DijkenSport.nl

Het stond al een tijdje in mijn agenda: 1 september Dijkentocht Beneden-Leeuwen. Toch was het geen vanzelfsprekendheid. Niet, dat er conditioneel iets mis zou zijn, maar ruim een maand van te voren weet je niet, wat voor weer het zal zijn. Bij het skeeleren is dat van essentieel belang. Bij regen is het asfalt nat en heb je onvoldoende grip op het wegdek.
Afgelopen week waren de weersverwachtingen, dat zondag een dag met redelijk wat buien zou gaan, maar naarmate de week vorderde, zag het er steeds beter uit.
Zodoende ging op zondagmorgen om half 7 de wekker in Huize Breed. We moesten om half 8 bij Jaap de Gorter zijn.

Ik ontbeet in mijn eentje, haalde Jos Drabbels op en samen fietsten we naar Jaap toe, waar Bauke Dooper al aanwezig was. Met zijn vieren reisden we af naar Beneden-Leeuwen over bijna lege snelwegen. We waren er dus eerder dan gepland.
We schreven ons als KNSB-lid voor € 7,50 in en trokken de skeelers aan om over hobbelige klinkerwegen vanaf de sporthal naar het startvak te rijden. Meteen na het startschot klonk "Dankzij de dijken" van Freek de Jonge en The Nits uit de geluidsboxen.

Daar hadden wij niet zo veel oog en oor voor. We moesten er voor zorgen, dat we elkaar niet in de wielen reden, hetgeen zeer goed kon met zoveel skeeleraars op een kluitje.
Jaap en Jos schoten uit de startblokken. Zelf zat ik vlak achter Bauke tot een treintje van een man of 4 zich er tussen wurmde. Ik raakte het contact kwijt en beetje bij beetje verdween Bauke in het gewoel uit het zicht. De illusie, dat ik Jaap en Jos bij zou kunnen houden, had ik nooit gehad.
Het was erg mooi op de dijk van het land van Maas en Waal.

Daar we vrij voorin gestart waren, werd ik door zeer veel treintjes ingehaald met zo'n hoog tempo, dat ik mezelf binnen de kortste keren op zou blazen. Ik doe, wat elke stayer in zo'n situatie doet: zijn eigen tempo rijden.
Vlak voor Druten verlieten we de dijk en reden over een brede provinciale weg. Deze was, net als de dijken, helemaal verkeersvrij gemaakt voor DijkenSport.nl. Gisteren was er al een fiets- en een wandeltocht en vandaag, behalve de skeelertocht van 50 en 20 km ook nog een steptocht over dezelfde afstanden en diverse hardloopwedstrijden, van 1 km tot en met de marathon. Het bruiste dit weekeinde dus van activiteit in West Maas en Waal.

Dwars door de polder skeelerden we over een brede weg richting Appeltern, bekend van de tuinen.
Ik "zwom" tussen een paar groepen skeeleraars. Af en toe werd ik door zo'n treintje ingehaald, maar dat ging dan met zo'n sneltreinvaart, dat aanpikken geen zin had. Zo reed ik in mijn eentje tegen de wind in. Maar dat vond ik helemaal niet erg. Doordat er goed asfalt was en ik de hele weg ter beschikking had, kon ik me 8 km concentreren op mijn techniek en dan met name de bijhaal.
Elk nadeel heb zijn voordeel. Een dubbel voordeel zelfs, want van het in je eentje tegen de wind in rijden wordt je alleen maar sterker!
Bij het de dijk oprijden bij Maasbommel werd ik ingehaald door een treintje van Mijnten.nl met Jan Verlind en Lenie van der Plas in de gelederen.
"Probeer aan te sluiten", zei Jan.

Dat deed ik en het lukte. Dan merk je meteen het verschil tussen het in je eentje rijden of in een klein peloton. Wetenschappelijk onderzoek heeft berekend, dat de luchtweerstand in zo'n groep 20% minder kan zijn. Ik kon dat meteen beamen. Ik kon makkelijk meekomen, ondanks dat het tempo net even hoger lag als toen ik in mijn eentje zwoegde.
Op de slingerende Maasdijk met uitzicht op de tussen de uiterwaarden meanderende rivier en pittoreske dijkhuizen aan de binnenkant van de dijk was het onontkoombaar, dat het beroemdste gedicht van Hendrik Marsman in mij naar boven kwam: Herinnering aan Holland.
Ik dacht echter niet alleen aan breede rivieren, maar ook zeer praktisch: wanneer kan ik wat drinken. Mijn drinken zat in mijn rugzak, maar deze groep laten schieten was geen optie.

Maar bij Alphen was een drinkpost, waar de hele groep stopte. Behalve een sportdrank nam ik op de Maasdijk ook een stroopwafel.

Met de Mijntengroep reed ik verder door het oer-Hollandse rivierenlandschap. Het was dus dubbel genieten: van het skeeleren en van de omgeving.

Daarnaast werd je overal langs het parcours toegejuicht. Het had iets weg van de Elfstedentocht.

Via Dreumel en Wamel reden we weer op Beneden-Leeuwen aan.


Even sloeg de schrik mij om het hart, toen ik, verscholen achter een paar brede ruggen, ineens hoorde roepen: "Veerooster!"
Voor mijn geestesoog verscheen al een met bloed besmeurd rooster.

Maar gelukkig viel het erg mee. Het rooster was met brede planken afgedekt.
Onder de brug, waar we op weg naar Beneden-Leeuwen waren gekomen, lag het tweede afgedekte rooster.

Vrijwel constant reed Evelien Korlaar op kop. Die positie verliet ze alleen, als ze foto's ging maken!
Intussen was het veel drukker op de dijk met allerlei skeeleraars. We reden nu op met degenen, die de 20 km deden. Hoewel, oprijden? Het was gewoon inhalen.
Maar het mooiste moest nog komen op deze perfect georganiseerde Dijkentocht. Op het hele parcours van ongeveer 50 km reden we volgens mij slechts een enkele keer vlak langs een sloot.
We reden vanaf de dijk naar beneden over een provinciale weg en maakten een bocht naar rechts om Beneden-Leeuwen binnen te rijden. Eén van de Mijnten-rijders reed aan de uiterste linkerkant, toen hij in contact kwam met een andere rijder. Hij gleed het asfalt af en kwam in het gravel pal naast de weg en stond bijna stil. Door de vaart, die hij had, rolde hij in het gras en vervolgens in slow-motion vanaf de steile helling de sloot in.


Bij het kunstschaatsen zou hij voor deze uitvoering een 9,9 gehad hebben!
Dubbel van het lachen reden we de laatste 3 km met een skeeleraar, die tot zijn knie onder het kroos zat, naar de finishlijn, die we in 2.25 passeerden.


Jaap en Jos zaten zeer strategisch op een terras bij de finish. Zij hadden over dezelfde afstand 1.40 en 1.43 gereden. Ook Bauke was met 2.09 een stuk sneller dan mij. Maar ja, zij moesten die prachtige duikeling in de sloot missen....