Sleutelrol

Er zijn van die dagen, dat niets lijkt te willen lukken. Het leek er op, dat vandaag zo'n dag was. Het begon ermee, dat ik mij rugzak, die ik altijd gebruik om mijn schaatsen in te vervoeren, niet kon vinden. Ik wist toch bijna zeker, dat deze onder ons bed lag. Ik keek een paar keer, maar kon hem niet vinden. Ik zocht verder: in de kelderkast, op zolder, aan de kapstokken, in de la met de kampeerspullen. Maar geen rugzak. Ada keek even en ze vond hem: hij lag op een doos met boeken.
"Je kijk met je neus", kreeg ik te horen.

Als het daarbij gebleven was, had ik verder een rustige ochtend gehad, maar het lot besliste anders. Ada wilde om half 8 de deur uit omdat ze een half uur later een afspraak had op school. De dagelijkse routine behelst, dat ik haar fiets buiten zet, terwijl zij haar tanden poetst. Zo ook vandaag. Dat was althans de intrinsieke bedoeling. Ik kon mijn sleutel echter niet vinden. Deze zat niet in mijn jaszak.
Ik liep naar boven. Gisteren was ik in het IJVL-trainingsjack naar de skeelerbaan van Leiderdorp gegaan. Vermoedelijk zat deze nog in het trainingsjack. Helaas.
Ik probeerde na te gaan, waar de sleutel kon zijn gebleven. Ik was om kwart over 10 thuisgekomen. Ana was er nog niet. Daar haar fiets in de schuur achter de mijne stond, moest nog ik even wachten. Nog geen 2 minuten, nadat ik thuis was, belde Ana aan. Ik zette de fietsen binnen, draaide de schuurdeur op slot en wilde naar het toilet. Ada was me echter net voor. Ik wist me nog te herinneren, dat ik naar het toilet boven geweest was. En ik meende me te herinneren, dat ik de sleutel in de donkere gang in mijn jaszak had gestopt, maar daar zat deze toch echt niet in.
Elders in het huis, op de plekken, waar ik geweest was, was de set met huis-, schuur- en fietssleutel niet te vinden. In de gang keek ik ook nog in alle schoenen.

Kennelijk was ik dit jaar niet braaf genoeg geweest, want er zat niets in de schoenen....
En dan ga je kennelijk denken aan het "worst case scenario".

Ik zou de sleutel in de voordeur hebben kunnen laten zitten en iemand had deze meegenomen om ons huis met een bezoek te vereren, als wij niet aanwezig zouden zijn.

De enige andere mogelijkheid was, dat ik de sleutel in Ana's jas gestopt had. Ana was echter gelijk met Ada de deur uit gegaan en was een tijdje niet bereikbaar. Uiteindelijk wist Siebe haar aan de telefoon te krijgen en bij het horen van de woorden "Mi padre" had ik het gevoel, dat we aan het vervangen van alle deursloten konden ontkomen.

Het bleek inderdaad het geval te zijn.
Ik geef niet graag toe, dat ik een stommiteit begaan heb, maar ook al gelooft u het vanzelfsprekend niet, het was toch echt zo! Ik had mijn sleutelbos in Ana's jas gestopt. Dat krijg je ervan, als je van de dagelijkse routine afwijkt.
Om de sleutelrol te benadrukken: ik had de sleutelbos van de container van de IJVL, die ik nog bij Jaap de Gorter af zou leveren. Deze wilde ik afgeven tijdens de pauze van het spuiten van water in de Leidse IJshal.
Met een bos reservesleutels ging ik op pad. Bij de fietsbrug over de Rijn aangekomen, gingen de slagbomen net voor mijn neus dicht. Ik moest nu via de Haagweg, dus bracht ik de sleutels eerst maar naar Jaap.
Maar ja, ik woon dan ook niet voor niets al bijna 34 jaar in de Sleutelstad.