The Hambleton Hills

Na een wat rommelige nacht zaten we na een warme douche voor Ada en een vrij koude voor Bert om 8 uur aan de ontbijttafel. De vrouw van the Bed & Breakfast kwam van buiten.

Ginni was op zoek geweest naar verse eieren, maar het varken had deze opgegeten. Life on the farm.

Het was nevelig, toen we aan het ontbijt zaten, maar het zicht werd al snel helderder. Wat meteen helder was, dat was de hoge sopraan van Kate Bush. Om het ontbijt nog aangenamer te maken, konden we genieten van haar fantastische muziek. Maar ja, we verbleven dan ook op "Woeste hoogten".

Vandaag zouden we een rondje door en om the Hambleton Hills fietsen.

We zouden een flink deel van the White Rose Cycleroute volgen.

In onze jas vertrokken we van "High Paradise Farm". Over the Cleveland Way, op dit stuk een door stenen van allerhande formaat nogal hobbelig pad, trapten we naar de weg van Boltby naar Hawnby. Hier sloegen we af naar de laatstgenoemde plaats.

Het was een slingerende weg met klimmen en dalen, waarbij we prachtige vergezichten hadden. Een afdaling van 20% bracht ons in het pittoreske dorpje Hawnby.

Daarna moest er geklommen worden. Wat minder steil, maar veel langer door. Zo kwamen we op het heidegebied Hawnby Moor, waar de heide voor een deel al paars kleurde.

Dat deden de wolken niet. Die waren loodgrijs en zoals voorspeld zou het gaan regenen. Wij trokken onze regenbroeken aan, voor we door dit zeer dunbevolkte gebied zouden trekken.

Met enige regelmaat stopten we om wat foto's te maken van dit hooggelegen heidelandschap.

De regenbui duurde niet al te lang, maar af en toe spetterde het lichtjes onder een grauw wolkendek.

Er volgde een stuk met veel steile klimmetjes en dalen, terwijl het bord "Ford" er op wees, dat er na een regenperiode een beek over de weg stroomt. Nu was het al anderhalve week grotendeels droog, dus daar hadden we geen last van.

Op de 9 mijl tussen Hawnby en Osmotherly kwamen we wat boerderijen tegen, maar verder was er geen bebouwing.

Om een uur of 12 daalden we na een heerlijke maar redelijk zware fietstocht af naar Osmotherly, waar we in "The Coffeepot" op deze vrij koude zomerdag milkcoffee, hot chocolat en oatscake bestelden.

Het bezoek aan het toilet leverde een schaterlach op. Op de houten stortbak boven je hoofd kon je lezen, dat deze 100 jaar oude stortbak niet te hard doorgetrokken moest worden, omdat je anders een plens water over je heen zou krijgen!

In "The Coffeepot" raakten we aan de praat met een paar uit Liverpool, die "The Beatles"3 keer live hebben zien optreden. In die tijd zinderde de stad van de creativiteit. Er gebeurde van alles. "Exciting!"


Na deze tussenstop reden we door naar Cod Beck, een stuwmeer ten noorden van Osmotherley. Hier lunchten we op een bank aan de oever van het stuwmeer. Over onverharde paden klommen we door naar het punt, waar route 65 en 656 samenkwamen.


Wij volgden route 65. Aanvankelijk ging deze over onverharde paden, die door de rupsbanden, die iets te maken hadden met de boskap, nog hobbeliger was geworden.


Met klimmen is dit minder hinderlijk dan met afdalen. In deze volgorde kregen we het ook voor onze kiezen.



Bij Moorhousereden we weer op asfalt, waarna het lekker opschoot. Via Kipwich en Cowesby kwamen we in Kirby Knowle, waar we net als gisteren langs de wegversperring konden rijden.
Via Felixkirk kwamen we in Suton under Whitestonecliffe, waar we tot Sutton Bank over de drukke A170 reden. Alleen de klim van 25% was voor ons een maatje te groot.

Terwijl de auto's langs ons heen snelden, liepen wij de steile haarspeldbocht naar de top met de fiets in de hand.

Om 4 uur namen we cappuccino en jus d'orange met 2 stukken taart, waarna we in het informatiecentrum diverse routekaarten bestudeerden voor de terugweg naar Hull. De conclusie was, dat we ons plan aan moesten passen.

