De opkomst was bijzonder hoog: er waren 167 kinderen, die na het 4 dagen durende Kerstweekeinde graag wilden bewegen op de smalle ijzers. Met Jacob stond ik op mijn vaste stek naast de kunstschaatsters op de binnenbaan. We begonnen met 8 kinderen.
Na een minuut of 10 "ochtendgymnastiek" kwam Henk Heuzen met de vraag: "Heb jij nog wat aan deze donderstenen?" Hij bedoelde de twee meiden van eind basisschool, die samen "los" rondreden op de buitenbaan.
"Ja hoor", gaf ik als antwoord. "Ik ben immers van onbesproken gedrag. Daar kunnen zij nog een hoop van leren!"
Derhalve voegden de twee meiden zich bij onze groep, waar ook de twee gezellige giechelmeiden al in rondreden. Nu ben ik ervaren genoeg om de schaatsles deels om te gooien. Met nog een jongen uit de hogere groepen van de basisschool was onze groep immers gemiddeld ouder dan gewoonlijk.
Met de mikadostokken deden we estafette en het rijden aan de stok. Na de slalom tussen de pilonnen door liet ik de 10 kinderen in tweetallen slalommen. En toen kwam het moment daar, dat "de donderstenen" wat voor mij betekenden. Ik kreeg een gloednieuwe oefening op een presenteerblaadje aangereikt!
De schaatster voorop reed naar voren, werd afgeremd tot stilstand, waarna de achterste schaatster naar voren reed tot zij niet meer verder kon door de twee mikadostokken aan weerszijde. Op deze wijze van harmonicarijden reden ze startend en remmend naar de overzijde en terug, waarna de twee schaatsters van plek wisselden. Na bijna een kwart eeuw schaatstraining geven leerden deze kinderen mij wat!
Mijn schaatsles kon zodoende helemaal niet meer stuk.
En als klap op de vuurpijl, dat krijg je als de vuurwerkverkoop gestart is, kwam de oudere jongen naar me toe: "U lijkt wel een joker!"
Ik had totaal geen idee, wat hij bedoelde!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten