Het is vandaag 2 jaar geleden, dat IJshal De Vliet officieel werd geopend.
Ik reed destijds ook op de 250-meterbaan rond met mijn favoriete schaatsster.
Vanmorgen was ik na de gebruikelijke fietsrit om 9 uur bij de trainerskleedkamer, waar ik mijn schaatsen aantrok en de helm opzette. Om kwart over 9 stapte ik het ijs op, waar ik een paar rondjes inreed. De transponder deed het niet. Dat klopte, want toen ik wel andere tijden op het rondetijdenscherm zag verschijnen, keek ik naar mijn rechterbeen. Daar zat geen transponder omheen.
Ik klikte mijn schaatsen los, klom over de boarding en haalde de transponder uit mijn rugzak en was binnen een minuut weer terug op het ijs. Ik had me de start van de eerste training van de "Krasse knarren" iets anders voorgesteld.
Met Frits van Huis als startrijder van de alternatieve piramide van 100 rondjes hadden we het eerste rondje snel afgelegd. Na een rondje rust begonnen we aan de serie van 2 rondjes en zo bouwden we het schema met telkens een rondje extra op.
Doordat we normaal met stappen van 4 rondjes omhoog gaan, lag het tempo meteen al wat hoger, maar dat ging voormalig ijsmeester Jan van Rijn nog niet hard genoeg. 
Hij opende gewoon met een rondje van 40 seconden, maar al snel zaten we in de 36 seconden, maar het kon nog harder. Via 35-ers kwamen er nog 2 34-ers op het rondetijdenbord. Jan is niet alleen een liefhebber van hardrock, maar ook van hardrijden op de schaats.
De series erna gingen rustiger. Verder besloot ik om bij de langere series 2 rondjes rust te geven, zodat iedereen bij de eerste training meer hersteltijd had.
Zelf nam ik de 10 rondjes voor mijn rekening. De helft van wat ik normaal doe. Tijdens deze 2500 meter hoorde ik, dat er iemand achter mij viel. Het was één der "Krasse knarren", maar de val was gelukkig verder zonder gevolgen.
Bij een serie van 9 ging bij Hans van Otweg de gaskraan beetje bij beetje iets verder open. Via 36-ers en een serie 35-ers sloten we af met een tweetal 34-ers. Zo snel ben ik nog nooit begonnen. De start van de "Krasse knarren" was dus een glijstart.
Het was kortom een prima opening van schaatsseizoen 2025-2026. Er was slechts één piepklein smetje: we hadden de 100 rondjes niet afgemaakt.
Doordat we iets later begonnen en we langere rustpauzes namen, was de tweede serie van 5 de laatste, die we af konden maken. We hadden 90 geklokte ronden gereden. Mijn transponder gaf 112 aan, dus we zaten nog wel steeds aan de goede kant van de streep.Bij de koffie, thee en warme chocolademelk bleek, dat er enkele trainingsmaten nieuwe schaatsen te hebben gekocht. Zo kwam het gesprek op schaatsen met blote voeten.
"Ik heb wel eens op blote voeten op houten noren geschaatst", zei Bauke Dooper, die naast mij zat. "In mijn jeugd heb ik 12 jaar in een Franciscaner klooster bij Weert gezeten. De Franciscanen liepen zomer en winter op blote voeten in sandalen.
In de vrieskou liep deze Fries een paar kilometer naar de IJzeren Man, waar geschaatst kon worden. Daar bond hij zijn houten noren onder zijn blote voeten en ging heerlijk schaatsen.
"Had je geen last van bevriezingsverschijnselen?", vroeg ik.
"Nee, doordat je altijd met blote voeten liep, was het lichaam hier aan gewend. Het enige, waar ik last van had was de schroef, die achteraan zat. Deze was vastgevroren aan het eelt. Dat ging even lastig los."
Het schaatsen met blote voeten had voor mij een totaal nieuwe dimensie gekregen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten