De tanden er op stuk bijten

In de sport is het een bekende uitdrukking. Iemand heeft vroeg in de wedstrijd een goede tijd neergezet. De commentator op de radio of televisie komt dan met deze volzin: "De anderen mogen er hun tanden op stuk bijten!" Welnu, vandaag kregen we in de Leidse IJshal met een variant op deze uitspraak te maken.
In eerste instantie was ik bang, dat ik na de 1000 rondjes van Leiden van afgelopen zondag problemen zou krijgen met het tempo van de "Krasse knarren". Maar tot mijn stomme verbazing ging het schaatsen gemakkelijker, dan ik had gedacht. Kennelijk had de massage goed gewerkt. Gisteren kon ik ook gewoon traplopen zonder zere bovenbenen.
Verder duidde dit erop, dat ik niet echt diep was gegaan. Op een gegeven moment kon ik het tempo van de eerste uren niet volhouden, maar een echte inzinking heb ik niet gehad. Wellicht toch een gevolg van de aanloop naar deze Alternatieve Elfstedentocht met meer rust dan gebruikelijk.

Denk nu niet, dat ik de 20 "Krasse knarren" makkelijk bij kon houden. Dat was niet echt het geval. Maar als je jaren met Jaap de Gorter traint, dan ben je gespecialiseerd in de wet van Pythagoras. Je zult geen meter te veel afleggen.

We bevinden ons in goed gezelschap. Ook Gerard Kemkers maakt er af en toe gebruik van....
In de eerste serie van 5 rondjes merkte ik al, dat ik te weinig snelheid had om de groep bij te houden. De rest van de piramide liet ik me afzakken naar de staart van het peloton, zodat ik de binnenbocht compleet af kon snijden, waardoor ik toch aansluiting kon houden. Zodoende beet ik mijn tanden er niet op stuk.
Een andere "Krasse knar" deed dat wel. Vanaf de staart van het peloton dacht ik, dat hij een misslag maakte in de bocht. Maar hij remde en draaide zich om om iets van het ijs te rapen. De volgende ronde zag ik, dat hij zijn kunstgebit in de hand had.

Maar hij bleef zoeken. Het bleek, dat hij nog 2 tanden miste. Hij zocht nog een tijdje, maar tevergeefs. Nadat hij naar huis vertrokken was, zag ik op het ijs iets wits liggen, wat geen geschraapt ijs was.

Het waren de twee tanden, die ik van het ijs af viste.

Ik gaf de tanden aan kassier Teun de Reede, die ze in een envelop deed. Na de 125 rondjes kreeg iemand, die in de buurt woont van de man met het kunstgebit, de envelop mee. Hij zorgde bij de koffie en chocolademelk voor een hilarisch moment, toen hij vertelde, dat hij donderdag afwezig was, omdat hij naar de tandarts moest.
Ik kon niet nalaten om op te merken: "Zeker om die tanden uit de envelop in je mond te laten zetten", waarop iemand anders er aan toevoegde: "Jullie kunnen wel groepskorting vragen!"
Op de humor beten we onze tanden in ieder geval niet stuk!