Een échte glijstart

Gisterenavond was het mijn beurt om les te geven aan de G-schaatsers. Met het oog op de 1000 rondjes van Leiden van volgende week zondag leek het me een goed plan om nog even wat extra schaatskilometers te maken. In plaats van om 8 uur fietste ik om kwart voor 7 al naar de Leidse IJshal, waar ik de training van de IJVL meepikte.
Onder leiding van Hen van den Haak kregen we een gevarieerde training voorgeschoteld. Het niveauverschil binnen de enige IJVL-trainingsgroep temidden van 4 trainingsgroepen van IJsclub "Voorwaarts" uit Katwijk was behoorlijk groot.

Met Kobus Turk samen nam ik vrij veel kopwerk, maar wel met de handrem erop. De bedoeling was immers, dat iedereen het bij kon houden. Maar met het oog op de 200 kilometer schaatsen van volgende week zondag was het wat dat aangaat een perfecte training. Ook dan moet je jezelf zoveel mogelijk sparen.
Na dit trainingsuur mocht ik wederom het ijs op na de dweilpauze. Nu mocht ik zelf de training gaan verzorgen. Het begon al lichtelijk hilarisch. Eén van de G-schaatsters ging in de bocht onderuit en gleed prachtig door naar de vader van één van de G-schaatsers. Ik kon het niet nalaten om op te merken: "Eindelijk valt er een keer een vrouw voor je...."
Nou, ik kan u verzekeren: er werd meer gevallen gisterenavond. Kevin en Joeri, de twee sprinters onder de G-schaatsers, die een hogere basissnelheid hebben dan hun trainer, gingen allebei ook een keer onderuit.

Aan het eind van de training wilde ik nog een glijstart voordoen. Vanuit de hoek waar we stonden reed ik rustig weg naar de startstreep halverwege het rechte eind, waar ik flink afzette om weg te knallen. Nou, dat wegknallen lukte behoorlijk goed. De linkerschaats knalde uit de binding, waardoor ik onderuit ging en een meter of 15 doorgleed op het supergladde ijs.
Een trainster van Katwijk raapte mijn ijzer van het ijs en kwam deze brengen. Ze vroeg, hoe het gekomen was. Ik begon, dat ik een glijstart voor wilde doen, waarop zij ad rem opmerkte: "Dit was wel een échte glijstart!"
Hier had ik niet van terug. Ik was blij, dat ik mijn kniebeschermers aan had.

Sinds ik in januari 2003 bij de Nieuwkoopse plassen 90 kilometer met een gekneusde knie heb rondgereden rijdt ik altijd met deze gecombineerde scheen- en kniebeschermers rond.
Sinds ik bij de Elfstedentocht van 2012 een scheur in de plasticbinding van de Rossignol-schaatsen constateerde, is het een klein beetje tobben met de bindingen. De nieuwe bindingen zijn iets smaller. Daardoor zit er een klein beetje speling, waardoor ze niet helemaal klemvast zitten. Een enkele keer wil het ijzer dan losschieten van de langlaufschoen zoals op de Wieden of bij de start van de 1000 rondjes van Leiden.
Het is maar goed, dat ik regelmatig valoefeningen doe....