Leo

We stonden om 6 uur al naast ons bed. We zouden oppassen op onze kleinzoons en fietsten bepakt en bezakt naar Leiden Centraal, waar we de trein van 5 over 7 naar Rotterdam zouden nemen. In de trein zette ik mijn mobieltje aan en daar verscheen meteen een foto van Leo, die een van mijn zussen in de familie-app had gezet.

Dat was niet toevallig, want vandaag zou het de 85e verjaardag van onze overleden broer Leo zijn geweest, die eind december plotseling was overleden. Het spreekt voor zich, dat de herinneringen aan Leo de hele dag naar boven kwamen.

In Rotterdam had ik een OV-fiets, die kennelijk een opdoffer had gehad. Dat het stuur en het zadel een beetje scheef stonden, kon me niet deren, maar een trapper, die scheef zit is een heel ander verhaal.

Terwijl oma doorfietste, keerde ik meteen om en kon de fiets ruilen voor een beter exemplaar. Met enige vertraging kwam ik op de plaats van bestemming, die ik vrij snel kon verlaten door onze oudste kleinzoon naar school te brengen.
Terug gekomen mocht opa de jongste kleinzoon voor gaan lezen. Hij kwam aanzetten met "Het mooiste voorleesboek van Kikker", dat Kikker voor mocht lezen.
Daarna wilde de kleine gaan kijken bij een graafmachine. Hij op zijn loopfietsje, opa met de benenwagen. Het was verder dan gedacht, maar het was vandaag niet koud.
Nu hoorden we onlangs een uitspraak, die raak getypeerd is: "Twee is nee!"

Deze spreuk deed vandaag ook weer opgeld, want de lucht begon behoorlijk te betrekken. Opa wilde naar huis, maar de peuter niet. Soebatten hielp niet, de kleine met loopfiets en al optillen hielp wel. Op een gegeven moment wilde hij toch zelf wel weer fietsen. Zodoende hadden we wel wat spetters gevoeld, maar waren we op tijd voor de bui echt losbarstte.
Behalve dat we ons vrij lang binnen moesten vermaken, hadden we verder een prima oppasdag. Alleen dat ene liedje van Ria Valk spookte de hele dag door mijn hoofd.

Mijn muzikale voorkeur gaat echter uit naar een andere Leo.


Hoe dan ook, ik ben mijn grote broer Leo nog niet vergeten.