Via een voetpad over de hei kwamen we uit bij "the most beautiful view in England".

Het uitkijkpunt op Sutton Bank is inderdaad fenomenaal.

Mede dankzij het halfbewolkte weer van vanmiddag kon je enorm ver kijken.

Het Wensleydale zo'n 50 kilometer verderop was prima zichtbaar!

Zo ver hoefden we vandaag niet meer. We moesten een kilometer of 10 over the Cleveland Way rijden om bij ons Bed & Breakfast uit te komen. De weg liep vrij egaal over de rug van the Hambleton Hills.



Om 6 uur kwamen we aan na een tocht van 57,5 kilometer.

Terug op onze kamer in "High Paradise Farm" zag ik naast het bed wat op de grond liggen. Het waren hondendrollen. Ada had de deur van onze kamer open laten staan om goed door te kunnen luchten. Een van de 3 honden zag zijn kans schoon....

Met een stuk toiletpapier ruimde ik de uitwerpselen weg. We douchten ons, waarna we om 7 uur aan konden schuiven voor de door gastvrouw Ginni Skilbeck klaargemaakte meaty and veggie platter. We namen een Yorkshire ijsje als toetje en ik een Helmsley Honet als slaapmutsje. We zijn immers ook geen 60 meer....

Een boerkini in de branding

Met het oog op de Halve marathon van Katwijk van aanstaande zaterdag hadden Hans Boers en ik afgesproken om vanmorgen een duin- en strandtraining op het programma te zetten. Om half 11 hadden we afgesproken bij de Erik Hazelhoff Roelfzematunnel, waar vandaan we naar Wassenaarse slag fietsten, de plek waar we 4 weken geleden brons wonnen bij de 22e Wassenaarse zwemloop.

We kozen ervoor om een deel van het parcours in omgekeerde richting te lopen. Het was bewolkt, de temperatuur was een graad of 18 en er stond niet al te veel wind. Kortom: ideale omstandigheden om te sporten. Over schelpenpaden met veel korte klimmetjes en afdalingen liepen we naar Katwijk toe.
Bij camping "Zuidduinen" namen we de strandopgang naar het vrij brede strand. Over het redelijk harde strand liepen we richting Wassenaarse slag. Vlak voor we hier waren, namen we de strandopgang. In het mulle zand klommen we omhoog om achter de zeereep over schelpenpaden naar hotel "Duinoord" te lopen.

Door de bossen ging de duintraining verder tot we na een kleine anderhalf uur terug waren bij onze fietsen. We wandelden met extra kleding naar het strand toe. Daar gingen we in de flinke golven tussen de surfers zwemmen in het door het warme weer van de laatste maand flink opgewarmde water.

In de jaren '70 had Gerard Cox een grote hit met "Een broekje in de branding". Vandaag zag ik voor het eerst een boerkini in de branding.

Boudewijn de Groot had gelijk: "Er komen andere tijden".

Na onze triatlon volbracht te hebben, namen we een ijsje bij het verlaten van het strand om huiswaarts te fietsen. We hadden een perfecte training gehad.

High tea

Een paar weken geleden hadden mijn vrouw en ik een uitnodiging ontvangen voor een high tea in het theepaviljoen in "De Horsten".

Zodoende fietste ik na vanochtend gewerkt te hebben naar Voorschoten, waar ik voor de verandering een keer de hoofdingang nam. Normaal gesproken komen Hans Boers en ik het koninklijke landgoed binnen via de artiesteningang. Dan lopen we een rondje door "De Horsten" om vervolgens door de hoofdingang over de ventweg langs de Papelaan onze weg te vervolgen.

In het theehuis wachtte ik op de jarige Rens, die met vier anderen een wandeling had gemaakt over dit prachtige park. Toen zij aankwamen gingen we buiten zitten. Het was bewolkt, maar de temperatuur was met zo'n 20 graden prima. Net als de high tea trouwens. Het ene gerecht was nog lekkerder dan het andere.

Na de high tea wandelden we met zijn zessen terug naar de Papelaan.

Na het grote grasveld stuitten we op deze met zwammen en elfenbankjes begroeide boom.


Na de porseleinzwam viel er wederom een fraaie paddenstoel te ontdekken.



