had zijn haar wat langer laten groeien dan het kortgeknipte kapsel, dat wij van hem kenden. Hij bleek krullen te hebben.
"Heb je een permanentje", werd er aan hem gevraagd.
"Welnee", antwoordde ik en rondde dit intikkertje doeltreffend af: "Als Feyenoord-supporter heb je permanent zorgen!"
Tineke zorgde even later voor de komische noot. Ze had het gevoel, dat haar schoen niet lekker zat. Ze deed die even uit en haalde daar een kettinkje uit, dat ze kwijt was. Ik zong er meteen een toepasselijk lied bij.

Het was gezellig en er was genoeg te eten en te drinken. Nu hebben we in mijn familie aanleg om dik te worden. Als ik niet zo veel zou sporten, dan zou mijn gewicht ook snel toenemen.
Er zaten 5 zussen op een bank, hetgeen mijn zwager Cor de opmerking ontlokte: "Daar zit een flinke hoeveelheid spekvet op de bank!"

Na de erwtensoep en de Jan in de zak wandelden Ada en ik over het bedrijventerrein achter de Hoofdweg.

Ongeveer de helft van de bedrijfspanden staat te huur of te koop. De economische crisis is ook in de buurt van Schiphol duidelijk zichtbaar.

Over afslanken gesproken. Er zit weinig vet meer op de botten....