Bij de hoofdingang namen we afscheid van Rens en Mieke en hun andere gasten. Met Ada fietste ik met een goed gevulde maag terug naar huis. We hoefden na de high tea niet meer te koken,

Domper

Het was gisteren nog steeds een flink warme dag, maar het was al merkbaar, dat er verandering in de lucht zat. Na naar de bibliotheek aan de Hoorneslaan gefietst te hebben, deed ik met de biebauto een rondje langs de andere vestigingen.

In Valkenburg moest ik een stuk verder lopen om de kratten te wisselen, daar het bij "Het Dorpshuis" zeer druk was met kermisklanten.

Na een ritje naar Rijnsburg kwam ik, terwijl ik kratten sjouwde, Jan Pieter Tensen tegen, met wie ik in de Leidse IJshal heel veel rondjes geschaatst heb bij de 1000 rondjes van Leiden.

Hij was bezig met het verspreiden van folders om lid te worden van de Rijnsburgse IJsclub. Bij deze hoopt dit IJVL-lid, dat deze doordouwer veel Rijnsburgse ingezetenen enthousiast kan maken voor de schaatssport.

Na de wekelijkse avonddienst fietste ik naar het gemeentehuis van Katwijk. Daar zou na zeer veel onderzoeken en afgeschoten plannen eindelijk een beslissing gaan vallen over een locatie voor de nieuwe Hoofdbibliotheek. Hoopvol gestemd reed ik naar de gemeenteraadsvergadering, maar al snel werd me duidelijk, dat ik terecht gekomen was in iets, wat prachtig is samengevat in de titel van een gedichtenbundel van Martinus Nijhoff: "Lees maar, er staat niet wat er staat".

Van een drietal partijen was al bekend, dat ze hoe dan ook tegen de verhuizing van de bibliotheek naar de Noordzeepassage zouden zijn.

Maar dat de Partij van de Arbeid zich op deze besluitvormende vergadering tegen het zoveelste plan keerde, verbaasd mij hogelijk. De PvdA maakte zich in het kabinet Den Uyl sterk voor spreiding van kennis, macht en inkomen. In deze volgorde!
In vroeger tijden stond de bibliotheek hoog aangeschreven bij de sociaal-democraten. Samen met het onderwijs moesten zij zorgen voor volksverheffing. Daar was gisterenavond niet veel van te merken tijdens de gemeenteraadsvergadering. Ik snap wel, waarom het in electoraal opzicht niet zo goed gaat met de PvdA. Als je te ver afdrijft van je oorsprong, verlies je vanzelf je eigen achterban.

Daar diverse andere partijen ook hun kruit droog hielden op deze besluitvormende vergadering, eindigde deze vergadering met hetgeen wij bij de bibliotheek al zo vaak meegemaakt hebben: uitstel, met een gerede kans op afstel. Met dank aan de vaak anonieme schreeuwers in de sociale media, die de toon hiervoor gezet hebben.

De avond eindigde in een domper. Niet alleen voor ons, maar ook voor burgemeester Jos Wienen, die na zijn laatste gemeenteraadsvergadering voor zijn vertrek naar Haarlem, na zich 15 jaar ingezet te hebben voor nieuwbouw van de bibliotheek, met een vals slotakkoord gaat vertrekken.

Want het gekke is: er ligt 11 miljoen euro klaar voor een nieuwe Hoofdbieb. Daarnaast hebben we in 2014 een structurele bezuiniging voor onze kiezen gehad van € 200.000,- per jaar. Het verhaal erbij was, dat we in 2014 in een ander pand zouden zitten, waarin we efficiënter zouden kunnen werken. We zitten nog steeds in het onpraktische gebouw aan de Schelpendam, maar de 2 ton zijn we wel kwijt. Als je dit bedrag over 40 jaar rekent, de tijd waarvoor je een nieuwe bibliotheek neerzet, dan kom ik uit op 8 miljoen euro. Reken je daar de hypotheekrente over deze periode bij, dan kom je volgens mij uit op een bedrag, dat de 11 miljoen euro dicht benadert. Kortom: we betalen het uit eigen zak!
Na afloop sprak ik met een gemeenteraadslid, die nog wel verwacht, dat de uitkomst uiteindelijk positief zal zijn: "Vanavond werden er politieke spelletjes gespeeld!"

Ik mag het hopen. Vooralsnog ging ik wel voor de zoveelste keer met een domper naar huis.